Το… μοιρολόι, η αναζήτηση δικαιολογιών ή ακόμη οι διαδοχικές συναντήσεις μεταξύ ιδιοκτησίας-προπονητή ή ιδιοκτησίας-παικτών με σκοπό να «ξυπνήσει» το φιλότιμο, είναι πρακτικές που ανήκουν σε άλλες εποχές.
Στην περίπτωση του Αρη αναζητούνται αγωνιστικές λύσεις ούτως ώστε τα αποτελέσματα να φανούν στο παρκέ.
Είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα, ο Αρης είναι μια καινούργια ομάδα. Αν δεν αντέχει τους δύο αγώνες την εβδομάδα και μπορεί να βγάλει την απαιτούμενη αγωνιστικότητα μόνο σε έναν, ας είναι στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Γιατί η ομάδα που έπαιξε με τον Παναθηναϊκό δεν είχε σχέση με το συνονθύλευμα με την Κατάγια.
Δύο είναι τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν. Πρώτο: Μπορούν οι παίκτες που αποκτήθηκαν να ανταποκριθούν στον αγωνιστικό ρόλο που (τους) έχει αναθέσει ο προπονητής; Δεύτερο: Αν όχι, ποιες είναι οι προοπτικές αντίδρασης; Μπορεί (π.χ.) να επιτευχθεί άρση του ban ή αυτό είναι ένα όνειρο απατηλό.
Από την περασμένη άνοιξη, στη συγκεκριμένη στήλη, γράφαμε καθημερινά τη σημασία της άρσης του ban. Γιατί, έτσι διορθώνεται το λάθος και κυρίως, υποσυνείδητα ο παίκτης έχει πιο επαγγελματική προσέγγιση της συνεργασίας.
Γνωρίζει αν δεν πετύχει, θα μείνει άνεργος. Τόσο απλά. Προσέξτε: Δεν λέμε ότι χρειάζεται βούρδουλας. Είναι επικίνδυνο να νιώθει ο αθλητής γνωρίζει ότι βρέξει χιονίσει η θέση του είναι διασφαλισμένη. Κι όταν μια ομάδα προχωρά στην απόκτηση εννιά παικτών, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει λάθος.
*Πάντως στα περί επιπέδου του φινλανδικού Πρωταθλήματος, να θυμίσουμε ότι πρόπερσι στον Αρη είχε ήρθε ο πρώτος σκόρερ, Αντουάν Σκοτ, ο οποίος είχε 22 πόντους ανά αγώνα στην Φινλανδία και με τη φανέλα του Αρη ήταν… εξαφανισμένος και περιορισμένος στους 3.7 πόντους ανά αγώνα.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
