“Είναι θαύμα ότι υπάρχει ακόμη η ομάδα, δέκα χρόνια χωρίς ιδιοκτήτη” είπε το βράδυ της Κυριακής ο Μπάνε Πρέλεβιτς και παρότι μπορεί η δήλωση του στα μάτια μιας μερίδας του κόσμου του ΠΑΟΚ να μοιάζει υπερβολική όμως αποτυπώνει ίσως τη μεγαλύτερη αλήθεια σχετικά με το τμήμα μπάσκετ. Είναι θαύμα ότι ζει.
Αν μάλιστα πάει κανείς πιο πίσω, μένοντας όχι μόνο στην τελευταία 10ετία αλλά στα τελευταία 20 χρόνια η απορία για το πως εξακολουθεί να υφίσταται ακόμη η ΚΑΕ, γίνεται μεγαλύτερη.
Από το 2000 όταν η ΚΑΕ βρέθηκε από τα χέρια του Απόστολου Αλεξόπουλου σε αυτά του Γιώργου Μπατατούδη, μόνο τρεις φορές είχε ιδιοκτήτη. Τυπικά ή ουσιαστικά.
Η παρουσία Μπατατούδη βέβαια αποδείχτηκε βραχεία και μετά από μία σύντομη θητεία του Βασίλη Οικονομίδη, ο Τάκης Πανελούδης ανέλαβε αρχικά τη διοίκηση το 2002 και εν συνεχεία, το 2003, πήρε τις μετοχές για να αποχωρήσει το 2007.
Ακολούθησε η προεδρία Βαγγέλη Γαλατσόπουλου στην πολύ δύσκολη στιγμή του 2008, πριν βρεθεί η ΚΑΕ στα χέρια του Δημήτρη Δρόσου με τη λογική “ο πνιγμένος, από τα μαλλιά του πιάνεται” να αποδεικνύεται λανθασμένη. 20 χρόνια στα οποία ο μπασκετικός ΠΑΟΚ δεν αισθάνθηκε ούτε με τον στοιχειώδη τρόπο, κάποιας μορφής οικονομική ασφάλεια.
“Ενέσεις” όπως η ειδική εκκαθάριση του 2004 και η εισροή περίπου 1,5 εκατομμυρίου ευρώ από τον Ιβάν Σαββίδη, έδωσαν οξυγόνο και παράταση ζωής στην ΚΑΕ που έχει συνηθίσει πια να είναι ακέφαλη. Είναι θαύμα λοιπόν ότι υπάρχει, όπως είπε και ο Πρέλεβιτς, ενώ ψάχνει το επόμενο θαύμα για να συνεχίσει να υπάρχει.
Στο “Παλατάκι” δεν υπάρχει η παραμικρή αντίδραση ή έστω κάποια ένδειξη αντίδρασης, στην αποχή των δύο Αμερικανών Χάτσερ και Γκάρετ που παρεμπιπτόντως παραμένουν στη Θεσσαλονίκη αλλά και γενικότερα στα σημάδια αποσύνθεσης που είναι εντονότερα ακόμη κι από εκείνα που εμφανίστηκαν στα τέλη Φεβρουαρίου. Ίσως τώρα που αρχίζει και κάθεται η σκόνη από τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από την ποδοσφαιρική ομάδα να υπάρξει μία τέτοια αντίδραση. Ίσως και όχι…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
