Μέρλος: «Δεν έχω πάει σε πιο τρελό γήπεδο από του Οράν, η αποτυχία είναι χαστούκι που σε ξυπνάει»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Ο Αντώνης Μέρλος κάνει στίβο από τα 15 του και είναι πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος. Ο αθλητής του ΠΑΟΚ έχει ζήσει πολλές εμπειρίες παρά τα 23 του χρόνια, παραμένει ρεαλιστής και αυτή την περίοδο προετοιμάζεται για το Ευρωπαϊκό του Μονάχου, όπου έχει υψηλές βλέψεις. Το Metrosport.gr συνομίλησε μαζί του, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. 

Ο Ελληνας άλτης αναφέρθηκε στη φετινή σεζόν του, τους αγώνες που είχε με αποκορύφωμα το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο που έγινε στη Θεσσαλονίκη, έθεσε στόχους για το Ευρωπαϊκό και ξεχώρισε τις επιτυχίες του. Ο Αντώνης μας μίλησε επίσης για τη συνάντησή του με τον θρύλο του αγωνίσματος, Χαβιέρ Σοτομογιόρ, ο οποίος τον βράβευσε το 2018 στο χωριό του, τα Ισθμια Κορινθίας. Επιπροσθέτως, ο Μέρλος αναφέρθηκε στο πως ξεκίνησε τον στίβο και πως κατέληξε στο ύψος, μίλησε για την υποτροφία στην Αμερική που ήταν άλλος κόσμος και του θύμιζε προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα ή της Ρεάλ, αποθέωσε τους τρεις προπονητές που είχε στην αθλητική του καριέρα και χαρακτήρισε σωστή απόφαση να πάει στην Τζόρτζια καθώς έγινε σταθερός άλτης. Τέλος, μίλησε για τις επισκέψεις του σε Τούμπα και Παλατάκι, αφού οι κολλητοί του είναι φίλαθλοι του Δικεφάλου και τον έκαναν και εκείνον να υποστηρίζει.

-Γεια σου Αντώνη. Τελευταία διοργάνωση που συμμετείχες ήταν οι Μεσογειακοί Αγώνες όπου κατέλαβες την 4η θέση; Είσαι ευχαριστημένος με την επίδοσή σου (2,22μ.);

«Ναι είμαι ευχαριστημένος αλλά όχι με τα άλματα. Επειδή έκανα με την τρίτη προσπάθεια όλα τα ύψη, δεν έφτασα στο μετάλλιο. Ο 2^ος και 3^ος είχαν και αυτοί 2,22μ., απλά το πέρασαν με λιγότερες προσπάθειες από μένα.

Οσον αφορά την ατμόσφαιρα, δεν έχω πάει σε πιο τρελό γήπεδο, ένιωθα πως είμαι σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Ισως επειδή ήταν Αλγερινοί ή επειδή είναι έτσι σε όλα, δεν ξέρω. Ηταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, πολύ ωραίο».

-Το 2,22μ. αποτελεί φετινό σου ρεκόρ. Ηθελες να ξεπεράσει το 2,23μ. που είναι το ατομικό σου ρεκόρ;

«Γενικά στόχος ήταν να το ξεπεράσω και να κάνω ρεκόρ και μετά να πάρω μετάλλιο».

-Νωρίτερα στο Καυτανζόγλειο με 2,19μ. πήρες το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου. Πως αισθάνθηκες; Το έψαχνες μετά από δύο δεύτερες θέσεις το 2017 και το 2019;

«Ηταν το δεύτερο πανελλήνιο πρωτάθλημα που παίρνω χρυσό, ήταν εντός έδρας. Αισθάνθηκα καλά, δεν έκανα καλή εξοικονόμηση στα άλματα και στην προθέρμανση, ξεκίνησα από πιο χαμηλά. Αργησε να ανέβει ο πήχης και με επηρέασε, περίμενα αρκετά, λόγω επιπέδου των υπολοίπων παιδιών. Ναι, το ήθελα το χρυσό, έπαιζα εντός, αλλά ΠΑΟΚ είμαστε (σ.σ. γέλια). Εχω πάει και στην Τούμπα και στο Παλατάκι, οι κολλητοί μου είναι ΠΑΟΚτσήδες και με κόλλησαν μέχρι και τα συνθήματα έχω μάθει».

«Νόμιζα πως μου έκαναν πλάκα πως θα με βραβεύσει ο Σοτομαγιόρ στο χωριό μου»

-Τώρα επόμενος στόχος;

«Εκανα 2,10 στη Σλοβακια, στο Κόζιτσε, σε ένα μίτινγκ, για να είμαι σε φόρμα για το Ευρωπαϊκό. Στο Μόναχο στόχος ένα ατομικό ρεκόρ, αν περάσω τελικό όλα είναι πιθανά, αρκεί να περάσω το πρώτο ύψος. Ηθελα 8 θέσεις για να βρεθώ στο Παγκόσμιο, μέσω ranking πάω και στο Ευρωπαϊκό».

-Οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2024 είναι στο μυαλό σου ως μακροπρόθεσμος στόχος;

«Σίγουρα το σκέφτομαι. Θέλω να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και γιατί όχι να μην πάω και στον τελικό του ύψους. Αρχικός στόχος είναι να βρεθώ εκεί και στη συνέχεια αν έρθω ένα μετάλλιο είναι καλοδεχούμενο».

-Εχεις βγει Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην κατηγορία Κ20 (Φινλανδία) το 2018 και 2^ος στο Ευρωπαϊκό στην κατηγορία U18 (Γεωργία) το 2016. Θεωρείς πως είναι οι δύο σημαντικότερες διακρίσεις σου στον στίβο;

«Το Παγκόσμιο σίγουρα και το ευρωπαϊκό αλλά μεγάλη επιτυχία ήταν και η 5^η θέση μου με το Πανεπιστήμιο στην Αμερική που βγήκε 1^ο, την χρονιά που έγινε το Παγκόσμιο».

-Εκτός από τις διακρίσεις, υπάρχουν και οι αποτυχίες. Τι πιστεύεις πως σου προσφέρουν;

«Συνήθως μαθήματα για τον επόμενο αγώνα και την επόμενη προπόνηση. Είναι γερά χαστούκια που μπορούν να σε ξυπνήσουν. Η αποτυχία σου μαθαίνει πράγματα όπως και στη ζωή, τι έκανε λάθος, γιατί είχες άγχος, είναι πολλά που μαθαίνεις. Πρέπει να κάτσεις να τα αναλύσεις για να πας μπροστά. Είναι πιο βοηθητικά από μια μεγάλη επίδοση. Μαθαίνεις μέσα από τα λάθη σου».

-Τον Σεπτέμβριο του 2018 σε βράβευσε ο θρύλος του αγωνίσματος, ο Κουβανός Χαβιέρ Σοτομαγιόρ. Πως ένιωσες που τον γνώρισες και που σου μίλησε;

«Μου φάνηκε πολύ απλός άνθρωπος ενώ τον έχω ψηλά στα μάτια μου. Ηταν συμπαθητικός, μου ανοίχτηκε, προσπάθησε να με βοηθήσει με τα άλματά μου, είναι ο μεγαλύτερος θρύλος του αγωνίσματος και εκείνη την ημέρα μου έλεγε για την οικογένειά του. Ενιωσα τεράστια υπερηφάνεια, δεν πίστευα ότι τον γνώριζα. Στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα πως θα με βραβεύσει και πως θα έρθει στο χωριό μου».

-Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή στον στίβο;

«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Τάμπερε. Απίστευτα τα συναισθήματα που είχα, έφτασα στην κορυφή του κόσμου στην ηλικία μου, δεν το πετυχαίνει εύκολα κάποιος, και σκέψου δεν ήμουν φαβορί. Μέσα στον αγώνα δεν είχα καταλάβει ότι είχα κερδίσει, μετά από 2 λεπτά το κατάλαβα, στον πίνακα δεν είχα καταλάβει πως ήμουν 3άδα, κοιτούσα μέχρι 5^η θέση. Είχε περάσει από την 1^η θέση ο πίνακας και λέω τι έγινε ούτε 5^ος δεν βγήκα;. Η μητέρα μου με πήρε 20 τηλέφωνα αλλά δεν επιτρεπόταν να το έχουμε μαζί. Ο κολλητός μου άρχισε να φωνάζει στη γειτονιά πως πήρα το Παγκόσμιο. Εγώ επικοινώνησα μαζί τους μετά από 3-4 ώρες, είδα 20 κλήσεις στο κινητό μου από τον καθένα, όταν επέστρεψα ήρθαν στο αεροδρόμιο όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα με σημαίες».

«Αυτά μου έδωσαν οι προπονητές μου, μικρός ήθελα να κάθομαι στην αλάνα μέχρι να νυχτώσει»

-Το ταξίδι που θα σου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό σου, ποιο είναι;

«Από την Ατλάντα για το NCAA στο Ορεγκον, όλοι ξέραμε πως πάμε για κάτι καλό με το Πανεπιστήμιο, ήταν το 2018 που βγήκαμε 1^οι ως πανεπιστήμιο, ήταν πολύ έντονος ο παλμός της ομάδας, πηγαίνουμε να κερδίσουμε. Δεν θέλουμε να βγούμε 2^οι παρότι θα ήταν επιτυχία».

