O ΠΑΟΚ Σταυρού με ανακοίνωση του αναφέρεται στην κατάσταση που βιώνουμε. Αναλυτικά:
Δύσκολα θα ακούσει κανείς σήμερα μια ευχάριστη είδηση. Κάτι που θα αναπτερώσει το ηθικό του, κάτι που θα τον κάνει να ξυπνήσει το πρωί και να πει από μέσα του " Ναι, ρε φίλε. Πάμε γερά. Τα καλύτερα έρχονται" .
Οικονομική κρίση, πανδημία, ακρίβεια, σχολική βία, πόλεμος, ασταθές πολιτικό status quo και -το χειρότερο από όλα- αρρωστημένα μυαλά, αδιανόητα ασυνείδητα. Κι όμως, φαίνεται να υπάρχει μια διέξοδος. Αυτή που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Ο αθλητισμός. Και πιο συγκεκριμένα ο τοπικός αθλητισμός. Φεύγοντας την Κυριακή από το γήπεδο του ΠΑΟΚ Σταυρού, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος. Είδα με περηφάνεια μια ομάδα πιτσιρικάδων διψασμένων για ποδόσφαιρο να μετράνε τις ώρες για το ματς, να τρέχουν, να αγωνίζονται, να ιδρώνουν, να πολεμάνε για το στόχο τους. Μια παρέα πιτσιρικάδων, δικών μας παιδιών, πλαισιωμένα από 4-5 μεγαλύτερους και λίγο πιο έμπειρους, με μοναδική βοήθεια τον οβολό των φιλάθλων και την πολύτιμη συνδρομή των τοπικών επιχειρήσεων, να μας υπενθυμίζουν ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μυημένοι στα δύσκολα από την αρχή, ενάντια στις διδαχές και τις νουθεσίες των ποδοσφαιρικών χαρτογιακάδων που επιτάσσουν τα χρήματα, την καταβαράθρωση του Έλληνα ποδοσφαιριστή προς τέρψη των απανταχού μανατζαραίων , τα παιδιά ήταν εκεί. Αυτά τα " τσογλανάκια" ( με την καλή έννοια πάντα) μας υπενθύμισαν βροντοφωνάζοντας: " ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ " ...Και για να δανειστώ τους στίχους ενός καλλιτέχνη που σε 20 χρόνια θα μνημονεύεται (όπως η γενιά μου μνημονεύει σήμερα τις Τρύπες, τον Βασίλη, τον Παύλο και τον Άσιμο) , τον τεράστιο Λεξ στο " Μουσική για τσόγλανους" ..." Ελλάδα φτώχεια, αμφίβολο το αύριο μαθαίνει πιο καλά όποιος μαθαίνει με το άγριο...Μου λένε όρμα τους, ενάντια στη μόδα τους. Πως θα το χαρακτήριζα; ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΙΑ ΤΣΟΓΛΑΝΟΥΣ"
