Aγαπητή Metrosport
Προχθές το βράδυ, όταν βγήκε φάντης μπαστούνι μπροστά μου στο γυαλί της τηλεόρασης ο Μαρινάκης, πίστεψα ότι πήραμε την Πόλη. Μόλις και μετά βίας κατάφερε πάλι να αρθρώσει τέσσερις-πέντε λέξεις στη σειρά, αλλά μας είπε, λίγο-πολύ, ότι όλη η Ελλάδα πρέπει να είναι υπερήφανη και να θριαμβολογεί επειδή η Ολυμπιακάρα του νίκησε τη Φενέρμπαχτσέ. “Ελλάδα-Θρύλος-Θρησκεία μέσα στην Τουρκία” . Εριξε και ευφυές σύνθημα ο δόλιος, για να γελάσει κάθε πικραμένος.
Πέρα απ' αυτό, τον έπιασαν ξαφνικά οι ευαισθησίες για την “Πόλη μας”, όπως αποκάλεσε την Κωνσταντινούπολη. Αλήθεια, από πότε έγινε η “Πόλη του”; Επρεπε να νικήσει σε ένα ματς εκεί ο Ολυμπιακός για να θυμηθεί να νιώσει και να μιλήσει έτσι; Κι αν το ματς έληγε ισόπαλο ή έχανε ο Ολυμπιακός δεν θα ήταν η “Πόλη μας”; Η μήπως απλά θα ντρεπόταν να το πει;
Μπράβο στον Ολυμπιακό για τη νίκη, αλλά οι... “θρυλικές θρησκείες μέσα στην Τουρκία” αγγίζουν μόνο τον Μαρινάκη και όσους δεν εννοούν να καταλάβουν ότι συμβολισμός με αθλητικές επιτυχίες στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει μόνο για προσφυγικές ομάδες. Για ομάδες που ίδρυσαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας οι διωγμένοι Μικρασιάτες. Για τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Απόλλωνα, τον Πανιώνιο και πολλές άλλες. Οχι, πάντως, τον Ολυμπιακό. Οχι τον αυτοαποκαλούμενο “θρύλο”. Οχι την ερυθρόλευκη θρησκεία όπως την αντιλαμβάνονται ο Μαρινάκης και κάθε χουλιγκάνος οπαδός του μόνιμου καταστροφέα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί ο Ολυμπιακός να εκφράσει ούτε τους πρόσφυγες ούτε τους απογόνους τους, ούτε και κανέναν άλλο φυσικά πέρα από τους δικούς του οπαδούς. Να υπερηφανεύεται για μία εκτός έδρας νίκη του, φυσικά μπορεί. Οπουδήποτε και να την πετύχει. Κι αν την πετύχει στην Τουρκία δεν κάνει καμία διαφορά από το να την πετύχει στη Μογγολία.
Ετσι ή αλλιώς, όμως, ας είμαστε σοβαροί. Ο ΠΑΟΚ είχε πάρει μια μεγαλειώδη πρόκριση σε βάρος της Φενέρμπαχτσε στην Πόλη, αλλά εμείς δεν κάναμε έτσι. Κι ας έχουμε ρίζες στην Πόλη. Κι ας είναι αυτή η Πόλη η πατρίδα των παπούδων μας. Κι ας μεγαλώσαμε στα γόνατά τους, ακούγοντας με δέος τη θλιβερή ιστορία της ζωής τους. Κι ας κλάψαμε μαζί τους. Κι ας γίναμε φίλαθλοι μιας προσφυγικής ομάδας χάρη σ΄αυτούς. Κι ας πήγαμε να βρούμε και να δούμε από κοντά το σπίτι τους, τη γειτονιά τους, στη δική τους Πόλη.
Σε εμάς όλους φαίνονται φαιδροί όσοι λαϊκίζουν με επίπλαστη εθνικοφροσύνη για να μεγαλώσουν στα μάτια μας μια ποδοσφαιρική νίκη της ομάδας τους σε ένα γήπεδο της Τουρκίας. Δεν περιμέναμε τον Μαρινάκη για να νιώσουμε τις βαθιές πληγές μας για την Πόλη. Γιατί το μόνο κοινό που έχουν μαζί του εκατομμύρια Ελληνες είναι ότι γεννήθηκαν στην ίδια χώρα. Ούτε, βέβαια, περιμέναμε τον Ολυμπιακό για να αισθανθούμε υπερήφανοι Ελληνες έναντι των Τούρκων. Γιατί μπορούμε και μόνοι μας. Και χωρίς το ποδόσφαιρο. Αλλά κι αν μιλάμε για ποδόσφαιρο, μπορούμε και χάρη στις δικές μας ομάδες. Τις ομάδες εκείνες που γέννησαν η Πόλη και όλη η Μικρασία...
ΥΓ. Το αντιγράφω από άρθρο που έγραψε η Αργυρώ Γιαννουδάκη: “Προς επίρρωση του πατριωτισμού του, πάντως, ο κύριος Μαρινάκης καλύτερα να καταστήσει τον στόλο του ελληνικό, αφού, έως το 2018 τουλάχιστον, κανένα από τα πλοία του δεν είχε ελληνική σημαία...”
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