-Τι σου έχουν δώσει οι τρεις προπονητές σου (Γιάννης Δαμβουνέλης, Πέτρος Κυπριανού και Γιώργος Τσούγκος);

«Ο Δαμβουνέλης μου έδωσε την αγάπη για το άθλημα, με έκανε να αγαπάω τον αθλητισμό. Ο Κυπριανού, κέρδισα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μαζί του, μου έδωσε μια τεράστια ευκαιρία, δεν δίνουν τέτοιες υποτροφίες εύκολα (σ.σ. στην Αμερική). Ο Τσούγκος είναι ο μέντορας της ζωής μου και μέντορας στο άθλημα, μπορεί να με πάει σε υψηλό επίπεδο στο άθλημα και ως άνθρωπο».

-Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το άλμα εις ύψος και σε ποια ηλικία;

«Στα 15 μου ξεκίνησα. Εβλεπα αθλητές, ο Κυριάκος Ιωάννου με είχε εντυπωσιάσει που έκανε 2,25μ. + στην προπόνηση. Η τηλεόραση αδικεί το αγώνισμα όπως φαίνεται. Όταν φέρανε το ύψος στο Λουτράκι άρχισα να κάνω με τον κόουτς Δαμβουνέλη, ξεχώριζα και μου άρεσε. Δεν δυσκολευόμουν να περάσω χαμηλά εμπόδια όπως άλλα παιδάκια. Ο θείος μου έκανε δέκαθλο αλλά δεν με πίεσε για να ξεκινήσω, μου άρεσε να το βλέπω».

-Ασχολήθηκες με άλλα αγωνίσματα ή με άλλα αθλήματα νωρίτερα;

«Επαιζα ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τζούντο, βόλεϊ είχα δοκιμάσει, δεν μου άρεσε να κάθομαι σπίτι και να διαβάζω (σ.σ. γέλια). Ξεκίνησα να κάνω αντοχή στον στίβο αλλά στην μία εβδομάδα δεν μου άρεσε. Μετά έκανα ύψος και μου άρεσε.

Ημουν δραστήριο παιδί, ήθελα να κάθομαι στην αλάνα, στα χώματα. Ηθελα να παίζω, μέχρι να γυρίσω νύχτωνε. Η μητέρα μου ήθελε να ασχολούμαι με κάτι και απλά να πηγαίνω καλά και στο σχολείο. Με τους κολλητούς μου παίζω ακόμη ποδόσφαιρο ή μπάσκετ όταν πάω στα Ισθμια».

-Ποιος ήταν ο λόγος να ασχοληθείς με τον στίβο, η έμπνευσή σου;

«Απλά μου άρεσε να το βλέπω. Η μαμά μου χάρηκε που δεν ερχόμουν με σκισμένα πόδια όπως θα γινόταν στο ποδόσφαιρο».

-Πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις προπόνηση στα Ισθμια τα πρώτα χρόνια;

«Πηγαινοερχόμουν στο Λουτράκι για να κάνω προπόνηση, έπαιρνα το λεωφορείο, ή με πήγαιναν οι δικοί μου, δεν ήταν τόσο εύκολο. Στο Λύκειο ήταν πιο εύκολο γιατί ήταν πιο κοντά το σχολείο μου. Στην Κόρινθο ήταν το σχολείο μου, έχω πάει και 2-3 φορές με τα πόδια στην προπόνηση».

«H Αμερική με έκανε σταθερό άλτη, είχαμε ιδιωτικό τζετ για τους αγώνες»

-Πριν μερικά χρόνια (2017) αποφάσισες να αφήσεις την Ελλάδα για να σπουδάσεις στην Αμερική. Πως πήρες αυτή την απόφαση; Υπήρχε κάποια υποτροφία;

«Το είχα πάρει απόφαση μέσα στη χρονιά, το ανακοίνωσα στους δικούς μου πως με δέχθηκαν στο Πανεπιστήμιο και πως πάω εκεί. Αν δεν μου άρεσε θα γυρνούσα. Το Ευρωπαϊκό μου άνοιξε πόρτες και είχα προτάσεις από πολλά Πανεπιστήμια. Επέλεξα την Τζόρτζια λόγω του Κυπριανού. Είχα και άνευ εξετάσεων λόγω του ευρωπαϊκού, ήταν μια ευκαιρία που δεν ερχόταν κάθε μέρα».

