Γρηγοριάδου: «Κάνω 40 χλμ. την ημέρα για να προπονηθώ, να σπάσω το ατομικό μου ρεκόρ στη Θεσσαλονίκη»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Ο ακοντισμός είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων του στίβου, με μεγάλη ιστορία καθώς είναι γνωστό ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρεις γυναίκες που έχουν γράψει ιστορία με «χρυσά» γράμματα στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Η Μιρέλα Μανιάνι με δύο μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (αργυρό στο Σίδνεϊ, χάλκινο στην Αθήνα), η Αννα Βερούλη με χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και χρυσό σε Πανευρωπαϊκό και η Σοφία Σακοράφα, νυν πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, και πρώην πρωταθλήτρια με χάλκινο σε Πανευρωπαϊκό το 1982 στην Αθήνα ενώ είχε πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ νωρίτερα στα Χανιά με επίδοση 74,20 μέτρα.

Μετά την ιστορική αναδρομή, ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσουμε τη συνεντευξιαζόμενη. Το Metrosport.gr μίλησε μια ταλαντούχα και νεαρή ακοντίστρια, την Μελίνα Γρηγοριάδη. Η 22χρονη Δραμινή από μικρή ηλικία είχε πολλές διακρίσεις και αναφέρθηκε σε αυτές με κορυφαία την 1η θέση στο Πανελλήνιο του 2021 με ατομικό ρεκόρ 55,37μ. , μίλησε για τους στόχους της, τις δυσκολίες που υπάρχουν για να προπονηθεί, τόνισε πως χρειάζεται να κάνει καθημερινά 40 χλμ. για να προπονηθεί ενώ σημειώνει πως χρειάζεται καλό προγραμματισμό για να συνδυάσεις Πανεπιστήμιο και πρωταθλητισμό. Τέλος, αναφέρθηκε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα του 2016 που βγήκε 1η στην κατηγορία των κορασίδων, καθώς είναι ένας αγώνας που δεν ξεχάσει ποτέ.

-Γεια σου Μελίνα. Εχεις κάνει πανελλήνιο ρεκόρ στις κορασίδες, έχεις βγει Βαλκανιονίκης στη Σερβία, γενικότερα από μικρή έχεις πολλές διακρίσεις. Θα ήθελα να μου πεις τι είναι αυτό που σου δίνει καθημερινό κίνητρο στο ακόντιο.

«Μου αρέσει πάρα πολύ η προπόνηση και νομίζω πως παίρνω κίνητρο από κάποιες επιτυχίες, η ευχαρίστηση είναι μεγάλη και εθιστική».

-Πήρες το χάλκινο στο Πανελλήνιο Κύπελλο Ρίψεων. Πως ένιωσες;

«Εκανα 50,12μ., ήταν ο πρώτος αγώνας μετά τον τραυματισμό μου, ήμουν χωρίς βολές στην προπόνηση. Με βάση τα δεδομένα ήταν σημαντικό που πέρασα τα 50 μέτρα, η επίδοση είναι σημαντικότερη από την θέση για μένα».

-Πήρες την 7^η θέση στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ρίψεων Κ23 της Πορτογαλίας. Είσαι ευχαριστημένη;

«Δεν είμαι. Θα μπορούσα να πάρω καλύτερη θέση και μετάλλιο, αλλά επειδή προερχόμουν από δύσκολη περίοδο με τον ώμο μου, ήταν επιτυχία μόνο που πήγα».

-Γιατί συμμετείχες μόνο στην κατηγορία Κ23;

«Είναι θέμα ομοσπονδίας που πηγαίνεις να ρίξεις. Είναι θέμα επιλογής, δεν υπάρχει όριο για να πας εκεί».

«Αξέχαστο το Βαλκανικό το 2016, προτιμώ ρεκόρ από μετάλλιο»

-Πόσο μακριά είναι να πιάσεις το όριο (62,00) για Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο (64,00);

«Οι αγώνες πρόκρισης για το Παγκόσμιο έχουν τελειώσει, για το Ευρωπαϊκό θα μπορούσα να κυνηγήσω το ranking, αλλά η Ομοσπονδία δεν διοργανώνει πολλούς αγώνες. Θα προσπαθήσω στο Πανελλήνιο να πλησιάσω το όριο για το Ευρωπαϊκό και μετά θα δούμε αν θα μπορέσω να πάρω την πρόκριση σε συνδυασμό με το ranking».

-Ο στόχος για το Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη:

«Στην Ελλάδα έχω την 2^η καλύτερη επίδοση φέτος στις γυναίκες, θα προσπαθήσω για το καλύτερο. Σημασία έχει η επίδοση και όχι η θέση. Θέλω να σπάσω το ατομικό ρεκόρ μου και ό,τι προκύψει».

