Μυλωνάς: «Δεν ήταν αρκετό το ατομικό ρεκόρ στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου ευθύνεται που ασχολήθηκα με το ακόντιο»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Όταν έχεις κάνει ατομικό ρεκόρ και ταυτόχρονα ρεκόρ χρονιάς και δεν είσαι ευχαριστημένος, μάλλον έχεις τοποθετήσει ψηλά τον πήχη. Κάτι τέτοιο φαίνεται να έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Μυλωνάς, ο δεύτερος Πανελληνιονίκης στο ακόντιο ανδρών για το 2022. Ο 22χρονος ακοντιστής έκανε ατομικό ρεκόρ στα 72,75μ. στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξήχθη στις 25-26 Ιουνίου στο Καυτανζόγλειο της Θεσσαλονίκης, όμως δεν ήταν ευχαριστημένος από την επίδοσή του.

Ο ταλαντούχος αθλητής του Ελευθέριου Βενιζέλου μίλησε στο Metrosport.gr για τη φετινή περίεργη χρονιά, το Μόναχο που δεν προλαβαίνει να πιάσει το όριο, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ορεγκον που θα ήθελε να βρίσκεται αλλά και το Πανελλήνιο του 2018 στην Πάτρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Αναφέρθηκε στην συνεργασία του με την προπονήτριά του, Αγγελική Στασινάκη, σχολίασε τον τρόπο που κατέληξε στο ακόντιο, αποθέωσε τον πατέρα του για όσα του έχει δώσει στη ζωή και στον αθλητισμό, τονίζοντας πως θα ήθελε να πετύχει όσα πέτυχε και εκείνος. Τέλος, αναφέρθηκε στη μηδενική στήριξη από την Πολιτεία και στη δυσκολία να συνδυάσει πρωταθλητισμό και Πανεπιστήμιο.

-Γεια σου Κωνσταντίνε. Πως αισθάνεσαι μετά την 2^η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που έγινε στο Καυτανζόγλειο; Είσαι ευχαριστημένος με την επίδοσή σου;

«Όχι δεν είμαι ευχαριστημένος με την επίδοσή μου, δεν με πείραζε να βγω 2^ος αλλά να έκανα ατομικό ρεκόρ ακόμη καλύτερο. Ήθελα να ρίξω παραπάνω, ωστόσο δεν έγινε».

-Το 72,75μ. αποτελεί φετινό ρεκόρ σου. Eίναι και ατομικό σου ρεκόρ;

«Το προηγούμενο το έκανα τον χειμώνα, στην Κρήτη, 72,23μ., όπως μου βγήκε η προετοιμασία ήθελα να είμαι στα 75μ. Μετά το Φεστιβάλ Ρίψεων στην Τρίπολη, μέχρι τη Θεσσαλονίκη, έπιασα 3^η φορά ακόντιο γιατί ήμουν τραυματίας για σχεδόν ένα μήνα. Προς το παρόν είναι ατομικό ρεκόρ το 72,75μ. Στοχεύω όμως ακόμη ψηλότερα».

-Νωρίτερα είχες πάρει την 1^η θέση στο Φεστιβάλ Ρίψεων στην Τρίπολη. Τι σήμαινε για σένα; Ηταν πιο πολύ ένας αγώνας προετοιμασίας;

«Φέτος ο στόχος μου ήταν σε κάθε αγώνα να κάνω ρεκόρ. Επειδή ήταν στο ranking ήθελα και την 1^η θέση και επίδοση για να πάρω πόντους. Λόγω των συνθηκών και καθυστέρησης έναρξης, αποπροσανατολίστηκα και ξεκίνησα την προθέρμανση, σταμάτησα, ξαναξεκίνησα, υπήρχε υγρασία και τελικά έριξα 69 μέτρα. Ηθελα να κερδίσω και να κάνω ατομικό ρεκόρ, αλλά δεν με ευνόησαν οι συνθήκες».

-Τώρα ποιος είναι ο επόμενος στόχος; Το ευρωπαϊκό στο Μόναχο;

«Στο Μόναχο δεν προλαβαίνω να πάω, επόμενος στόχος είναι να κλείσω τη χρονιά με μια επίδοση αντιπροσωπευτική και για να μην πάει χαμένη η χρονιά χαμένη, επειδή δεν έκανα πολλούς αγώνες και να πάρω αυτοπεποίθηση. Μετά τα Τοφάλεια θα σταματήσω για φέτος για να κάνω αποκατάσταση, από τη στιγμή που δεν πιάνω το ράνκινγκ».

-Γιατί δεν πήγες στο Ευρωπαϊκό Ρίψεων:

«Δεν με πίστευε ο Τομεάρχης Ρίψεων του ΣΕΓΑΣ, ενώ έριξα στο 72,30 στο χειμερινό στην Κρήτη, δεν με πήραν στο Ευρωπαϊκό Ρίψεων και θα είχα μια καλή διάκριση και ίσως έπαιρνα πόντους στο ράνκινγκ για καλύτερη διοργάνωση».

