Αλλάζει σιγά - σιγά η νοοτροπία του κόσμου. Αλλος πιο γρήγορα, άλλος πιο αργά, άλλος ευχάριστα, άλλος στραβομουτσουνιάζοντας, όλοι μαζί αποδεχόμαστε την εξέλιξη στις αντιλήψεις περί ποδοσφαίρου. Εξέλιξη, φυσικά, την οποία άλλες χώρες και άλλοι λαοί φέρνουν κατά καιρούς και εμείς απλώς ακολουθούμε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι.
«Δεν περίμενα να με αποθεώνουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ακόμη και τότε που αρνήθηκα να μείνω στον ΠΑΟΚ”, λέει ο Φερνάντο Βαρέλα. Του φαίνεται περίεργο. Και όντως θα ήταν αν ζούσαμε ακόμη σε παλιότερες εποχές. Τότε που σχεδόν κάθε μεταγραφική περίοδος “γεννούσε” προδότες, επειδή κάποιοι παίκτες επέλεγαν να αλλάξουν ομάδα.
Εφυγε ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς από τον ΠΑΟΚ και δεν ενοχλήθηκε κανείς. Ούτε ο Πρίγιοβιτς που έγινε ζάπλουτος, ούτε ο ΠΑΟΚ που εισέπραξε 10 ζεστά εκατομμυριάκια, ούτε και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Αναγνώρισαν την προσφορά του Σέρβου και όχι μόνο δεν του κράτησαν κακία, αλλά θεώρησαν λογική την επιλογή του και δεν τον έβγαλαν από την καρδιά τους. Το γεγονός ότι ο Σέρβος κλήθηκε από τον ΠΑΟΚ, ήταν παρών στη φιέστα για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και αποθεώθηκε όπως όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είμαστε πια ώριμοι για να αποδεχθούμε τα αυτονόητα που άλλοτε αποτελούσαν ζητούμενα.
Τώρα, επρόκειτο να φύγει ο Βαρέλα. Κανείς δεν τον κατηγόρησε. Ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε ο κόσμος του. Μια διαπραγμάτευση είχε γίνει, δεν τα “βρήκαν” οι δύο πλευρές και θα τέλειωνε εκεί το θέμα. Ο παίκτης θα υπέγραφε σε άλλη ομάδα, ο ΠΑΟΚ θα τον ευχαριστούσε για την προσφορά του και θα του ευχόταν καλή συνέχεια στην καριέρα του και οι οπαδοί δεν θα έπαυαν ποτέ να του δείχνουν την αγάπη και την εκτίμησή τους, αναγνωρίζοντας τη σημαντική συμβολή του στην κατάκτηση των τίτλων της τελευταίας τριετίας.
Πάντως, το στόρι της ανατροπής στην υπόθεση Βαρέλα και παρά την ικανοποίηση που έφερε η επίτευξη συμφωνίας για την ανανέωση του συμβολαίου του, προκαλεί δικαιολογημένα ερωτηματικά. Το θέμα ανακινήθηκε από μία σύμπτωση. Από μια τυχαία συνάντησή του με τον Βιειρίνια, ο οποίος έγινε γέφυρα για να πει την τελευταία και καθοριστική λέξη ο Ιβάν Σαββίδης. Αν δεν γινόταν αυτή η τυχαία συνάντηση, ο Βαρέλα θα έφευγε και θα αποτελούσε οριστικά παρελθόν για τον ΠΑΟΚ. Γιατί, λοιπόν, δεν είχε παρέμβει νωρίτερα ο Ιβάν; Γιατί θα έπρεπε να του μιλήσει ο Βιειρίνια; Γιατί δεν είχαν βρει την άκρη με τον Βαρέλα αυτοί (όποιοι κι αν ήταν) που είχαν διαπραγματευτεί μαζί του; Γιατί έπρεπε να γίνει θέμα τύχης η ανανέωση του συμβολαίου ενός πολύ σημαντικού παίκτη;
Αν ο οργανισμός ΠΑΟΚ απλώς ξεχάστηκε και έγινε πάλι προσωρινά… κουκουρούκου, μικρό το κακό. Ζημιά θα είναι να κάνει πισωγύρισμα και να επανέλθει στο καθεστώς της λαλιάς πολλών κοκόρων που καθυστερούσαν απελπιστικά το ξημέρωμα. Αυτό θα αναιρούσε την αρμονική συνεργασία μιας σοβαρής ΠΑΕ και μιας ποιοτικής ομάδας που είδαμε να επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό στη θριαμβευτική χρονιά του νταμπλ. Γιατί επιτυχίες δεν μπορούν να έρθουν αν πίσω από μια μεγάλη ομάδα δεν υπάρχει ένα αποτελεσματικό διοικητικό τιμ.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (31/5)