Εάν το πιστέψει ένας, μπορούν να το πιστέψουν -αρχικά πολλοί- και στη συνέχεια όλοι. Τα όσα ισχυριζόταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης για το υλικό που έχει στα χέρια του, δεν ήταν λόγια δημοσίων σχέσεων. Ο προπονητής του Άρη έλεγε -σε κάθε τόνο- πως, με τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές, η ομάδα του είναι σε θέση να διεκδικήσει μέχρι τέλους την 4η θέση.
Αυτή είναι και η αιτία, που οι «κιτρινόμαυροι» δεν ξανοίχτηκαν μεταγραφικά, αλλά πήραν εκεί όπου θεώρησαν ότι πρέπει να πάρουν κι ας υπάρχουν λίγα κενά.
Η πίστη του ενός είναι ικανή να γίνει βίωμα στους πολλούς κι αυτό γίνεται τις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές, όπως έγινε και απόψε το βράδυ κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Σε αντίθεση με τον πρώτο (και κάτι) γύρο, ο Άρης δεν είναι προϊόν εμπνεύσεων των λίγων, όπως κατά κόρον λεγόταν με αφορμή την απόδοση Μορόν και Γκαρθία, αλλά είναι ομάδα. Σκέτο.
Τα τρία ματς με Λαμία, Athens Kallithea και Παναθηναϊκό βγάζουν τον Άρη των πολλών και όχι ενός ή δύο ποδοσφαιριστών που, κατά περίπτωση, γίνονταν τρεις ή τέσσερις αλλά όχι παραπάνω.
Επιτυχία είναι να έχεις ντέρμπι απέναντι σε ομάδα που δεν έχει χάσει εδώ και 15 αγωνιστικές και στο τέλος της βραδιάς να μην ξέρεις ποιον να διαλέξεις για MVP.
Ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο και τις ευκαιρίες μέχρι το 25' κι αυτό ήταν όλο.
Οι παίκτες του Ουζουνίδη επέδειξαν τρομακτική συνέπεια και αφοσίωση για 90 λεπτά, πήραν ό,τι άξιζαν και το σημαντικότερο είναι πως, για όσα έκαναν, υπάρχει εξήγηση. Δεν μιλάμε για έξαρση της στιγμής, αλλά για κάτι μεγαλύτερο, το οποίο χτίζεται από τα μέσα Δεκεμβρίου.
Ο Θεός του Πολέμου βρίσκει, πλέον, σταθερές, αφήνει στην άκρη τους εγωισμούς και η δουλειά γίνεται από τους παλιούς σε συνδυασμό με τους νέους, οι οποίοι μπαίνουν σιγά-σιγά στο νόημα.
Στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, οι πάντες έδωσαν ό,τι είχαν μέσα τους σε άμυνα και επίθεση. Από την αλάνθαστη λειτουργία στην αμυντική 4άδα, στην εξίσου πειστική λειτουργία στον άξονα μέχρι και την επιθετική συνεισφορά της τριάδας.
Κενό, σπάνια έβλεπες, γιατί τα τετραγωνικά μέτρα καλύπτονταν και από τους επιθετικούς (Μορόν, Σπίκιτς, Σαβέριο), οι οποίοι ήξεραν πού και πώς να γυρίσουν και τι να κάνουν.
Τα χιλιόμετρα γίνονταν από Μοντσού, Σιφουέντες και τον Νταρίντα, χαμένα δεν πήγαιναν, και το ρολόι στην άμυνα λειτουργούσε όλο και καλύτερα όσο περνούσε η ώρα, γιατί οι Μοντόγια, Βέλεθ, Φαμπιάνο και Μεντίλ, έπαιζαν με χαρακτήρα και ψυχολογία που δε βλέπαμε δα και τόσο συχνά στη φετινή σεζόν.
Τα πόδια όλων έμπαιναν στη φωτιά, η δημιουργία φάσεων δεν είχε αναρχία και ασυνέπεια, ούτε στηριζόταν σε ατομικές εμπνεύσεις και από τη στιγμή που μπήκε το δεύτερο γκολ, ο Παναθηναϊκός παρέδωσε πνεύμα και έφερε τον Άρη σε θέση διαχειριστή του χρόνου και των χώρων.
Υ.Γ.1: Ο Ουζουνίδης δεν είναι ο προπονητής που θα βάλει τα... προσωπικά θέματα μπροστά. Και οι θεωρητικά «δεύτεροι», βλέπε Σαβέριο ή Φετφατζίδης, γίνονται «πρώτοι» εκεί που δεν το περιμένεις. Το ίδιο θα έλεγε κανείς και για τους Ζουλώ και Πάρντο κι ας έχουν χρόνο να διανύσουν. Παραμένουν όμως ενεργοί.
Υ.Γ.2: Τέσσερα ματς χωρίς να δεχτεί γκολ και τρίτο συνεχόμενο «2-0». Δεν το λες random δείγμα.
Υ.Γ.3: Το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα άθλημα των σταρ και των λίγων. Όλοι κάνουν τα πάντα, απλώς, κάποιοι κάνουν κάτι παραπάνω, για να ξεχωρίζουν κι αυτό είναι θεμιτό είναι και υγιές. Το πρόβλημα είναι, όταν εμφανίζονται μόνο οι «κάποιοι» και όχι οι «όλοι».
Υ.Γ.4: Δόθηκαν οι εξηγήσεις από εκείνους που «έπαιζαν μόνο για πάρτη τους»;