-Θα ήθελες να είσαι στο Ορεγκον; Τι σου στέρησε την συμμετοχή;

«Φυσικά και θα ήθελα. Ηξερα πως δεν με υπολογίζουν, στόχος μου ήταν να φτάσω κοντά στο ράνκινγκ για να μην είναι δική τους απόφαση αν θα μπω στην αποστολή. Επειδή δεν έριξα μεταξύ Τρίπολης και Θεσσαλονίκης, μεσολάβησαν τα Παπαφλέσσεια στην Καλαμάτα, τα Βενιζέλεια στην Κρήτη, και το Βαλκανικό, στο τελευταίο ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ και να κάνω ρεκόρ. Στο Ορεγκον δεν έστειλαν Ελληνα άνδρα ακοντιστή, στο Ευρωπαϊκό μάλλον θα πάει μόνο ο πρώτος μέσω ράνκινγκ».

«Δεν θα ξεχάσω το Πανελλήνιο στην Πάτρα, σημαντικό το ατομικό μου ρεκόρ στη Θεσσαλονίκη»

-Ποιος είναι ο αγώνας που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Το 2018 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που πήρες το χρυσό;

«Ναι ήταν το Πανελλήνιο του 2018 στην Πάτρα. Πήρα το χρυσό, κέρδισα στην τελευταία βολή, ήταν μια μεγαλύτερη χαρά γιατί δεν είχα πιάσει το όριο για το Παγκόσμιο Εφήβων. Ήταν το ίδιο σαββατοκύριακο με το Παγκόσμιο και έδειξα πως θα μπορούσα να πάω εξίσου καλά και εκεί».

-Εχεις βγει Πανελληνιονίκης στην Πάτρα, 2^ος Βαλκανιονίκης στην κατηγορία Κ20. Τώρα τι έχεις βάλει στόχο να κατακτήσεις;

«Επόμενος στόχος είναι να σταθεροποιήσω τις βολές μου και να φτάσω κοντά στα 80μ.».

-Η μεγαλύτερη διάκρισή σου;

«Το 2018 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα, το ευχαριστήθηκα πολύ, ήταν η πρώτη μου νίκη. Μεγάλος αγώνας ήταν και στην Κρήτη τον Μάρτιο, έδειξα πως ξεπέρασα τους τραυματισμούς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ σημαντικό το ατομικό ρεκόρ, αλλά ήθελα το κάτι παραπάνω και δεν το ευχαριστήθηκα».

-Το ταξίδι που θα σου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό σου, ποιο είναι;

«Φέτος στη Θεσσαλονίκη μου άρεσε το ταξίδι, επειδή πήγα δύο μέρες πριν, είχα ανθρώπους από το κοντινό μου περιβάλλον, φίλους, προπονητές, αθλητές, με πίστεψαν πολύ. Ήμουν καλά ψυχολογικά».

-Πως αισθάνεσαι με τη συνεργασία σου με την προπονήτριά σου; Τι σου έχει δώσει στον ακοντισμό και τι σημαίνει για σένα;

«Όταν αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω τον αθλητισμό μετά την διετή αποχή μου λόγω τραυματισμού, ήθελα να κάνω μια νέα αρχή. Η συνεργασία μου με την Αγγελική Στασινάκη αποδείχθηκε σωστή επιλογή χωρίς αμφιβολία. Θέλω να την ευχαριστήσω που πίστεψε σε μένα και με βοήθησε τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Είναι άνθρωπος με πολλές γνώσεις και κατανοεί τις ανάγκες μου. Ηθελε πολλή υπομονή και δουλειά για να με φτάσει στο σημείο που βρίσκομαι τώρα. Εχουμε καλή χημεία και δεν λειτουργεί μονόπλευρα, προσπαθεί να βελτιώσει τις αδυναμίες μου και να αναδείξει τα προτερήματά μου»

«Δεν ήταν δική μου απόφαση το ακόντιο, ο πατέρας μου είναι το πρότυπό μου»

-Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με το ακόντιο;

«Δεν ήταν δική μου απόφαση, προέρχομαι από οικογένεια πλήρως αθλητική, οι γονείς μου έχουν τελειώσει στο ΤΕΦΑΑ της Αθήνας και ασχολήθηκαν με την προπονητική. Ο πατέρας μου με ανέλαβε και στην έκτη δημοτικού ξεκίνησα και έκανα μαζί του προπόνηση μέχρι να έρθω στην Αθήνα να σπουδάσω, αλλά αγωνιστικά έκανα από δευτέρα γυμνασίου. Ζήλευα που ο πατέρας μου έδινε περισσότερη σημασία σε άλλο παιδιά, πείσμωσα και προσπάθησα να του αποδείξω πως αξίζω να με προσέχει. Ο μπαμπάς μου στην Πρέβεζα προπονούσε την Παπαγιάννη και την Τσουμελέκα, ευθύνεται για Παγκόσμιο μετάλλιο, για καμιά δεκαριά ρεκόρ. Ήταν καθηγητής φυσικής αγωγής και προπονητής στίβου, με περισσότερη ενασχόληση στο βάδην».

