Η διαδικασία των Play offs είναι παράξενη, επικίνδυνη και κάπως… ακαταλαβίστικη. Αυτή είναι όμως. Όχι δίκαιη, γιατί καταργείται ουσιαστικά μία ολόκληρη σεζόν, όμως καθιερωμένη πια στην Ελλάδα. Παίζεις με τους κανόνες. Άλλοτε βγαίνεις ευνοημένος, όπως φέτος ο ΠΑΟΚ, άλλοτε όχι. Συνέβη και τα προηγούμενα χρόνια. Το θέμα είναι ότι σε αυτή την διαδικασία, που κρίνεται στις λεπτομέρειες, ισορροπείς από την καταστροφή στην επιτυχία. Μία νίκη σε εκτοξεύει, μία ήττα σε καταρρακώνει.
Ο ΠΑΟΚ έδειξε να είναι ο πιο συνεπής. Ήξερε τι ήθελε, το έψαχνε με τον σωστό τρόπο, του βγήκαν τα παιχνίδια. Είχε και ρέντα; Δεκτό, όμως είναι πως θα το δει ο καθένας. Για παράδειγμα η ΑΕΚ στην Τούμπα μπήκε μπροστά από μία άτυχη στιγμή του Γλύκου, ενώ ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε χωρίς να το καταλάβει. Όλα είναι σχετικά. Το αποτέλεσμα λέει ΠΑΟΚ πρώτος. Βάσει των έξι αγώνων συνολικά, μάλλον το πιο δίκαιο. Σε αυτή την ιστορία καταλυτικό ρόλο έπαιξε συγκεκριμένοι παίκτες. Όλοι έχουν μερίδιο στην επιτυχία, όμως κάποιοι έχουν… λίγο παραπάνω.
Δεν είναι σύμπτωση. Πρόκειται γι΄ αυτούς που έχουν περισσότερες παραστάσεις, είναι πιο έμπειροι και διαθέτουν έντονη προσωπικότητα. Για να βγούνε μπροστά όταν πρέπει. Το έπραξαν τώρα. Την κατάλληλη στιγμή. Ο Γλύκος μετά το λάθος του στο ματς με την ΑΕΚ, έχει κάνει εξαιρετικό τουρνουά. Στέκεται καλά στις κρίσιμες φάσεις της «Λεωφόρου» και της Νέας Σμύρνης, έχει την καλή επέμβαση στην κεφαλιά του Τζιμπούρ στην Τούμπα και τελειώνει με την απόκρουση της σεζόν στο σουτ του Πέτριτς. Γενικώς, ενέπνεε εμπιστοσύνη. Ο Κλάους δεν χρειαζόταν να αποδείξει πως είναι καλός σκόρερ. Το έκανε μεν, αλλά παράλληλα έμοιαζε να βοηθάει σε όλα τα επίπεδα μπροστά. Ο Τζιόλης αποτελούσε το πιο αξιόπιστο στήριγμα της μεσαίας γραμμής. Έκανε λάθος στην «Λεωφόρο» και έχασε το ματς με τον Πανιώνιο, όμως στα παιχνίδια που έπαιξε, ήταν εξαιρετικός και κυρίως… συμμάζευε κάποια επιπόλαια λάθη (ίσως και απειρίας) των Τσίμιροτ και Χαρίση. Ο Τζαβέλλας, που επίσης «φορτώνεται» με την κόκκινη του ΟΑΚΑ και έχασε το κρίσιμο τελευταίο ματς, μέχρι εκείνη την στιγμή είναι αυτός που ουσιαστικά… παρασέρνει και τους υπόλοιπους.
Πιθανώς ο πιο σταθερός όλων, ήταν ο Στέλιος Μαλεζάς. Ξεχασμένος από τον Τούντορ, αλλά έχοντας την εμπιστοσύνη του Ίβιτς που τον ήξερε και καλύτερα, έβγαλε σχεδόν… αλάνθαστος πολύ δύσκολα ματς και καταστάσεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις ένα σούπερ ματς. Χρειάζεται απλώς να είσαι καλός σχεδόν σε όλα. Κι αυτό το έπραξε ο Μαλεζάς.
Η πλάκα είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς «έτρωγαν» το κράξιμο της ζωής τους πριν τα Play offs και πιθανώς ακόμη και στην διαδικασία τους. Η γνωστή ισοπέδωση της πόλης, τους συμπαρέσυρε και νόμιζε κανείς πως ο Τζιόλης ή ο Τζαβέλλας για παράδειγμα, έχουν την κύρια ευθύνη για ότι δεινά μπορεί να τραβήξει ο ΠΑΟΚ. Δεν έγιναν παικταράδες. Δεν είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Πιθανώς στην Ελλάδα έχει καλύτερους από αυτούς (ελάχιστοι θα είναι πάντως στην θέση τους). Το σίγουρο είναι πως ούτε ανίκανοι ήταν, ούτε άχρηστοι. Κι αυτό το κάτι παραπάνω που έχουν, το πρόσφεραν την κατάλληλη στιγμή. Δίχως πολλά λόγια, αλλά με τρόπο που τελικά δικαίωσε τον Βλάνταν Ίβιτς. Άλλωστε κι αυτός στην ίδια θέση με αυτούς ήταν πριν από μερικά χρόνια…
