Η γενική εικόνα του αγώνα είναι ξεκάθαρη. Ο Αρης ήταν ανώτερος του Παναθηναϊκού, έπαιξε με περισσότερη αποφασιστικότητα στο μεγαλύτερο μέρος του 90άλεπτου και παρουσιάστηκε πιο διαβασμένος γι αυτή τη «μάχη». Στο ποδόσφαιρο όμως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Ακόμα μία τρανή απόδειξη, το παιχνίδι στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Οι κιτρινόμαυροι είδαν τη δουλειά τους να μη επιβραβεύεται για μία στιγμή αφέλειας. Το τελικό 1-1 δεδομένα άφησε πικρή γεύση, υπάρχουν όμως και σημεία που γεμίζουν αισιοδοξία για αυτό που θέλει να «χτίσει» ο Σάββας Παντελίδης.
1
Πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, με μεγάλη πίεση στον αντίπαλο. Ασφυκτική, σε βαθμό που έδειξε να τον εγκλωβίζει και να τον υποχρεώνει σε αβίαστα (πολλά) λάθη. Μετά το 65’-70’ όταν ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίρνει μέτρα στο γήπεδο οι κιτρινόμαυροι έμοιαζαν «σκασμένοι» και προς το φινάλε δεν υπήρξε καθαρό μυαλό. Στον Αρη γίνεται λόγος για κόπωση, απόρροια της κακής διαχείρισης που έγινε στο κομμάτι της εκγύμνασης από το καλοκαίρι μέχρι πρότινος. Ισως αποτελεί μία δικαιολογία, αλλά σε αρκετά ματς η ομάδα του Αρη παίζει με τη φωτιά. Πρέπει, λοιπόν, όταν τις παρουσιάζονται οι ευκαιρίες για εύκολα «τρίποντα», για νίκες που τις αξίζει βάσει της εικόνας της, να μην τις… προσπερνάει. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
2
Ομάδα με ταυτότητα. Αν κάτι έλειπε από τον Αρη των προηγούμενων αγωνιστικών ήταν ξεκάθαρα ο προσανατολισμός και οι ρόλοι των παικτών μέσα στο γήπεδο. Επί Σάββα Παντελίδη (αν και είναι νωρίς ακόμα για συμπεράσματα) το δείγμα είναι θετικό και τού πιστώνεται η συγκεκριμένη φιλοσοφία που θέλει ένα σύνολο το οποίο θα κυριαρχεί. Κόντρα στον Παναθηναϊκό έγινε ξεκάθαρο ότι θέλει να δημιουργήσει μία ομάδα που θα «καταπίνει» τον αντίπαλο και θα τον κλείνει στο δικό του τρίτο του γηπέδου, με μαζεμένες τις γραμμές, ισορροπία σε άμυνα και επίθεση και γρήγορο επιθετικό τρανζίσιον.
3
Το δίδυμο Μπάσα-Σιώπης στον κεντρικό άξονα πραγματοποίησε την καλύτερη μέχρι τώρα εμφάνισή του. Πάτησε σπιθαμή προς σπιθαμή το χορτάρι, έτρεξαν από κοινού πολλά χιλιόμετρα έχοντας αστείρευτα φυσικά προσόντα (όσο χρόνο είχαν δυνάμεις) και γενικότερα ήταν οι κορυφαίοι του Αρη. Στον Σιώπη βέβαια η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι και στο τέλος έγινε ο μοιραίος. Ο Μπάσα πριν από την αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό είχε 38 λάθη και 20 κλεψίματα. Προχθές, τελείωσε το 90άλεπτο με ένα λάθος (!) και επτά κλεψίματα, ενώ συνέβαλε για πρώτη φορά και στο κομμάτι της δημιουργίας.
4
Αν υπάρχει κάτι που ξεχώρισε στο παιχνίδι του Αρη, πέρα από το πρέσινγκ του «θανατά» στον αντίπαλο, είναι σίγουρα η σταθερότητα που επέδειξε ανασταλτικά. Ο Βέλεθ περιόρισε τον Μακέντα και ο Δεληζήσης ήταν αλάνθαστος και κυρίαρχος στο ψηλό παιχνίδι. Οι κιτρινόμαυροι απειλήθηκαν ελάχιστα από τον Παναθηναϊκό, στον οποίο δεν επέτρεψαν να βγάλει για περισσότερο 70’ καθαρή φάση. Σημαντική η συμβολή επίσης του Μενέντεθ τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά, ενώ από τη δεξιά πλευρά ο Κωνσταντινίδης δεν κατάφερε να περιορίσει τον Ινσούα και στην τελευταία φάση έδειξε να μην έχει το καθαρό μυαλό για να αναγκάσει τον αντίπαλο να μείνει… εκτός φάσης και να του αποτρέψει την επιλογή της σέντρας.
5
Πολύς λόγος έγινε για την τακτική του Παντελίδη και δη την οπισθοχώρηση του Αρη από το 65’ και μετά, όπως και την τοποθέτηση τρίτου στόπερ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αν συγκρίνουμε όμως τη διαχείριση που έγινε στον προχθεσινό αγώνα με αυτή των προηγούμενων, και ειδικότερα στα ντέρμπι, τότε η πλειοψηφία θα συμφωνήσει ότι ορθώς έπραξε ο κόουτς βλέποντας την ομάδα του να μην «καθαρίζει» το παιχνίδι. Γιατί πριν από την οπισθοχώρηση, υπάρχει η καθολική υπεροχή του Αρη που εγκλώβισε μία καλοδουλεμένη μηχανή όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Εν κατακλείδι, φάνηκε ότι ο Παντελίδης είχε προετοιμάσει πολύ σωστά το παιχνίδι της ομάδας του και εμφανίστηκε αρκετά διαβασμένη πάνω στον αντίπαλο, όπως και με τον ΟΦΗ.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (4/12)