Το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ένας προπονητής σε μία ομάδα δεν χρειάζεται πλέον να το υπενθυμίζουμε. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται και το αντιλαμβάνονται όλοι. Αυτοί που ασχολούνται πολύ, λίγο ή και καθόλου. Το ξέρουν ή το υποψιάζονται. Τα παραδείγματα μπροστά μας. Καθημερινά. Ο Σιμεόνε της δικής του Ατλέτικο, ο Κλοπ που… μεταμόρφωσε την Λίβερπουλ, ο Μουρίνιο παλαιότερα, ο Ουζουνίδης στα μέρη μας, ο Παπαδόπουλος στον Ηρακλή, ο Πετράκης του ΠΑΣ, ο Παράσχος στον Πλατανιά κ.τ.λ. Για να μην λέμε μόνο για τους ξένους και για τεράστια ονόματα δηλαδή. Ο προπονητής έχει να διαχειριστεί πολλά. Και πρέπει να του αναγνωρίζονται και πολλά. Όπως ευθύνεται και για πολλά. Γι΄ αυτό και οι… πολλοί μένουν και αυτός φεύγει, αν υπάρχει πρόβλημα.
Βλέποντας κανείς τον Βλάνταν Ίβιτς στον πάγκο του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κάνει λόγο για την λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ένα κλαμπ, που δοκίμασε έναν προπονητή που πιστεύει και είναι «δικός του» στην Κ20 για δύο χρόνια και τώρα του δίνει την ευκαιρία να κάνει το βήμα παραπάνω. Στην ομάδα που ξέρει και τον ξέρουν. Στην ομάδα που τον πιστεύει και τον εμπιστεύεται. Στην ομάδα που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές τον γνωρίζουν, τον εκτιμούν, ξέρουν τι θέλει και πως μπορούν να του το δώσουν. Σε έναν άλλον κόσμο, αυτά μπορεί να συμβαίνουν και να μοιάζουν λογικά. Στην Ελλάδα όμως όχι.
Ο Ίβιτς κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, όταν ο Τούντορ που δεν φαντάζομαι πως έχει να επιδείξει κάτι φοβερά καλύτερο στην προπονητική του καριέρα, σε σχέση με τον Ίβιτς, άφηνε πίσω του συντρίμμια. Σε αγωνιστικό και ψυχολογικό κομμάτι. Το έργο επαναλαμβανόταν στον ΠΑΟΚ και επαναλαμβάνεται και σήμερα. Το ακούγαμε και το αφουγκραζόμασταν και τα πρώτα χρόνια. Το ονοματεπώνυμο ήταν διαφορετικό. «Αν ο Γεωργιάδης βγάλει τον ΠΑΟΚ πρώτο στα Play off ή… πάρει το κύπελλο (γιατί έπαιζε και αυτό) τότε θα μείνει. Δεν έμεινε ποτέ. Είχε ευθύνη για το γεγονός; Μάλλον όχι. Αν είχε, σίγουρα είχε την λιγότερη. Όμως το πλάνο ήταν αυτό. Αυτό που υπάρχει πιθανώς και σήμερα.
«Προχωράμε και βλέπουμε». Η λογική της παραπάνω εξέλιξης, μεταλάσσεται σε λογική του παραλόγου. Μπαίνει η μπάλα μέσα; Καλός και εξελίξιμος ο προπονητής. Δεν μπαίνει; Πρέπει να βρούμε κάποιον ικανότερο και ίσως πιο έμπειρο. Που; Σε μία διαδικασία, που οι ισορροπίες είναι λεπτές, ένα λάθος ή μία καλή στιγμή, μπορεί να καθορίσει την πορεία μίας σεζόν κ.τ.λ. Έτσι κρίνεται ένας προπονητής. Δεν χρειάζεται να μπούμε στην διαδικασία αν είναι σωστό ή λάθος. Προφανώς και είναι λάθος.
Το θέμα είναι εν προκειμένω τι σκέφτεται ο ΠΑΟΚ. Τι έχει στο μυαλό του ο Ιβάν, τι θέλει ο Μίχελ, τι έχουν συζητήσει. Γιατί πλάνο σοβαρό δεν είναι το «προχωράμε και αν μας κάτσει… κάθεται». Πλάνο είναι πως διακρίνεις πως ένας προπονητής έχει τις δυνατότητες και τις ικανότητες. Πλάνο είναι ότι στηρίζουμε τον όποιον Ίβιτς, αν όντως τον εμπιστευόμαστε και ας βγει τελευταίος στα Play off. Πλάνο είναι πως ξέρουμε ποιος είναι, τι δουλειά κάνει και τον στηρίζουμε ότι και αν λέει ο κόσμος ή οποιοσδήποτε. Διότι έχουμε εμείς άποψη σαν ομάδα, σαν κλαμπ, σαν διοίκηση και μας αφήνει αδιάφορους αν η μπάλα μπει ή δεν μπει στα δίχτυα σε ένα ή δύο παιχνίδια.
Εν κατακλείδι, το σκεπτικό μάλλον προς το παρόν αδικεί (και) τον Ίβιτς. Που έχει δείξει εξαιρετικά στοιχεία, που μοιάζει να έχει κερδίσει τον σεβασμό των αποδυτηρίων και κυρίως ο ΠΑΟΚ ξέρει πια τι παίζει και πως το παίζει. Αν κερδίσει ή όχι είναι άγνωστο. Θέλει και τύχη, που δεν την είχε στην αρχή και την είχε έπειτα με την ΑΕΚ, ενώ κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα σκεφτείς απαραίτητα, όπως δηλαδή να παίζεις με παίκτη λιγότερο από το 20΄ στην «Λεωφόρο».
Αυτές είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες των αγώνων. Και γι΄ αυτό, αν όντως πιστεύουν στην δουλειά που κάνει ο Βλάνταν Ίβιτς, το καλύτερο πιθανώς θα είναι να του το πούνε από σήμερα, να ξεκαθαριστεί στον κόσμο και κυρίως στο μυαλό της διοίκησης. Ώστε να ξέρουν άπαντες με ποιον και πως πορεύονται πριν να χαθεί και πάλι πολύτιμος χρόνος. Αν όχι, προφανώς και έπρεπε να βλέπει ο επόμενος προπονητής ήδη την ομάδα…