Μέσα σε όλα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διαχρονικά, εδώ και μια εικοσαετία με τη δρομολόγηση της παγκοσμιοποίησης, που καιρός να αξιολογηθούν οι συνέπειες της, όπως π.χ. η μετάλλαξη των αξιών του ποδοσφαίρου, λες και οι φτωχοποιημένοι πολίτες του κόσμου, διαθέτουν τον χρόνο, παραλλάσσοντας τις προτεραιότητές τους να το θεωρήσουν, όπως κάποτε μεράδι των δευτερευουσών ασχολιών τους. Στις μέρες μας η γενιά των παιδιών που άρχισε να εκπαιδεύεται να δεχθεί την ισχύ μιας παγκόσμιας κοσμοκρατορίας είναι τα μεγάλα θύματα.
Το αποτέλεσμα αυτής της αντιπαιδαγωγικής και απάνθρωπης μεταχείρισης των παιδιών είναι η υποκρισία και η υποταγή για να αποφύγουν την «τιμωρία», ή η οπαδοποίηση, που όταν ενηλικιωθούν τα οδηγεί στον ατομισμό, στον ανταγωνισμό, στο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, στον ρατσισμό, στον χουλιγκανισμό και στον φασισμό, δηλαδή στον παραλογισμό, ο οποίος όμως αποφέρει κέρδη στα αφεντικά και δόξα στους πολιτικούς υπαλλήλους τους, αλλά εξαθλιώνει την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα. Προς τι η εισαγωγή μου; Μα γιατί αδίκως ασχολούμαστε με παραδοσιακές έννοιες ωσάν να επρόκειτο με τα όσα γράφουμε, στην περίπτωση του Ηρακλή, να «τρομάξουμε» τους μπαμπούλες που στοιχειώνουν τον ύπνο του και υποτίθεται τον ύπνο των φιλάθλων του. Μια γύρα που έκανα τις τελευταίες μέρες στα στέκια Ηρακλειδαίων με ανάγκασε σε μια αυτοκριτική εκ βαθέων.
Οι νεαροί, τουλάχιστον όσοι μετέτρεψαν την ανάγκη σε τράκα για ένα στριφτό κι ένα φραπέ από τον πατέρα δευτερευόντως ή τη μητέρα και πρωτίστως από τον παππού, μήτε που δίνουν σημασία στην αγωνία εκείνων που έτρεχαν και τρέχουν για την ομάδα ή αν θέλετε για τον σύλλογο, μιας και μοναδικός σκοπός τους είναι πλέον «μια τρύπα να τρουπώσουν» όπως έλεγε και ο Κώστας Βουτσάς σε μια ταινία του ΄60, λιώνοντας τα παπούτσια του για μια δουλειά για τα απαραίτητά του μόνο. Από την άλλη οι ενήλικες δεν είναι ανάγκη να περιγράψουμε το δράμα που περνάνε. Το γνωρίζουμε όλοι και μόνο οι εξουσιαστές τούτης της χώρας ντόπιοι και ξένοι κάνουν πως το αγνοούν. Οπότε και αυτοί, όχι πως αδιαφορούν, αλλά τουλάχιστον δεν νοιάζονται, όπως θα νοιαζόταν και ίσως εξοργιζόταν από τον πολυμέτωπο κατατρεγμό του Ηρακλή.
Κι έτσι, όπως οι σύγχρονοι ξένοι δυνάστες και τα ντόπια τσιράκια τους επαναλαμβάνουν με έμφαση σε κάθε διαμαρτυρία έμφρόνων, ότι οι πολίτες δεν αντιδρούν γιατί είναι ευχαριστημένοι, Καγιούλης και Παπαθανασάκης επιμένουν, παρότι στη Μίκρα τους εξωραϊσμούς, με… ξένα κόλλυβα κάνουν μνημόσυνο. Απ΄ ότι θα διαβάσετε, στο ρεπορτάζ σήμερα ο πρώτος επιμένει πως δεν κάνει χωριό με τον δεύτερο (κάτι σα το Δ.Ν.Τ.) δηλαδή και ο Καναδός ετοιμάζεται να καβαλήσει το… άτι. Είπαμε οι καιροί ευνοούν τους παπατζήδες….