Οι άνθρωποι γίνονται αντιπαθητικοί μόνον όταν θέλουν να παραστήσουν κάτι που δεν είναι. Όσο αρκούνται στο να είναι ο εαυτός τους και δεν ξεπερνούν τα όρια που τους θέτει η κατάστασή τους, ο φτωχός, ο αμαθής, ο χωρικός, ο γέρος και ο άρρωστος δεν είναι ποτέ αντιπαθητικοί. Γίνονται μόλις ο γέρος θελήσει να φανεί νέος, ο άρρωστος υγιής, ο φτωχός πλούσιος και ο αμαθής πάει να παίξει τον πολυμαθή ή ο επαρχιώτης τον πρωτευουσιάνο.
Κάπως έτσι αντιλαμβανόμενος το ιδιοσυγκρασιακό περιεχόμενό του ο Παπαθανασάκης, ως υπεράνω κάθε απολογητικής, πραγματικής όμως, ή, ακόμη διευκρινιστικής πρόθεσης εξακολούθησε και χθες την τακτική «Γιάννης τρώει, Γιάννης πίνει και λογαριασμό δεν δίνει» παρουσιάζοντας ως μονάρχης απόλυτος, κατά την υποκειμενική μοναξιά του, τον προπονητή του «άλλου» Ηρακλή, του δικού του, του ανασκευαζόμενου εις τόπους αλλοτρίους για αλλότριους, χλοερούς εκ των πραγμάτων, μιας και εκεί αποδημεί. Όχι για τον εδώ κόσμο. Μα για τον έξω. «Εδώ είμαι» σα να τον έλεγε. Με χαμόγελο αυτάρεσκο, σίγουρο, μη αντιλαμβανόμενος πως το μανιφέστο του, η ανακοίνωση ντε, μήτε άγγιξε τις ψυχές των Ηρακλειδέων, οι οποίοι στις μαύρες μέρες που περνάνε, το πήραν ως ευθυμογράφημα και χαχανίζουν. « Να ΄σαι καλά ρε Σπυράκο, να ΄ναι καλά η μανούλα σου η οποία μη ξέροντας τι δουλειά έκανες σ΄ έστειλε στην γενέτειρά σου να τη μάθεις στου κασίδι το κεφάλι και τώρα μας κάνεις να γελάμε. Να ΄σαι καλά» λένε παρά την πίκρα και τη οργή τους.
Δυστυχώς ο Καναδός δεν επικοινωνεί, και μάλλον λανθασμένα ισχυρίζεται στην ανακοίνωσή του πως τώρα έμαθε τι συμβαίνει στην Ελλάδα και ξέρει τι θα κάνει. Στο ποδόσφαιρο ή γενικά ,δεν καταλάβαμε. Το έχασε το παιχνίδι ο Σπύρος. Γιατί ο ιθαγενής Ελληνας, ο γαλουχημένος από την κλεφτοαρματολίτικη πραγματικότητα της πατρίδας του έχει μάθει από τις… κατσίκες του να μη μασάει τραχανά, κι έτσι αντί να μυξοκλάψει με τις σονάτες του Καναδού, τον πήρε στο ψιλό. Αν λοιπόν ο επιμένων να παριστάνει τον τσάρο όχι απασών, μα ελαχίστων Ηρακλειδέων, θα έπρεπε να το είχε αντιληφθεί και τουλάχιστον να ήταν ταπεινός. Ηταν ανάγκη να βγει φωτογραφία με τον Κόστιτς, ανακοινώνοντας τον επίσημα ως τον δημιουργό του νέου Ηρακλή και μιας ομάδας ανταγωνιστικής, η οποία δεν έχει κλείσει ούτε ένα πάικτη; Κατά την άποψή μου η «πριβέ» ομάδα του Παπαθανασάκη είναι η μαγική εικόνα των παιδικών μας χρόνων την οποία ψάχναμε ώρες ολάκερες να την ανακαλύψουμε μέσα σε κυκεώνα ευθειών, τεθλασμένων, ημικυκλίων γραμμών, κι όταν την βρίσκαμε επιτέλους πέφταμε από τα σύννεφα. Ένα απλό σπιτάκι, ένα πρόσωπο ασήμαντο, πολύ κάτω από το πρότυπο που είχε πλάσει η παιδική μας φαντασία.
Να γιατί ο Καναδός δεν έπεισε και δεν θα μπορέσει να αντέξει σε μια τέτοια προσπάθεια για πολύ καιρό, χωρίς να φανερωθεί στα μάτια όλων και να γίνει σαφής η αντίθεση ανάμεσα στον κοσμικό και τον αληθινό του χαρακτήρα. Αυτή η προσποίηση του Παπαθανασάκη να παριστάνει το κάτι άλλο απ’ ό, τι είναι στην πραγματικότητα θα έχει ως συνέπεια να καταστρέψει, αν δεν τα κατέστρεψε ήδη, τα πάντα στην επιχειρούμενη επαφή του με τον κόσμο: αυτό είναι που τον κάνει ανυπόφορο, όπως τόσους και τόσους ομοίους του οι οποίοι κατά τα άλλα είχαν ό, τι χρειάζεται για να γίνουν αγαπητοί, αν ήταν εξ αρχής ειλικρινείς, ευκρινείς και απόλυτοι στις ιδέες και τις πράξεις τους και προ πάντων άκρως αποδεικτικοί στο αποδεικτέο εύκολα οικονομικό περιεχόμενό τους.