Μια ισχυρή έκρηξη την άφησε εγκλωβισμένη κάτω από τα συντρίμμια για ώρες. Όταν άνοιξε ξανά τα μάτια της, το αριστερό της πόδι την είχε εγκαταλείψει. Οι γιατροί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν αλλά στα έξι της μόλις χρόνια έπρεπε να περάσει αρκετές φορές την πόρτα του χειρουργείου και να μάθει να περπατά με ένα προσθετικό μέλος.
Τρία χρόνια αργότερα η Ολεξάντρα Πασκάλ δεν είναι απλώς ένα παιδί που επέζησε από τον πόλεμο, είναι μια αθλήτρια που ονειρεύεται, προπονείται πέντε φορές την εβδομάδα και συγκινεί μια ολόκληρη χώρα με τη χάρη και τη δύναμή της. Η εμφάνισή της στο πανουκρανικό τουρνουά Rizatdinova Cup 2025 δεν ήταν μόνο ένας θρίαμβος. Ήταν απόδειξη ότι τίποτα, ούτε ο πόλεμος, δεν μπορεί να καταστρέψει το πνεύμα ενός παιδιού που αρνείται να παραιτηθεί από τα όνειρά του. Πολλοί θα τη χαρακτηρίσουν σύμβολο αλλά εκείνη ξέρει ότι έκανε κάτι απλό και αυτονόητο, επέλεξε τη ζωή από την επιμονή στον πόνο που της προκάλεσαν.
Η έκρηξη, η κραυγή για βοήθεια και το κώμα των 15 ημερών
Η ρωσική εισβολή ανάγκασε ένα μεγάλο αριθμών κατοίκων των ουκρανικών πόλεων να ζητήσει αλλού καταφύγιο για να αποφύγει τα δεινά του πολέμου. Η οικογένεια της Ολεξάντρα αποφάσισαν να μεταβούν σε ένα κέντρο αναψυχής στον οικισμό Ζατόκα, στην περιφέρεια της Οδησσού, για να ξεφύγουν από τους διαρκείς βομβαρδισμούς, τις σειρήνες και τις αεροπορικές επιδρομές. Οι γονείς της ήταν τόσο χαρούμενοι που ένιωθαν ξανά ασφαλείς και βρισκόταν ανάμεσα σε συγγενικά και φιλικά πρόσωπα.
Όμως, σε μια στιγμή όλα άλλαξαν. Η προειδοποίηση που εκδόθηκε για αεροπορική επιδρομή ήταν λίγο καθυστερημένη και έπιασε αρκετούς απροετοίμαστους αφού λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της οι πύραυλοι άρχισαν να πέφτουν σα βροχή στην περιοχή. Ένας από αυτούς σημάδεψε και το κτίριο, όπου έμειναν η μικρή αθλήτρια με τους γονείς της. Η μητέρα της, Μαρία, προσπάθησε να προστατέψει τα παιδιά της αλλά το ωστικό κύμα τύλιξε εκείνη και τα παιδιά με συντρίμμια. Η Μαρία είδε τη μικρή της κόρη κάτω από τα συντρίμμια, κάτω από τσιμεντένια μπάζα, δεν μπορούσε να φωνάξει, φαινόταν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις της. Η μαμά της άρχισε να φωνάζει, να καλεί βοήθεια και ευτυχώς χάρη στις ενέργειες των γειτόνων που έσπευσαν στο σημείο για να βοηθήσουν, κατάφεραν να τη βγάλουν και να την οδηγήσουν στο νοσοκομείο. Η κατάσταση της έμοιαζε δύσκολη και όπως παραδέχθηκε και η μητέρα της «είναι πραγματικά θαύμα που επιζήσαμε. Η έκρηξη ήταν τόσο έντονη που δεν κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. Όταν συνήλθα, είδα τη Σάσα παγιδευμένη κάτω από μια τσιμεντένια πλάκα. Άρχισα να φωνάζω για βοήθεια. Οι γείτονες έσπευσαν, βρήκαν ξύλα για να στηρίξουν τα μπάζα και, μαζί, καταφέραμε να ελευθερώσουμε την κόρη μου από μια παγίδα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία».
