Εμείς που είμαστε γεννημένοι τη δεκαετία του ΄80, ακούμε από τους μεγαλύτερους να μιλούν για ομάδες – θρύλους των προηγούμενων δεκαετιών, που άφησαν εποχή. Λένε για την εποχή της Ρεάλ Μαδρίτης του Ντι Στέφανο και του Πούσκας τη δεκαετία του ΄50. Λένε για τον Άγιαξ του Κρόιφ στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, όπως και για την Μπάγερν του Μπέκενμπαουερ. Λίγο μετά ήταν η Λίβερπουλ του Νταλγκλίς, αλλά και η Μίλαν των Ολλανδών στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Αμυδρά προλάβαμε την τελευταία κι έκτοτε, ομάδα – μύθο δεν είχαμε δει, ώστε να πούμε ότι ζούμε στην εποχή της «τάδε».
Μέχρι να εμφανιστεί η Μπαρτσελόνα το 2006, κάνοντας «avantpremiere» στο Παρίσι απέναντι στην Άρσεναλ. Είχαν περάσει 14 χρόνια από το μοναδικό Κύπελλο Πρωταθλητριών που είχαν κατακτήσει οι Καταλανοί και με οδηγούς στη σεζόν τους Ροναλντίνιο, Ετό, τον Μέσι στα πρώτα του βήματα και προπονητή τον Φρανκ Ράικαρντ, ήρθε το δεύτερο, που σήμανε την απαρχή μιας δυναστείας.
Τρία χρόνια μετά, στη Ρώμη, με τον Μέσι να κρατά την «μπαγκέτα», τους Τσάβι, Ινιέστα και Ετό, άξιους συμπαραστάτες, η Μπάρτσα κατέκτησε το τρίτο ChampionsLeague, στην πρώτη χρονιά του Πεπ Γκουαρντιόλα στον πάγκο της, κάνοντας μάλιστα και το πρώτο τρεμπλ της ιστορίας της, κατακτώντας συνολικά έξι τρόπαια μέσα στο 2009.
Η Μπάρτσα ωρίμασε ακόμη περισσότερο και δύο χρόνια μετά στο Λονδίνο ήρθε και το τέταρτο, πάλι απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πιο εύκολα απ΄ ότι στη Ρώμη, με τελικό σκορ 3-1 και πρωταγωνιστές τους Μέσι, Βίγια και Πέδρο, σε άλλη μία παράσταση της «PepTeam».
Ο Γκουαρντιόλα έφυγε ένα χρόνο μετά, η Μπάρτσα μπορεί να μην πήρε ευρωπαϊκό τίτλο άμεσα (πήρε όμως το πρωτάθλημα), έκανε δύο μέτριες ευρωπαϊκές σεζόν (2012-13, 2013-14), ώσπου το καλοκαίρι ήρθε ο Λουίς Ενρίκε, αλλά και ο Λουίς Σουάρες, για να επαναφέρουν την Μπαρτσελόνα στην κορυφή. Και το έκαναν με εμφατικό τρόπο! Τρεμπλ! Η πρώτη που το πετυχαίνει για δεύτερη φορά, μετά από εκείνο του 2009. Κατακτώντας στο Βερολίνο, απέναντι στη Γιουβέντους, το 4ο Champions League σε μια δεκαετία και 5ο συνολικά.
Από το 2006 μέχρι και σήμερα, σε δέκα χρόνια δηλαδή, η Μπάρτσα κατέκτησε 6 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 3 Κύπελλα Ισπανίας, 5 Super Cup Ισπανίας, 4 ChampionsLeague, 2 Ευρωπαϊκά Super Cup και 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Συνολικά 22 τρόπαια κι έπεται συνέχεια, αφού τον Αύγουστο είναι τα Super Cup Ευρώπης και Ισπανίας απέναντι σε Σεβίλλη και Αθλέτικ Μπιλμπάο αντίστοιχα και το Δεκέμβριο το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Το κοντέρ δηλαδή μπορεί να γράψει 25 τρόπαια σε μια δεκαετία, νούμερο μοναδικό, που κατατάσσει την Μπάρτσα του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα και των υπολοίπων σε ομάδα – μύθο, σε ομάδα της δεκαετίας.
Όσο για κάποιους που μιλάνε για «ομάδα μόδας», λόγω μη συμπάθειας προς την Μπάρτσα, ας αναρωτηθούν αν έχουν δει από κάποια άλλη να πετυχαίνει τα κατορθώματα των «μπλαουγκράνα», προσφέροντας μάλιστα ποδόσφαιρο από άλλον πλανήτη, με διάρκεια δεκαετίας. Η απάντηση είναι εύκολη, για αυτό ας νοιώσουν κι αυτοί λίγη από την ευλογία που νοιώθουμε εμείς οι οπαδοί της, αλλά και όλοι οι ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι, που ζούμε στην εποχή της Μπάρτσα.
