Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1981, όταν σημειώθηκε το ελληνικό «Χίλσμπορο», ή αλλιώς η μαύρη Κυριακή του ποδοσφαίρου, όταν οδηγήθηκαν στο θάνατο συνολικά 21 άτομα. Ο λόγος για την τραγωδία της Θύρας 7.
Το κυριακάτικο εκείνο απόγευμα, όπου ο Ολυμπιακός του Αναστόπουλου, του Σαργκάνη και του Νικολούδη θα αντιμετώπιζε την ΑΕΚ του Μαύρου και του Μπάγιεβιτς, δεν προμήνυε σε καμιά περίπτωση την ανείπωτη τραγωδία που θα ερχόταν, όταν τα παιδιά της Θύρας 7 θα πανηγύριζαν για τη μεγάλη νίκη της ομάδας τους στο ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής, που «διέλυσε» με 6-0 τους «κιτρινόμαυρους».
Επί της ουσίας, επρόκειτο για έναν αρκετά σημαντικό αγώνα, καθώς ο Ολυμπιακός, που στόχευε στην κατάκτηση του 22ου τίτλου στην ιστορία του, προηγούνταν στη βαθμολογία του πρωταθλήματος, ενώ η ΑΕΚ βρισκόταν στη δεύτερη θέση, με διαφορά μόνο δυο βαθμών, έχοντας από την πλευρά της αξιώσεις για το πρωτάθλημα, καθώς είχε να κατακτήσει τίτλο από την περίοδο 1978-1979.
Για τον σκοπό αυτό, και οι δυο ομάδες παρατάχθηκαν στο γήπεδο με τις καλύτερες δυνατές ενδεκάδες:
Ο Ολυμπιακός με τους: Κυράστα, Σαργκάνη, Νοβοσέλατς, Βαμβακούλα, Περσία, Παπαδόπουλο, Κουσουλάκη, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό, Γαλάκο και
η ΑΕΚ με τους: Μανωλά, Οικονομόπουλο, Μπάγεβιτς, Αρδίζογλου, Καραβίτη, Θώδη, Παραπραστανίτη, Βλάχο, Ελευθεράκη και Κώττη.
Μάλιστα, στο πρώτο ημίχρονο, οι «ερυθρόλευκοι» προηγήθηκαν με σουτ του Γαλάκου, έπειτα από σέντρα του του Περσία, κάνοντας το 1-0, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο η πειραϊκή ομάδα πέτυχε άλλα πέντε γκολ σε 27 λεπτά.
Πώς σημειώθηκε η πολύνεκρη τραγωδία
Λίγο πριν το φινάλε της αναμέτρησης, οι οπαδοί της Θύρας 7 αποπειράθηκαν να φθάσουν όσο γίνεται πιο κοντά προς τον διάδρομο των αποδυτηρίων, για να αποθεώσουν την ομάδα τους, αλλά με τη μαζική μετακίνησή τους, κάποιος από τους θεατές γλίστρησε στα σκαλοπάτια, παρασύροντας και άλλους που βρίσκονταν ήδη στο σημείο. Κι όλα αυτά, την ώρα που μια από τις πόρτες δεν ήταν επαρκώς ανοικτή, για να αποσυμφορηθεί το συγκεντρωμένο πλήθος.
Το φαινόμενο του ντόμινο δεν μπόρεσε να αποτραπεί, με αποτέλεσμα να επικρατήσει συνωστισμός και ασφυξία, με μόνη διέξοδο κάποιο τουρνικέ που κατάφερε να ξηλώσει επειγόντως η αστυνομία.
Δυστυχώς, παρά τις όποιες προσπάθειες καταβλήθηκαν, δεκαεννιά άτομα βρήκαν ακαριαίο θάνατο στο γήπεδο, ενώ άλλος ένας υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα, ενώ νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στο «Τζάνειο». Στο ίδιο νοσοκομείο είχαν διακομιστεί και οι συνολικά πενήντα πέντε θεατές που τραυματίστηκαν, με το ιατρικό προσωπικό να απευθύνει εκκλήσεις για ενισχύσεις και αίμα. Το εικοστό πρώτο θύμα έχασε τη μάχη με τη ζωή έξι μήνες αργότερα, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε.
Ποια είναι τα 21 θύματα της Θύρας 7:
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)
Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Η δίκη και η τελική… αθώωση
Το πρώτο δικαστήριο για την ανείπωτη τραγωδία που ένωσε όλους τους οπαδούς, έλαβε χώρα τρία χρόνια αργότερα, με βασικούς κατηγορουμένους πέντε φύλακες και πέντε αστυνομικούς.
Μάλιστα, ο τότε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής, Γιώργος Παντελάκης, έκανε λόγο για σοβαρά κατασκευαστικά λάθη του γηπέδου, με τη Δικαιοσύνη να μην δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στα λεγόμενά του, καθώς τα κατασκευαστικά αδικήματα κρίθηκαν πλημμεληματικού χαρακτήρα και παραγράφηκαν λόγω πενταετίας από την κατασκευή του γηπέδου.
Βάσει της πρωτόδικης απόφασης, που εκδόθηκε στις 15 Μαρτίου του 1984, οι πέντε φύλακες κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν με φυλάκισης 10 ετών, ενώ οι αστυνομικοί αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών.
Λίγο καιρό αργότερα, οι πέντε φύλακες αφέθηκαν ελεύθεροι, μετά από έφεση που άσκησαν, και, τον Φεβρουάριο του 1986, κατά τη διάρκεια της δίκης σε δεύτερο βαθμό, άπαντες οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν, με το σκεπτικό ότι «δεν ήταν υπεύθυνοι για την τραγωδία οι φύλακες, αλλά η κατασκευή της σκάλας, όπου σημειώθηκε η τραγωδία, πολύ πριν οι οπαδοί φτάσουν στις πόρτες».
Τελικά, η υπόθεση έκλεισε στις 22 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, η υπόθεση κλείνει οριστικά, υπό τις ιαχές των συγγενών των θυμάτων που φώναζαν: «θα πνιγείτε από το αίμα των παιδιών μας».
