Και γράφει η αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση της Θ10: «Ο Νίκος Παπαδόπουλος, ακόμα και σήμερα γίνεται θυσία για να ξυπνήσουν άπαντες στον σύλλογο και να πετάξουν έξω αυτούς που καπηλεύονται το όνομα και τη δυναμική του για δικό τους συμφέρον». Συμφωνώ και προσυπογράφω, γιατί πάντοτε πίστευα πως η κάθαρση στον Ηρακλή θα ερχόταν μέσα από ένα Αρμαγεδώνα που θα τον προκαλούσε μόνο μια παραίτηση. Αυτή του Παπαδόπουλου.
Η θυσία του όμως για τον Ηρακλή ταιριάξει με κάποιους στίχους που τώρα ήρθαν στο μυαλό μου. «Δεν βαρέθηκες ν’ αναζητάς την αγάπη σε λάθος μέρη; Ψιθύρισε η μαργαρίτα λίγο προτού σωριαστεί ανάμεσα στα σκόρπια της πέταλα…».
Αργησε πολύ ο Νικόλας με το να ψάχνει ανταπόκριση από θεόκουφους, υποκριτές και θέτοντας ορισμένους λογικούς όρους προς μια ανύπαρκτη ΠΑΕ, τους οποίους ο Καγιούλης αρνείται ότι έχουν τεθεί.
Μάλιστα εξέδωσε και μακροσκελή ανακοίνωση-ύμνο για πάρτι του. Οπότε πάντα κατά τον ποιητή: «Η απάτη μαγειρεύεται με μικρές δόσεις αλήθειας Τρώγεται με ικανές ποσότητες οκνηρής ελπίδας, ενώ το έγκλημα μαγειρεύεται με αίμα σε ψυχρές πλάτες αδιαφορίας».
Αρα εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καλοστημένη φάκα όπου εγκλωβίστηκαν ως ποντικοί αρκετοί κυανόλευκοι φίλαθλοι, κάποιοι ντεμέκ αμερόληπτοι δημοσιογράφοι και βεβαίως ο Ηρακλής.
Διάβασα με προσοχή την ανακοίνωση της προώθησης του Αμανατίδη ως πρωθιερέα της τεχνικής ιεραρχίας της ομάδας. Πέραν των γνωστών ικανοτήτων του ως ποδοσφαιριστή δεν διέκρινα πουθενά τις αντίστοιχες του ως προπονητή σε ομάδα κατηγορίας και ιδιαιτεροτήτων όπως τον Ηρακλή.
Τι σημαίνει αυτό. Σπασμωδική ενέργεια η κατ΄ άλλους εσκεμμένη και πάντως αποτέλεσμα αιφνιδιασμού κατά του ισχυρισμούς του Καγιούλη, ότι δηλαδή δεν περίμενε την παραίτησή του.
Όπως και να έχει το stori. ο Νικόλας έφυγε. Και πιστεύω ότι μέσα του ακόμη ελπίζει. Αρα ακόμη μαδάει τη μαργαρίτα. Την οποία όμως μαργαρίτα όμως μόνο οι φίλαθλοι μπορούν να του την προσφέρουν από τα κυανόλευκα λιβάδια και όχι οι νεκροθάφτες από τάφους συλημένους και μιαρούς.