Αναθαρρήσαμε δεν λέω. Όλα έδειχναν πως ο Ρόκα οδηγούσε την ομάδα στο αυλάκι της αγωνιστικής ανόδου αποφασιστικά με άνεση, ευχέρεια βασιζόμενος στην ανταπόκριση των παικτών του, οι οποίοι έδειχναν να βρίσκουν τα πατήματά τους που λένε, ανταποκρινόμενοι στους τακτικούς σχεδιασμούς του.
Ελα όμως που χθες οι κυανόλευκοι από τον προπονητή, τον τερματοφύλακα ιδιαιτέρως και του λοιπούς πλην τους Περόνε, Βιτλή, λες κι αποβραδίς σέρνανε χορούς βαριούς κι ασήκωτους στα σκυλάδικα και κατέβηκαν στο γήπεδο μπαϊλντισμένοι.
Συλλογιζόμενος, αποχωρώντας από το γήπεδο, πως η ελπίδα παθαίνει τελευταία και άρα ο Ηρακλής ενδέχεται εάν και εφόσον δεν αυτοεξευτελιζεται, όπως χθες, στο μέλλον,μπορεί τελικά να τερματίσει δεύτερος, σύμφωνα με τους αναθεωρημένους στόχους της διοίκησης. Αποφάσισα λοιπόν να παραστήσω τον μισόστραβο παρότι ακόμη βράζω μέσα μου, τη στιγμή που γράφω. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως θα ξεχάσω τα χθεσινά ανεξήγητα, ως ένα σημείο, συμβάντα και θα κάνω πως δεν καταλαβαίνω εν ονόματι μιας τάχαμ δήθεν ηρεμίας της ομάδας αφού ο δρόμος προς την επιτυχή ολοκλήρωση είναι μακρύς ακόμη.
Και εξηγούμαι. Αν ο Ρόκα γουστάρει τόσο πολύ τον Κλέιτον και θέλει να τον διατηρεί ως είδος σπάνιο υπό εξαφάνιση κι αν συμφωνεί ο Τομ (που πληρώνει) ας τον έχει να τον χαίρεται, όχι όμως στην αρχική ενδεκάδα κι αν επίσης δέχεται να παίζει ο Νουμπούγιου, ο εκλεκτός απ΄ ότι μαθαίνω του Κανακούδη και όχι ο Ρόβας , τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο. Η χθεσινή οπισθοδρόμηση ήταν καταφανής και βέβαια δεν οφειλόταν μόνο στους δυο παίκτες που προανέφερα μιας και οι λοιποί με κορυφαίο τον Βοσνιάδη πέρα αρμένιζαν κι ήταν σαν για πρώτη φορά έπαιζαν μπάλα. Διότι παρότι τους ήρθαν όλα βολικά, γκολ με το καλημέρα από τον Βιτλή, γκολ από το πουθενά από τον Περόνε και τέλος με αντιπάλους «λειψούς», αυτοί ξεπέρασαν ακόμη και τις γελάδες που κλωτσάνε, ασυναίσθητα και όχι ηθελημένα, τη γεμάτη με γάλα καρδάρα και τελικά πέταξαν στα αζήτητα μια υπερπολύτιμη νίκη.
Όχι πέστε μου ήταν αντίδραση αυτή, από παίκτες μπαρουτοκαπνισμένους υποτίθεται , του τελευταίου δεκαλέπτου με αποκορύφωμα τη φάση του 94΄που έφερε την ισοφάριση και ενδεχομένως την ήττα εάν το παιχνίδι είχε ακόμη τρία, τέσσερα λεπτά; Όχι βέβαια. Επαναλαμβάνω, εξοργισμένος πλήρως προσπάθησα να μην εκτραπώ φραστικά μπας και καταφέρει ο Ρόκα να στρώσει μια ομάδα διαρκείας και όχι ένα σύνολο εξ περιστάσεως ανταγωνιστικό εξαρτώμενο από τα καπρίτσια και τις διαθέσεις ορισμένων ημετέρων οι οποίοι μεταφέρουν στο γήπεδο τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των τάσεων που επικρατούν πίσω από τις κουΐντες της Μίκρας.
Δεν θα προχωρήσω περισσότερο, γιατί ελπίζω πάντα, όπως και ο κυανόλευκος κόσμος, πως κάτι τέλος πάντων θα αλλάξει ριζικά στη γενικότερη εμμονική, όσο και εμφυλιακή φιλοσοφία των… πέριξ της ομάδας, αλλά και στην ίδια με ρηξικέλευθες ενέργειες του Ρόκα (βασιζόμενος στο δικό του ένστικτο ) ώστε επιτέλους οι φίλαθλοι να πηγαίνουν στο γήπεδο με σκοπό να επιστρέψουν σώοι και αβλαβείς στο σπίτι τους και όχι τάβλα σε κάνα νοσοκομείο.
Ή στην καλύτερη περίπτωση, σε ότι αφορά βέβαια την υγεία τους, να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους κι απ΄ εδώ πάν κι άλλοι. Α και να μη το ξεχάσω κλείνοντας. Ας κάνουν οι εναπομείναντες «πιστοί» της μεγάλης ιδέας, παρά τα χθεσινά, μια προσευχή, να έρθουν σήμερα κάποια αποτελέσματα ευνοϊκά, ώστε να ισοφαριστεί κάπως το χθεσινό κάζο. Αυτά…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/2)