Ο Κώστας Περτσινίδης ήδη ταξιδεύει στον Αχέροντα στη βάρκα του περάτη προς τα Ηλύσια Πεδία. Ο παραδείσιος τόπος των αρχαίων προγόνων μας για τους ξεχωριστούς, με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες. Και πέρασε πολλά τόσο παλιά, ιδιαίτερα τότε στον Ηρακλή αλλά και στα υστερνά του ο Κώστας Περτσινίδης.
Πέθανε ξημερώματα χθες αφήνοντας πίσω του έργο ζωής θεόρατο ανθρώπου γεννημένου από τα σπλάχνα του λαού, τον οποίο δεν ξέχασε ακόμη κι όταν τα πλούτη που συγκέντρωσε δεν τα νόγαγε δικά του μα των ανθρώπων όλων. Βοήθησε κόσμο και κοσμάκη, όσο βαστούσε η τσέπη που λένε κι η ευαίσθητη ψυχούλα του αποκαλυπτόταν σ΄ όλο της το μεγαλείο, όταν τις νύχτες με φορτωμένο το φορ μπαγάζ το αυτοκινήτου του από κονσέρβες τάιζε τα αδέσποτα σ΄ ολάκερη τη Θεσσαλονίκη. Εκλεισε τα μάτια του Κώστας Περτσινίδης σε ηλικία 82 ετών πλουτίζοντας την ιστορία του Ηρακλή με το όνομα ακόμη ενός επιφανούς ανδρός και φτωχαίνοντας την οικογένεια των ευγενών ανθρώπων δραματικά, μιας και στις δύσκολες εποχές που περνάμε λιγόστεψαν τα αισθήματα, τα συναισθήματα και οι άδολες καρδούλες.
Κηδεύτηκε χθες στο Φίλυρο κι ήταν εκεί ορισμένα από τα παιδιά τους όπως αποκαλούσε παίκτες και συνεργάτες και βεβαίως οι γέροντες πια συνοδοιπόροι του προς την ολοκλήρωση του μεγαλείο ενός συλλόγου, της μεγάλης αγάπης του, του υπέρτατου έρωτά του, του Ηρακλή. Θα ταίριαζε στη μνήμη του οπωσδήποτε η απόστροφος από τον επιτάφιο του Θουκυδίδη που εκφώνησε ο Περικλής. «Διότι τάφος των επιφανών ανδρών είναι κάθε τόπος, και δε σώζεται το όνομά τους μόνο σε επιγραφές στην πατρίδα τους, αλλά διατηρείται η ανάμνησή τους και στις ξένες χώρες, πιο πολύ στη μνήμη και στις καρδιές των ανθρώπων παρά στα γραπτά μνημεία και στους τάφους.» Κι έτσι είναι. Το όνομά του αδύνατον να ξεχαστεί από τον κυανόλευκο κόσμο και όσο για το μέγεθος η έννοια επιφανής αφορά τον κάθε άνθρωπο μια δημοκρατίας που ξεχωρίζει όχι μόνο για τα έργα του αλλά και τις πράξεις του. Ο Κώστας Περτσινίδης από το κυανόλευκο περιβάλλον χαρακτηρίστηκε «επαναστάτης», «οραματιστής» και ο πιο ρομαντικός ηγήτωρ του Ηρακλή ως τα τώρα.
Όταν μετά τον Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, ανέλαβε το 1979 την νεοδημιουργημένη ΠΑΕ Ηρακλής, τότε άλλαξε το καθεστώς του ποδοσφαίρου από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό σχεδόν, βάλθηκε να δημιουργήσει μια ομάδα αντάξια της ιστορίας του Ηρακλή εθνικής και αθλητικής. Οι κινήσεις του στην απόκτηση ποδοσφαιριστών, ιδιαίτερα του Λάκη Παπαϊωάννου, υπήρξαν άμεσες και κεραυνοβόλες και για τον Τέλη Μπατάκη αυτός υπήρξε ο συσπειρωτής των μαζών και ο δημιουργός, αυτό που ονομάζουμε «κυανόλευκο λαός». Συνεργάτες και διάδοχοί του υπήρξαν αρκετοί και ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι Μπάρμπας, Τερτιλίνης και Θεοδωρίδης. Ταραχώδης εκείνη η περίοδος, αλλά τα θεμέλια του μεγάλου Ηρακλή είχαν μπει, αφού ένας άλλος επιφανής πρόεδρος ο Νίκος Ατματζίδης είχε φροντίσει να εντάξει στον Ημίθεο τον μεγάλο, ανεπανάληπτο, κορυφαίο και αξεπέραστο Βασίλη Χατζηπαναγή.
Η συνέχεια βέβαια δεν υπήρξε ανάλογη του οράματος του Κώστα Περτσινίδη αφού παρότι το θέαμα που προσέφερε η ομάδα της οποίας τις βάσεις δημιούργησε δεν ευτύχησε τίτλους να κατακτήσει. Ο Κώστας Περτσινίδης μας άφησε. Κανείς μας όμως δεν μπορεί να παραπονιέται, αφού έτσι είναι η ζωή, να νοσταλγεί όμως πρέπει. Διότι ηγέτες, ονειροπόλους και γαλαντόμους σαν τον εκλιπόντα δύσκολα γεννιούνται για να γράψουν κάτι παραπάνω στο αιωνόβιο βιβλίο της ιστορίας του Ηρακλή. Καλό του ταξίδι.