-Ποιο ήταν το ερέθισμά σου;

«Όχι μόνο για το ακόντιο αλλά για όλη τη ζωή μου, o πατέρας μου ήταν το ερέθισμα αλλά και το πρότυπό μου. Θέλω να κάνω όσα έχει πετύχει και εκείνος και να λέω όταν γεράσω όσα πέτυχα».

-Δοκίμασες άλλο αγώνισμα πριν καταλήξεις στο ακόντιο;

«Όχι. Ο πατέρας μου ήξερε τι μπορεί να κάνει κάθε σώμα και με έβαλε στις ρίψεις, δίσκο και ακόντιο. Μικρότερος συμμετείχα και στο πένταθλο για να κάνω πολύπλευρη προπόνηση, όχι τόσο για να αγωνιστώ».

-Κατάγεσαι από την Πρέβεζα, μένεις όμως στην Αθήνα. Στην πόλη καταγωγής σου, πόσο δύσκολο ήταν να προπονηθείς;

«Δεν έχουμε και τις καλύτερες υποδομές, τον χειμώνα είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Όταν γυρνάω τώρα στην Πρέβεζα μου κακοφαίνεται γιατί πρέπει να είναι ζεστά για να ρίξω. Οταν ήμουν μικρός δεν ήξερα τι χρειάζεται για να κάνεις μια σωστή προπόνηση. Υπολειπόμαστε πολύ, προσπαθούν να φτιάξουν κάτι και να βοηθήσουν τον στίβο. Τον χειμώνα οι ακοντιστές πρέπει να έχουν ένα κλειστό στάδιο για να κάνουν ρίψεις».

-Τώρα στην Αθήνα είναι καλύτερα τα πράγματα σε θέμα εγκαταστάσεων;

«Μένω Πατήσια, κάνω στον Αγιο Κοσμά προπόνηση, είναι μια απόσταση 44χλμ. για να πάω στην προπόνηση, το ΟΑΚΑ είναι πιο κοντά στο σπίτι μου αλλά δεν βολεύει. Οι εγκαταστάσεις γι’ αυτό που θέλω να κάνω είναι πολύ καλές, και τον χειμώνα και το καλοκαίρι».

«Ονειρο η συμμετοχή στην Ολυμπιάδα, ήταν δύσκολος συνδυασμός πρωταθλητισμός και Πανεπιστήμιο»

-Γενικότερα στον ακοντισμό, υπάρχει στήριξη από την Πολιτεία;

«Όπως και στα υπόλοιπα αγωνίσματα, δεν υπάρχει στήριξη. Μόνο όταν υπάρχει μεγάλη επιτυχία γίνεται αυτό».

-Ποιο ήταν το όνειρό σου όταν ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ακόντιο;

«Οσο κλισέ και να ακούγεται, μια συμμετοχή στην Ολυμπιάδα. Και από εκεί και πέρα να είμαι ένας από τους αυτούς που θα έχουν ρίξει 80 μέτρα».

-Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές σου;

«Το ΤΕΦΑΑ της Αθήνας έχει αρκετές απαιτήσεις, δεν ήθελα απλά να το τελειώσω αλλά ήθελα να το κάνω με τον μεγαλύτερο βαθμό και το έκανα. Όταν τραυματίστηκα με τη μέση μου, είχα περισσότερο χρόνο για το διάβασμα. Με βοήθησε να ξεφύγω και να μην σκέφτομαι τον τραυματισμό μου. Σαν συνδυασμός είναι δύσκολο, όχι τόσο στο διάβασμα, αλλά να ισορροπήσεις τα πρακτικά αθλήματα με την προπόνηση του ακοντίου».

-Τι χρειάζεται να έχει ένας αθλητής για να κάνει πρωταθλητισμό στο ακόντιο;

«Τα σωματικά χαρακτηριστικά, να ταιριάζει ο σωματότυπός του στο ακόντιο. Το σημαντικότερο για μένα είναι να έχεις έναν καλό προπονητή. Είναι ένα πολύ λεπτό αγώνισμα, λόγω των επιβαρύνσεων θέλει προσοχή η προπόνηση, θέλει παρακολούθηση της τεχνικής με κάποιον που το γνωρίζει για την βέλτιστη τεχνική. Aυτό που θα έλεγα σε ένα νέο αθλητή, είναι η υπομονή για να έχεις ισορροπία».

-Όταν σταματήσεις τον ακοντισμό, τι θα ήθελες να έχεις πετύχει;

«Αυτό που θα ήθελα να έχω πετύχει, είναι να εκπληρώσω το όνειρό μου να πάω σε μία Ολυμπιάδα ή αν δεν γίνει να έχω πάει σε μια μεγάλη διοργάνωση. Με αυτό θα έχω ολοκληρωθεί ως αθλητής και ως άνθρωπος. Θέλω να ρίξω όσο περισσότερο μπορώ γιατί θα ασχοληθώ με την προπονητική αργότερα και θέλω να μεταλαμπαδεύσω τις εμπειρίες μου στους μελλοντικούς αθλητές».