-Τι προτιμάς; Σε έναν αγώνα να κάνεις ατομικό ρεκόρ ή όσο το δυνατόν καλύτερο μετάλλιο;

«Πλέον προτιμώ να κάνω ρεκόρ, αλλά παίζει ρόλο και η διοργάνωση. Ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση είναι σημαντικό. Ο στόχος μου είναι να βελτιώνω τον εαυτό μου, να πω πως το κυνήγησα και έκανα την υπέρβαση. Δεν με πειράζει αν δεν πάρω μετάλλιο αν κάνω ατομικό ρεκόρ σε κάποια διοργάνωση».

-Επόμενος στόχος;

«Το Πανελλήνιο και μετά δεν ξέρω πως θα συνεχίσει η σεζόν. Στην Κίνα θα είχε την Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, αλλά ακυρώθηκαν οι αγώνες λόγω covid-19».

-Ποιος είναι ο αγώνας που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Το Βαλκανικό Κ18 στη Σερβία το 2016, στο Κρούσεβατς. Ημουν μικρή, ήταν ο πρώτος αγώνας με την Εθνική ομάδα. Εκείνη τη χρονιά έριχνα χάλια, μέχρι 46 μέτρα, προκρίθηκα στο Βαλκανικό. Εκείνη τη μέρα για κάποιο λόγο είχα καλή διάθεση (σ.σ. γέλια) και έκανα ρεκόρ 52 μέτρα».

-Η μεγαλύτερη διάκρισή σου;

«Στο σημείο που βρίσκομαι τώρα να μπορέσω να αγωνιστώ στην κατηγορία γυναικών σε διοργάνωση στο εξωτερικό είναι μια διάκριση που θα ήθελα. Από αυτές που έχω πετύχει, ξεχωρίζω την 7^η θέση σε Πορτογαλία-Κροατία στο Ευρωπαϊκό Κ23. Στο Βαλκανικό το 2016 ήμουν πολύ ευχαριστημένη, είναι ο μόνος αγώνας στο εξωτερικό που απέδωσα όπως ήθελα. Γενικότερα δεν δίνει ευκαιρίες ο ΣΕΓΑΣ σε αθλητές να δίνουν αγώνες στην Ευρώπη, δεν μαθαίνουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με αθλητές ίδιους επιπέδου και έτσι δεν έχεις μεγάλο κίνητρο».

«Ερέθισμά μου ο πατέρας μου για να ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό»

-Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με το ακόντιο;

«Περίπου στα 13-14, όταν ήμουν δευτέρα γυμνασίου στο σχολείο. Πιο πριν έκανα στίβο, όλα τα αγωνίσματα. Εχω δοκιμάσει και ταχύτητες και άλματα και ρίψεις, αλλά ήταν εμφανές σε τι ήμουν καλύτερη».

-Ποιο ήταν το ερέθισμά σου;

«Ο πατέρας μου. Εκείνος με έκανε να ασχοληθώ με στίβο και ρίψεις, ο προπονητής μου επέλεξε να κάνω ακόντιο. Ο μπαμπάς μου ήταν αθλητής, έριχνε δίσκο, ο αδερφός μου και αυτός στο ακόντιο, η αδερφή μου είναι σφυροβόλος».

-Ζεις στη Δράμα. Πως είναι οι συνθήκες προπόνησης στην πόλη;

«Το πατρικό μου είναι στη Δράμα. Τώρα μένω στην Ορεστιάδα λόγω των σπουδών μου, αλλά κάνω προετοιμασία στο Διδυμότειχο γιατί στην Ορεστιάδα δεν υπάρχει προπονητής ρίψεων. Στο Διδυμότειχο τα πράγματα είναι χειρότερα από τη Δράμα. Δεν υπάρχει καν γήπεδο. Κάνουμε προπόνηση σε τρύπιο διάδρομο ακοντίου, προσπαθούμε να πηγαίνουμε στην Αλεξανδρούπολη, γιατί στο Διδυμότειχο υπάρχει ένα κλειστό με ταρτάν 20 μέτρα. Είναι δύσκολη κατάσταση, με τους συλλόγους, με τον προπονητή εκεί και δεν υπάρχει συνεννόηση. Αλλαξα προπονητή, αλλά δεν έχουμε έρθει τόσο κοντά, δεν έχει ποιότητα η προπόνηση. Κάνω 40 χλμ τη μέρα για να μπορώ να κάνω προπόνηση και δεν μπορώ να κάνω την προπόνηση που πρέπει. Στη Δράμα αποφάσισαν να ξηλώσουν το ταρτάν στο γήπεδο.

Με τα αδέρφια μου φτιάξαμε ένα γυμναστήριο στο σπίτι, λόγω καραντίνας, Στο γήπεδο στο χωριό δεν έχει ταρτάν, μόνο χόρτο, έτσι το κοντινότερο είναι στην Ελευθερούπολη. Ο αδερφός μου πηγαίνει εκεί. Εγώ δεν έχω κάνει ρίψεις στη Δράμα».

-Σκέφτηκες να μετακομίσεις στη Θεσσαλονίκη;

«Δεν υπάρχει προπονητής ακοντίου στη Θεσσαλονίκη και έτσι θεώρησα καλύτερη επιλογή το Διδυμότειχο».

-Πόσο δύσκολο είναι όταν δεν αμείβεστε;

«Εμείς δεν αμειβόμαστε, αλλά δεν αμείβονται ούτε τα παιδιά που είναι στον σχεδιασμό. Η δικαιολογία του ΣΕΓΑΣ είναι πως δεν μένω στην Αθήνα ούτε στη Θεσσαλονίκη».

«Εφικτός στόχος μια καλή εμφάνιση στο Ευρωπαϊκό»

-Πως είναι να ασχολείσαι με το ίδιο αγώνισμα με τον αδερφό σου;

«Δεν έχουμε κόντρα, έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, του δίνω συμβουλές. Πολλές φορές μου ζητάει συμβουλές, με ακούει, σαν οικογένεια ασχολούμαστε ο ένας με τους αγώνες του άλλου».

-Οι γονείς τι άποψη είχαν για την ενασχόλησή σου με τον στίβο;

«Η μόνη επαφή της μαμάς ήταν να βλέπει τον μπαμπά στον στίβο, ο μπαμπάς μου όπως προείπα έριχνα δίσκο. Και οι δύο γονείς μου συμφωνούσαν να κάνω πρωταθλητισμό».

-Τι χρειάζεται να έχεις ένας αθλητής για να κάνει πρωταθλητισμό στο ακόντιο;

«Για να ξεκινήσεις πρέπει να έχεις κάποιον ταλέντο για να μπορείς να έχεις κίνητρο. Η οικογένεια και ο προπονητής πρέπει να σε βοηθάνε πάρα πολύ, αλλιώς είναι δύσκολα να συνεχίσεις σοβαρά. Μετά ξεκινάνε τα δύσκολα. Αμα δεν έχεις κάνει διακρίσεις από μικρός, πρέπει να δώσεις Πανελλήνιες, εκεί όλοι σταματάνε, είναι δύσκολο να ξαναμπείς. Η γενιά μας ήταν άτυχη, δεν μας έστειλαν στον Παγκόσμιο ενώ πιάσαμε το όριο. Δεν είχαμε ευκαιρίες στο Λύκειο να κυνηγήσουμε διακρίσεις. Παίζουν ρόλο οι εγκαταστάσεις που θα προπονείσαι, αλλά αντιμετωπίζεται. Είναι το τελευταίο αν έχεις όλα τα υπόλοιπα».

-Όταν σταματήσεις τον ακοντισμό, τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;

«Δεν έχω σκεφτεί μέχρι που θα ήθελα να φτάσω και ότι είμαι ικανοποιημένη και σταματάω για αυτό. Θέλω να είμαι σε καλή κατάσταση στις γυναίκες, να έχω συμμετοχή σε αγώνες στο εξωτερικό. Οι Ολυμπιακοί είναι όνειρο για κάθε αθλητή στίβου, για εμάς είναι πιο δύσκολο να πιάσεις όριο. Το ακόντιο είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς, οπότε υπάρχουν πολλοί Αθλητές που έχουν χάσει χρονιές. Συνήθως τενοντίτιδες, ώμος, αγκώνας. Ο πιο μακρινός στόχος είναι οι Ολυμπιακοί, ο πιο εφικτός η συμμετοχή και μια καλή εμφάνιση στο Ευρωπαϊκό».

-Μαζί με τον πρωταθλητισμό, σπουδάζεις και στο Δημοκρίτειο δασολογία. Πως καταφέρνεις να τα συνδυάζεις;

«Θέλει καλό προγραμματισμό, η σχολή είναι πολύ απαιτητική, υπάρχει η απόσταση, είναι αρκετά δύσκολο, αλλά συνδυάζεται. Με κουράζει αλλά με ικανοποιεί να είμαι και στα δύο. Δεν κάνω φοιτητική ζωή για να επιβαρύνω την οικογένειά μου, με στηρίζουν οικονομικά γιατί είναι μακριά το γήπεδο και τους ευχαριστώ. Οι γονείς μου θέλουν να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, είναι αρκετά αυστηρός ο πατέρας μου».