Η μικρή Σάσα, όπως τη φώναζαν οι γονείς και οι φίλοι της, δεν είχε τις αισθήσεις της. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο εσπευσμένα και οι γιατροί δίχως δεύτερη σκέψη την έστειλαν στην εντατική. Είχε ανοιχτό κάταγμα στο χέρι, τέσσερα πλευρά σπασμένα, μώλωπες στο κεφάλι, ένα μικρό δάχτυλο κομμένα αλλά το χειρότερο ήταν ότι οι τσιμεντένιες πλάκες της είχαν συνθλίψει το πόδι. Η Ολεξάντρα ήταν 15 μέρες σε κώμα, κανείς δεν ήξερε αν θα ανοίξει ξανά τα μάτια της. Οι γιατροί προσπαθούσαν να σώσουν το πόδι της αλλά εν τέλει, το ακρωτηρίασαν.
Η μικρή άνοιξε κάποια στιγμή τα μάτια και βλέποντας τα μάτια της μητέρας της που είχαν γεμίσει με δάκρυα, κατάλαβε ότι είχε επιζήσει. Όταν οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι δεν είχε πια το ένα από τα δυο πόδια της, τα μαύρα σύννεφα σκέπασαν ξανά το πρόσωπο της Σάσα αλλά οι λύσεις που της δόθηκαν από το ιατρικό επιτελείο του νοσοκομείου τη γέμισαν ξανά ελπίδα. Ήξερε ότι το ταξίδι που την περίμενε ήταν δύσκολη αλλά τα όνειρα της ήταν πιο δυνατά από τον πόνο και την ταλαιπωρία της αποκατάστασης.
Για κάποιο χρονικό διάστημα έκανε θεραπεία στην Ουκρανία, έπειτα χρειάστηκε να μεταβεί στο εξωτερικό και να τοποθετήσει ένα βιονικό προσθετικό μέλος. Σε λιγότερο από δύο μήνες, κατάφερε να περπατήσει ξανά. Δεν ήταν εύκολο ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Έπρεπε να ξεπεράσει επίμονους πόνους, να συνηθίσει τη νέα πραγματικότητα και να αποδεχτεί ξανά τον εαυτό της.
Η ρυθμική έγινε το οξυγόνο της
Το κλειδί της αναγέννησης ήταν ο αθλητισμός. Η Ολεξάντρα λάτρευε τη ρυθμική γυμναστική, ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο και να λάβει το χειροκρότημα ακόμη και του δύσπιστου κριτή. Άκουσε υπομονετικά τις οδηγίες των γιατρών, ακολούθησε κατά γράμμα ό,τι της έλεγαν, έμαθε να λειτουργεί με το νέο μέλος του σώματος της και κάποια στιγμή μπήκε ξανά στο ταπί. Η προπονήτριά της, Ίνχα Κοβαλτσούκ, όταν την είδε, έμεινε έκπληκτη. Ήξερε ότι η μικρή είναι πεισματάρα αλλά δεν περνούσε από το μυαλό της ότι θα την έβλεπε ξανά στους αγωνιστικούς χώρους.
Βλέποντας τη θέληση και το χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπο της μόλις έμπαινε στο χώρο, πείσθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Τη στήριξε αλλά δεν της χάρισε τίποτα. Η Σάσα έπρεπε να προπονείται όπως όλες οι άλλες, για να μην αισθάνεται διαφορετική. Αυτή η προσέγγιση αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική. «Με στήριξε και μου είπε ότι μπορώ να αρχίσω ξανά τις προπονήσεις. Στην αρχή ήταν δύσκολο, φοβόμουν ακόμα και να κάνω κατακόρυφο. Έπρεπε να ξαναμάθω τα πάντα από την αρχή και να προσαρμοστώ στο προσθετικό. Αλλά με τον καιρό έγινε πιο εύκολο. Σε αυτό βοήθησε πολύ η προπονήτριά μου, που ήταν πάντα δίπλα μου αλλά δεν μου χάριζε τίποτα» είχε τονίσει η μικρή αθλήτρια σε παλαιότερη συνέντευξη της.
Η Ολεξάντρα ξεπέρασε τους αρχικούς φόβους, έκανε προπόνηση στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα κορίτσια και δεν επέτρεψε ποτέ και σε κανέναν να τη λυπηθεί. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό άλλωστε; Προπονείται πέντε φορές την εβδομάδα, τρεις ώρες κάθε φορά. Δουλεύει εξίσου σκληρά με τα υπόλοιπα κορίτσια, έχει κάνει το προσθετικό μέλος κομμάτι του εαυτού της και κάθε φορά πιέζει τον εαυτό της στα επιτρεπτά όρια και για να κάνει το όνειρο της πράξη στο ταπί.
Σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά την τραγωδία, η Σάσα άρχισε ξανά να αγωνίζεται. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον πρώτο της αγώνα μετά τον τραυματισμό, με μια σόλο εμφάνιση στο πρωτάθλημα ρυθμικής γυμναστικής στην πατρίδα της, στο Τσορνομόρσκ, στην περιφέρεια της Οδησσού. «Δεν ήμουν καθόλου αγχωμένη, γιατί είχα προπονηθεί πολύ. Όλα πήγαν υπέροχα και πήρα την πρώτη θέση. Αυτό με παρακίνησε ακόμη περισσότερο να δουλέψω σκληρά», τόνισε με το χρυσό μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος της.
Συμμετέχει σε πολλές εκδηλώσεις και τουρνουά και πρόσφατα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο πανουκρανικό τουρνουά Rizatdinova Cup 2025, έχει τιμηθεί στην εκδήλωση «Παιδιά-Ήρωες» και βραβεύτηκε με το παράσημο «Θάρρος σε Καιρό Πολέμου». Συναντήθηκε με την Πρώτη Κυρία της Ουκρανίας, Ολένα Ζελένσκα, άλλα παιδιά-ήρωες και τον Πατρόν, τον αγαπημένο ανιχνευτή εκρηκτικών και μασκότ της Κρατικής Υπηρεσίας Έκτακτης Ανάγκης της Ουκρανίας. Συμμετείχε στο Βιεννέζικο Μπαλ του Κιέβου, μαγεύοντας το κοινό με τη χάρη της. Εμφανίστηκε επίσης στην τηλεοπτική εκπομπή «Η Ουκρανία των Απίστευτων Ανθρώπων», με μια συγκινητική εμφάνιση στο τραγούδι των Οκεάν Έλζι, ενός από τα πιο γνωστά ουκρανικά συγκροτήματα.
Η ιδρύτρια του Rizatdinova Cup, η Ολυμπιονίκης Χάνα Ριζατντίνοβα, έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα: «Όλοι χρειαζόμαστε πρότυπα. Η Ολεξάντρα Πασκάλ είναι ένα για μένα. Έχει απίστευτη θέληση, αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια. Η Σάσα είναι η ενσάρκωση της ανθεκτικότητας της Ουκρανίας. Σε ευχαριστώ που συμμετείχες στο τουρνουά μας, είναι τιμή για μένα». Τον Οκτώβριο του 2024, η Σάσα έγραψε ιστορία στο ποδόσφαιρο καθώς οδήγησε τις ομάδες Σαχτάρ και Άρσεναλ στο γήπεδο κατά τη διάρκεια αγώνα Champions League. Είχε ταξιδέψει στη βρετανική πρωτεύουσα με την αποστολή της Σαχτάρ, κατόπιν πρόσκλησης της ομάδας.
Η Ολεξάντρα ή η μικρή Σάσα, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, δεν έδειξε ποτέ αδυναμία τα τελευταία δυόμισι χρόνια μετά τον τρομερό της τραυματισμό. Παρά τα εμπόδια που συνάντησε, δεν εγκατέλειψε τα όνειρα της, έκλεισε το μάτι στη μοίρα της και έμαθε να χαμογελά ξανά με νέο τρόπο και με ένα καινούργιο φίλο. Η ίδια όπως έχει παραδεχθεί: «Ονειρεύομαι την ειρήνη. Θέλω τα παιδιά να είναι υγιή και να μη δουν ποτέ πόλεμο. Θέλω παιδιά με αναπηρίες όπως εγώ να παραμείνουν δυνατά και να συνεχίσουν μπροστά. Θέλω πολύ και έναν σκύλο, αλλά δεν μπορώ λόγω αλλεργίας. Το μεγαλύτερό μου όνειρο όμως είναι να πάω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και να εκπροσωπήσω την Ουκρανία. Αν δουλέψω σκληρά, πιστεύω ότι θα το καταφέρω». Δε χρειάστηκε να αλλάξει αλλά να αγαπήσει πρώτα τον εαυτό της με τα νέα του χαρακτηριστικά και έπειτα να κυνηγήσει το όνειρο της. Εκείνο έγινε πηγή δύναμης για εκείνη και η ίδια έμπνευση για κάθε άνθρωπο…
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube