Η Γερμανία, οι αλάνες στο «Νταλίπη», η «βάπτιση» στο ντέρμπι, το γκολ για σεμινάριο και τα «ιερά τέρατα» των κιτρίνων
«Βαμμένα …κίτρινα μυαλά» αναντάμ παπαντάμ! Πιστός στον Άρη ο πατέρας του Δημήτρης. Μία ζωή Άρης ο ίδιος. Μυημένος στον Άρη ο αδελφός του Παντελής. Και γαλουχημένα στον Άρη τα παιδιά του Γιώργος και Δημήτρης. Μιλάμε για φαμίλια – φωλιά φίλων των «κίτρινων» του Κυριάκου Μπιμπισίδη…
«Αυτός θα ρημάξει άμυνες», είπε ο Ντίτμαρ Κράμερ μόλις τον είδε ως «μπος» στο Χαριλάου. Θα τις ρήμαζε αλλά… Η κακή του μοίρα τελικά, ρήμαξε τον αστράγαλο του. Στην τελευταία προπόνηση μάλιστα, της προετοιμασίας στο Σαράγεβο. Δεν ακολουθήθηκε ορθή αποθεραπεία. Έτσι το άστρο του Κυριάκου Μπιμπισίδη – «ιδανική ζύμη για να πλάσεις έναν φορ» έλεγε ο Τάις Λίμπρεχτς - ενώ ανέτειλε γοητευτικά μόλις στα 32 του έδυε απογοητευτικά!
Γεννήθηκε στο Ράντιγκεν του Ντίσελντορφ. Μετανάστες οι γονείς του, ο πατέρας του από τις Σέρρες κι η μητέρα του Αρετή από την Ορεστιάδα βρέθηκαν εκεί. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην επιστήμη της … μπάλας στην Κολωνία. Στην 1η και στην 2α Δημοτικού δεν έκαναν σουηδική γυμναστική. Μάθαιναν ποδόσφαιρο. Τούτο δε, το 1971. Του έμεινε εκείνη η εντύπωση. Και το 2014 πράττει – μαζί με τον Γιώργο Τουρσουνίδη και τον Αρτούρ Λεκμπέλο – ανάλογα στη Θεσσαλονίκη με την Ακαδημία τους.
Το 1974 ο επαναπατρισμός των γονιών του τον φέρνει στη μακεδονική πρωτεύουσα. Το πατρικό του στην Καλαμαριά. Στις αλάνες πίσω από το στρατόπεδο των τεθωρακισμένων «Νταλίπη» φτιάχνουν με καδρόνια,με δοκάρια και με δίχτυα ψαράδων τα δικά τους γήπεδα οι ανήσυχοι πιτσιρικάδες του Αγίου Παντελεήμονα. Στην παρέα του κι ο θρύλος του Ηρακλή, Βαγγέλης Κουσουλάκης κι ο συμπαίκτης του μετά , Χρήστος Μαλλές.
Παράλληλα αρχίζει η μύηση του στα του Άρη. «Βαπτίζεται» στο Χαριλάου και δη, στη «Θ 3» (εκεί όπου χρόνια μετά ορθώθηκε το κάστρο του Super 3) με τον αγώνα Άρης – ΠΑΟΚ 2-1. Την ίδια ημέρα – ήταν Κυριακή 06.10. 1974 έκανε ντεμπούτο κι ο Ντίνος Κούης. Οι δυο συμπαίκτες έχουν πολλές φορές συζητήσει για την συγκεκριμένη σύμπτωση. Προηγείται ο ΠΑΟΚ του Λες Σάνον. Με πέναλτι του Αχιλλέα Ασλανίδη στο 53ο λεπτό. Ήταν κι ο τελευταίος αγώνας του Άγγλου προπονητή με τον «Δικέφαλο». Ισοφαρίζει Άρης του Μπράνκο Στάνκοβιτς στο 73ο με τον Άγγελο Σπυρίδωνα. Και με ανάποδο ψαλίδι – γκολ για Όσκαρ – στο 80ο λεπτό ,του Αλέκου Αλεξιάδη αναδεικνύεται νικητής …
«Δεν υπήρξε έκτοτε άλλος παίκτης ως ο Αλέκος Αλεξιάδης. Ακόμη θυμάμαι από τότε το γκολ του. Δεν παιζόταν. Μέγας παίκτης», λέει στη «Μ» ο Κυριάκος Μπιμπισίδης.. Και συμπληρώνει: «Κι εκείνη η 11άδα πάντως, ήταν παγκοσμίου επιπέδου. Παικταράδες όλοι ένας κι ένας. Εκείνοι έφτιαξαν γενεές φίλων του Άρη»!
Έκτοτε δεν έχανε αγώνα στο Χαριλάου. Είτε στην κερκίδα, είτε - ως ballboy κι ελληνιστί για την εποχή …«ΟΥΖΟ 12» - στον αγωνιστικό χώρο. Βαθιά χαραγμένες στο μυαλό του Κυριάκου Μπιμπισίδη… Ανεξίτηλες οι μνήμες της επικής πορείας στο ΟΥΕΦΑ με τους αγώνες κόντρα σε Μπενφίκα, Σεντ Ετιέν και Περούτζια. Τους έζησε μέσα στο γήπεδο. Πατώντας το χορτάρι. Μετρώντας τις ανάσες των ινδαλμάτων του. Πίσω από την εστία προς τη Νέα Ελβετία.
Και μετά; Όταν ο Γερμανός πρωταθλητής Ευρώπης με την Μπάγερν, προπονητής Ντίτμαρ Κράμερ τον επέλεξε από τους μικρούς για τους μεγάλους; «Πετούσα στα σύννεφα. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Ξέρετε τι είναι να ζεις; Στον ξύπνιο του ότι ονειρευόσουν στο ύπνο σου; Να παίζει δίπλα στα ιερά τέρατα του Άρη;»!
Στα 16 του ο Ντίτμαρ Κράμερ του ανοίγει τον δρόμο. Το έκανε και για άλλους παίκτες του Άρη. Άφησε έργο στο Χαριλάου εκείνος ο σημαντικός φιλόσοφος της μπάλας. Ο Ντίτμαρ Κράμερ διαμόρφωσε και την προοπτική διάκρισης του Κυριάκου Μπιμπισίδη στην ομάδα της καρδιάς του…
Πρότυπο του ο Μάρκο Φαν Μπάστεν. Θεός του ο Γιόχαν Κρόιφ. Τρόπος ζωής η λατρεία στον Άρη. Και σκοπός ζωής η δουλειά. Με ήθος κι αγωγή όπως τα διδάχθηκε σπίτι του από τους γονιούς του. Τυχερός πάντως, μέσα στην ατυχία του (με το ρήμαγμα του αστραγάλου του) συναντιέται με την σύντροφο του, τη Χαρούλα. Για 33 χρόνια η κυρία Μπιμπισίδη λειτουργεί μία υποδειγματική οικογένεια. Έφηβο τον βρήκε. Ενδεκαδάτο τον έζησε. Και προπονητή τον ζει. Μεγάλη υπόθεση η κυρία του σπιτιού. «Αυτή το κρατά σταθερά. Κι ο κύριος το οδηγεί, απλά», κατά πως έλεγε κι η συγχωρεμένη μανούλα μας.
Ήταν παρών και πρωταγωνιστής ως φορ αλλά κι ως χαφ (τον γύρισε πίσω ο Γκόικο Ζεκ όταν έβαλε μπροστά τον Βασίλη Δημητριάδη) σε όλες τις εθνικές Ομάδες (Παίδων Νέων, Ελπίδων, Ολυμπιακή…) πλην των Ανδρών.
Το 1983 έγινε – μαζί με τον Γιάννη Χατζηνικολάου – επαγγελματίας στην ΠΑΕ Άρης. Μισθός 10.000 δραχμές μικτά. Βγάλτε τις 2.000 κρατήσεις… Καθαρά 8.000 δραχμές. Έφθαναν, δεν έφθαναν για τα γραμμάτια ενός ΙΧ. Όχι τίποτε άλλο, αλλά… Για να κοπούν οι μετακινήσεις Άγιος Παντελεήμων – Χαριλάου με τα πόδια! Να ξέρατε πόσα χιλιόμετρα έγραψε πήγαινε – έλα σπίτι, γήπεδο…
Στις 16 Ιανουαρίου 1985 και σε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, στο Χαριλάου πετυχαίνει το παρθενικό του γκολ. Ο ΠΑΟΚ πάει τρένο για το τίτλο. Στο τέλος βέβαια, τον κατακτά. Στο Χαριλάου, όμως, εκτροχιάζεται με 3-1. Σκόρερ: Μπιμπισίδης 5ο λεπτό και Ζελελίδης 57ο και +90ο . Διαιτητής ο Παναγιώτης Κούτρης. Έδειξε 10 κίτρινες και 3 κόκκινες (Μιχαλήτσος, Αλαβάντας κι Ιωσηφίδης). Για την ιστορία… Σε αυτόν ξέσπασε όλος ο ΠΑΟΚ! Αργότερα μάλιστα, έσπασε κι ο διαιτητής το χέρι του.
Το γκολ του Κυριάκου Μπιμπισίδη για σεμινάριο. «Τέτοια γκολ, τέτοιοι παίκτες πετυχαίνουν», κατά τον προπονητή των «κίτρινων» Τάις Λίμπρεχτς. Σέντρα του Ντίνου Κούη και κεφαλιά α λα Αλέκου Αλεξιάδη του σκόρερ. Ο Ολλανδός πίστευε κι αυτός πολύ στον δυναμικό φορ των «κίτρινων». Και δούλεψε πολύ μαζί του με τη συνεργασία και του αείμνηστου, κορυφαίου δάσκαλου της Φυσικής Αγωγής Σάκη Δόκα. Ακόμη και πως θα τραβά τον αμυντικό από τη φανέλα …διακριτικά, τού έμαθαν. Πέρα από τα τελειώματα και τις θέσεις στις στημένες φάσεις.
«Ο Τάις Λίμπρεχτς καθιέρωσε πρώτος τις ατομικές προπονήσεις στον Άρη. Του οφείλω πολλά. Ο πατέρας μου με έβαλε στον ορθό δρόμο. Ο Ντίτμαρ Κράμερ ήταν δάσκαλος μου. Κι ο Τάις Λίμπρεχτς με τον Σάκη Δόκα με έφτιαξαν καλύτερο»!
Στις 30.03.1986 στο ΟΑΚΑ ο Άρης ηττάται 3-2 κόντρα στον Ολυμπιακό. Το γκολ όμως, του Κυριάκου Μπιμπισίδη με κεφαλιά – ψαράκι κερδίζει τις εντυπώσεις. Και το «ΦΩΣ» γράφει την επομένη: «Ο Αλέκος Αλεξιάδης παίζει ακόμη στον Άρη αλλά ως Κυριάκος Μπιμπισίδης»…
Τα δυο παιδιά – μήλα κάτω από τη μηλιά – γαλουχήθηκαν στο Χαριλάου. Έπαιξαν στον Άρη. Ο Γιώργος αναδείχθηκε Πρωταθλητής. Σήμερα στα 19 του παίζει στον Παναργειακό. Ο Δημήτρης στα 22 του παίζει στον Απόλλων Αρναίας. Νοιάζεται φυσικά, για την πρόοδο τους. Προσεύχεται για την υγεία τους. Ένιωσε στο πετσί του τη σημασία της. Στα 32 του αναγκάζεται, να αφήσει το όνειρο. Στα καλύτερα του χρόνια ο τραυματισμός στον αστράγαλο, του κόβει ουσιαστικά, την μπάλα! Στο οικογενειακό διπλό, ο Γερμανός Χανς Πέτερ Λίπκα τον μαρκάρει άτσαλα. «Ένιωσα να μου φεύγει το πόδι. Να ξεκολλάει»! Συνέβη μάλιστα, το 1989, στην αγωνιστική περίοδο κατά την οποία συμπλήρωνε 8ετία. Θα απολάμβανε καρπούς των κόπων του. Άλλαι μεν αι βουλαί των ανθρώπων και άλλα ο Θεός κελεύει.
Προπονητής των «κίτρινων» ο Αλκέτας Παναγούλιας. «Χάσαμε ένα φονικό μας όπλο», δηλώνει ο «Αμερικάνος» κατά την επιστροφή από το Σαρλαγεβο στη Θεσσαλονίκη. Σα να ήξερε πως θα εξελισσόταν ο τραυματισμός του Κυριάκου Μπιμπισίδη. Ήταν δε, ο πρώτος κι έμελλε να είναι κι ο τελευταίος σοβαρός επειδή ουσιαστικά δρομολόγησε την δύση ενός από τους λαμπρότερους αστέρες στον ουρανό του Χαριλάου.
Ο σεβασμός και το παράπονο
Τρέφει βαθύ σεβασμό στον Αλκέτα Παναγούλια. Υποκλίνεται σε όσους έγραψαν την ιστορία του Άρη. Μιλά με θαυμασμό για παίκτες οι οποίοι ενέπνευσαν γενεές φιλάθλων των «κίτρινων». Εκφράζει όμως, το παράπονο του. «Ο ΑΣ Άρης τίμησε το μεγάλο παίκτη, προπονητή, παράγοντα κι άνθρωπο με την ονομασία του δρόμου πίσω από την θρυλική «Θ 3». Κι ήταν δεν ήταν παρόντα 20 άτομα. Λυπήθηκα βαθιά».
Σπίτι του συντηρεί ένα αρχείο μοναδικό. Η γιαγιά της κυρίας του, της Χαρούλας είχε περίπτερο. Κι έχει μία σημαντική αποδελτίωση Τύπου… Σε άλμπουμ με την επιμέλεια και την φροντίδα της κυρίας Μπιμπισίδη. Σα χιλιόμετρα φιλμ για το ελληνικό ποδόσφαιρο!
Κι ο Κυριάκος Μπιμπισίδης εκφραστής λεβεντιάς κι ευθύτητας μέσα κι έξω από τα γήπεδα είναι ένας ακόμη φορέας της ιστορίας του Άρη. Κρατά άσβεστο το φως του ένδοξου παρελθόντος των «κίτρινων». Δίχως αυτό δεν φωτίζεται το μέλλον. Για να δούμε ποιος θα φωτίσει με αυτό τις νέες γενεές του Άρη. Ποιος θα αξιοποιήσει το ανεκτίμητης αξίας αρχείο ενός παίκτη «γέννημα – θρέμμα» του Άρη. Γόνου μιας οικογένειας αναντάμ παπαντάμ με «βαμμένα… κίτρινα μυαλά»!