-Πως ήταν η προσαρμογή από τα Ισθμια στην Τζόρτζια; Γενικότερα δυσκολεύτηκες στα δύο χρόνια που έμεινες στην Αμερική;

«Άλλος πλανήτης. Ολος ο νομός Κοριθνίας είναι όσοι είμαστε αυτοί που σπουδάζαμε. Δεν περιγράφεται πως ήταν. Εγκαταστάσεις, είχαμε ιδιωτικό τζετ για τους αγώνες, ήταν και λες και ήμουν στο προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα ή της Ρεάλ. Τρομερή οργάνωση, ίσως σε υπερβολικό βαθμό. Στα είχαν όλα έτοιμα. Δεν υπήρχε το άγχος που υπάρχει στην Ελλάδα. Εδώ δεν κοιτάνε τον αθλητή αλλά πως θα βγάλουν χρήματα από τον αθλητή. Στον στίβο το ζούμε πιο έντονα γιατί δεν υπάρχουν συμβόλαια.

Στην Αμερική η υποτροφία περιελάμβανε έξτρα χαρτζιλίκι για τις βόλτες μου, πληρωμένα δίδακτρα, διαμονή, φαγητό, τα πάντα όλα. Αν χρειαζόσουν κάτι έτρεχαν να σε βοηθήσουν. Αθλητικό εξοπλισμό είχαμε τη Nike, αν χαλούσε ένα παπούτσι την άλλη μέρα είχαμε καινούριο.

Στα δύο χρόνια γύρισα πίσω, τον 2^ο χρόνο δεν προσαρμόστηκα τόσο, είχε αλλάξει αυτό το περνάω ωραία. Αν πήγαινα τώρα θα καθόμουν τέσσερα χρόνια. Ηταν μια ωραία εμπειρία. Τις άφησα στη μέση τις σπουδές αλλά δεν το μετάνιωσα. Πήρα τις εμπειρίες που ήθελα και αθλητικά και ως άνθρωπος. Δοκίμασα τα όρια μου».

-Πόσο σωστή ήταν αυτή η απόφαση για την αθλητική σου καριέρα;

«Πλέον φαίνεται πως έχω πάρει τη σωστή απόφαση, η Αμερική με έκανε σταθερό άλτη. Πριν πάω δεν ήμουν τόσο σταθερός. Χρειαζόμουν να προσαρμοστώ όμως και όταν γύρισα. Και εδώ δεν υπήρχε κάποιος να σε βοηθήσει όπως στην Αμερική. Κατά βάθος το μόνο που λείπει είναι το πτυχίο, αν είχα μείνει θα είχα ένα πτυχίο. Τώρα το έχω εδώ με το ΤΕΦΑΑ».

-Στην Αμερική βλέπουν τον αθλητισμό πιο επαγγελματικά σε σχέση με την Ελλάδα. Υπάρχει κάτι που έζησες εκεί που σου άλλαξε τη νοοτροπία;

«Το Πανεπιστημιακό επίπεδο είναι επαγγελματικό, τα περισσότερα παιδιά που είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες το βλέπουν καθαρά επαγγελματικά, είναι επαγγελματίες αθλητές, τους πληρώνουν καλά. Εκεί είναι επαγγελματικός ο στίβος, έχουν φυσικοθεραπευτές, τα πάντα, έχουν τέλειες εγκαταστάσεις. Στα προσφέρουν όλα για να αποδίδεις στο μάξιμουμ. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι τεράστια, έχουν οργάνωση στην Αμερική. Όλη η εμπειρία μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης και στη ζωή μου και στον στίβο».

-Το ΤΕΦΑΑ στη Θεσσαλονίκη ακολούθησε της Αμερικής; Είναι ο λόγος που μετακόμισες στη Θεσσαλονίκη και αγωνίζεσαι με τα χρώματα του ΠΑΟΚ;

«Είχα δύο άνευ για όποια σχολή ήθελα, και επέλεξα τα ΤΕΦΑΑ, στον κλάδο μου. Ηθελα να μάθω πιο πολλά πάνω στο άθλημα μου, μου άρεσε το τμήμα. Ο βασικός λόγος που ήρθα στη Θεσσαλονίκη ήταν ο προπονητής μου ο Τσούγκος και το συνδύασα με τη σχολή».

-Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές σου;

«Οι καθηγητές ξέρουν πως κάνω πρωταθλητισμό στο ύψος και δεν με πιέζουν πολύ στα υπόλοιπα αθλήματα. Είμαι πιο ανεπτυγμένος αθλητικά από άλλα παιδιά, δεν δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω στα άλλα αθλήματα. Ασχολούμαι με το σώμα μου 5-6 ώρες την ημέρα, κάνω προπόνηση. Θα ήθελα να συνεχίσω για προπονητής ή γυμναστής σε άλλο άθλημα, στον στίβο δεν ξέρω αν θα είμαι καλός. Μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα γιατί έχουν τακτικές, είναι σαν σκάκι. Προπονητής στίβου δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω, πιο πολύ γυμναστής να γυμνάσω κάποιον σε ένα βασικό επίπεδο. Είναι λίγο περίεργο, αλλά ήθελα μια άλλη εμπειρία».