Αλλη μια ισοπαλία με τον Αγιαξ και είναι προφανές πως ο ΠΑΟΚ πλέον στο Αμστερνταμ ψάχνει μια υπέρβαση. Το χειροκρότημα του κόσμου μετά το τέλος του αγώνα είναι η καλύτερη απάντηση έστω και σε αυτούς τους ελάχιστους που γκρίνιαξαν απλά επειδή έπρεπε να το κάνουν.
Και τους ξεχωρίζω από εκείνους που δικαιολογημένα ήταν νευριασμένοι (ανάμεσα τους και εγώ) όχι για την ισοπαλία αλλά για τη χαμένη ευκαιρία που είχε ο ΠΑΟΚ.
Δεν μπορείς να προσπεράσεις πως ο ΠΑΟΚ δέχθηκε δυο γκολ με μεγάλη δόση τύχης για τον αντίπαλο όπως φυσικά δεν μπορώ να προσπεράσω πως στο τελευταίο ημίωρο ο Αγιαξ έχασε ευκαιρίες για να κάνει το δεύτερο ματς τυπική διαδικασία. Δεν το έκανε και επομένως, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, ο ΠΑΟΚ έχει ελπίδες και θα τις διεκδικήσει.
Ο ΠΑΟΚ χθες έχασε μια τεράστια ευκαιρία να κάνει την Ευρώπη να στρέψει το βλέμμα της στην Τούμπα. Το κρύο 0-1 έγινε 2-1 και θα μπορούσε να γίνει και 3-1 αν ο Πέλκας δεν σούταρε με το αριστερό.
Στο δεύτερο μέρος, το γκολ της ισοφάρισης ήταν από καραμπόλα. Αλλά θα μπορούσε νωρίτερα ο ΠΑΟΚ να είχε αντιδράσει πιο καλά. Η ουσία είναι πως ο Δικέφαλος προς απογοήτευση όλων όσων πόνταραν στο διπλό του Αγιαξ γιατί προφανώς η ομάδα που υποστηρίζουν δεν έχει παίξει ποτέ με τον Αγιαξ ή δεν έχει παίξει ποτέ στο CHL, ή εδώ και δυο και παραπάνω χρόνια είναι άτιτλη, ούτε ξεφτιλίστηκε ούτε έχασε. Από την ομάδα που πέρσι είχε φτάσει μια ανάσα από τον τελικό.
Προσωπικά δεν είναι παρηγοριά αυτό για μένα αφού είδα τον ΠΑΟΚ έστω και για 20' να κυριαρχεί και να είναι κοντά στο 3-1. Είναι προφανές πως πρέπει να διορθώσει πολλά πράγματα και δεν ξέρω αν προλαβαίνει να το κάνει σε μια εβδομάδα.
Γιατί προφανώς και ο αντίπαλος θα είναι βελτιωμένος. Αλλά είναι επίσης ξεκάθαρο πως αυτός ο ΠΑΟΚ, με αυτό τον κόσμο είναι ομάδα που δεν έχει να φοβηθεί κανέναν. Απλά μένει αυτό το "γαμώ την τύχη μου" γιατί δέχθηκε δυο φτηνά γκολ.
