Ο Μιχάλης Βιολάρης πριν 43 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι «Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη», μιλούσε για κάποιο φανταράκο ο οποίος υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στην τότε Κοζάνη, η οποία φυσικά ουδεμία σχέση είχε με τη σημερινή. Να όμως που ήρθε να ταιριάξει καλούπι με τους παίκτες του Ηρακλή αυτουνού του Παπαθανασάκη και βέβαια με την τότε Κοζάνη.
Παιδιά οι περισσότεροι στρατολογήθηκαν από τους μανατζαραίους, του Καναδού, ο οποίος τους παρέδωσε τα κλειδιά και μήτε τον ενδιαφέρει ή μάλλον τον ενδιαφέρει μα το ταμείο είναι μείον, και οι νεαροί, σταδιακά νοιώθουν κληρωτοί, στραβάδια δηλαδή, που ναι μεν τους βγαίνει η πίστη στις προπονήσεις, δίχως χαΐρι, γιατί αλλιώς τα περίμεναν κι αλλιώς τα βρήκαν.
Περίμεναν έπαρση, οργάνωση, στόχους, αφού πρόκειται για τον Ηρακλή έστω και ξεπεσμένο κι αντ΄ αυτού βρήκαν ένα πράμα τι να σας πω, μιζέρια, τσαπατσουλιά, κάτι δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Τώρα οι τότε νεαροί των μεγάλων προσδοκιών οι οποίοι περίμεναν Λωζάνη και βρήκαν… Κοζάνη το ΄ριξαν στο τραγούδι. «Δυο καφενεία, δυο σινεμά, παστέλι, ούζο και παστουρμά, πολλά κορίτσια, λίγοι γαμπροί, και το βραδάκι κρύο βαρύ, και συμπλήρωναν για παρηγοριά: τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μια και χιόνια η άλλη». Και τα υποσχέθηκαν τα παιδιά εξέλιξη και προετοιμασία έστω και στο Μπόσκο. Όμως «Οι μέρες φεύγουν, φεύγει ο καιρός, φεύγουν οι νύχτες, μένει ο καημός κι εσύ να στέκεις πιστός φρουρός, να περιμένεις να `ρθει ο εχθρός .Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη...». Τα είπαν: ομάδα σε λίγο καιρό θα κάνουμε και όλοι μαζί θα πάμε. Κι ύστερα από δεκαπέντε μέρες και βάλε εκεί στη Σουρωτή ουρανό ψάχνουν κι ουρανό δεν βρίσκουν.
Κι αρχίζουν τα νταλγκαδιάσματα ο καθείς για τον εαυτό του «Λίγο με νοιάζει που είμ’ μοναχός, με τρώει η πίκρα κι ο μαρασμός, στ’ αναρρωτήριο ημέρες τρεις, τώρα με ποιον να πας να πιείς». Στα Διαβατά βρήκαν τελικά ομάδα να σβήσουν τον καημό τους και μπράβο τους που νίκησαν, ποιος όμως εκεί να τα δει και να ποιος να τα θαυμάσει, νάναι καλά ο Κόστιτς δηλαδή που τους χτύπησε την πλάτη Και δώστου ο καημός να μεγαλώνει και αναλογιζόμενα τα τάματα και τα μεγάλα λόγια διαπιστώνουν με τρόμο πως η Λωζάνη του Παπαθανασάκη λίγο διαφέρει απ τη δικιά μας την Κοζάνη του παρελθόντος βεβαίως. .
Γιατί σε ότι αφορά την πόλη, ο αείμνηστος Γιάννης Κακουλίδης που είχε γράψει τους στίχους για τη μετέπειτα επιτυχία του Μιχάλη Βιολάρη «Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη το συγκεκριμένο τραγούδι βρήκε μια ανέλπιστη επιβεβαίωση μέσα από το βόλεϊ. Στη Λωζάνη είναι η έδρα της Διεθνούς Ομοσπονδίας βόλεϊ, η οποία διοργανώνει κάθε χρόνο το περίφημο World League. Ετσι στην Κοζάνη διεξήχθη το 1ο τουρνουά του 3ου γκρουπ στο οποίο συμμετείχε και η Εθνική μας ομάδα. Μεγάλη επιτυχία και άρα η Κοζάνη έγινε… Λωζάνη, ενώ ο Ηρακλής εξακολουθεί, ολοένα και περισσότερο, να παραμένει παλιά Κοζάνη και μόνο στα… χιόνια να μοιάζει την πόλη της Ελβετίας. Του Παπαθανασάκη καρντάσια, του γουστάρουν τα παλιά και φολκλορικά όντας θιασώτης της παράδοσης και του αβάντι μαέστρο και φτου τα τάλαρα εξ Αθηνών στο κούτελο του πλανόδιου βιολιτζή χθες μετά τη νίκη επί του Ιωνικού και κρίμα που δεν ζει ο Ζαμπέτας να του πει «- Ώπα φίλε. Τζάζεψες; Άλλο Μπραχάμι κι άλλο Μαϊάμι»….
