Κύπελλο Γυναικών: Γιατί στερούμε από τις γυναίκες το χειροκρότημα που τους αξίζει;

Υπάρχουν εικόνες που μιλάνε από μόνες τους. Και απόψε, αυτή η εικόνα θα είναι σκληρή. Ένα γήπεδο άδειο. Μια κερκίδα βουβή. Μια γιορτή χωρίς παλμό.

Σε έναν κόσμο που το ποδόσφαιρο γυναικών παλεύει καθημερινά για να κερδίσει χώρο, εικόνα και σεβασμό, στην Ελλάδα επιλέξαμε να γυρίσουμε την πλάτη στις ίδιες μας τις αθλήτριες. Το φετινό Κύπελλο Γυναικών, αντί να είναι μια γιορτή, θα παιχτεί μπροστά σε άδειες κερκίδες. Όχι γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον, όχι γιατί οι φίλαθλοι δεν το θέλουν, αλλά γιατί κάπου, κάποιος αποφάσισε πως ο αγώνας είναι καλό να διεξαχθεί για λόγους ασφαλείας χωρίς την παρουσία φιλάθλων. 

Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, όμως, ο τελικός του Κυπέλλου Ανδρών έγινε σε γεμάτο γήπεδο. Ο κόσμος έδωσε το «παρών», τα φώτα άναψαν, οι κάμερες κατέγραψαν, το ποδόσφαιρο πήρε τη θέση που του αξίζει. Στον αντίποδα, οι γυναίκες καλούνται να διεκδικήσουν το δικό τους τρόπαιο πίσω από κλειστές πόρτες. 

Και το ερώτημα δημιουργείται εύλογα, γιατί; Γιατί ενώ μιλάμε συνεχώς για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών ενώ διοργανώνουμε δράσεις, ημερίδες, σεμινάρια, και προσκαλούμε ανθρώπους να ακούσουν, να μάθουν, να εμπνευστούν, όταν έρχεται η ώρα να το αποδείξουμε στην πράξη, κλείνουμε τις πόρτες; Πώς θα μπορέσουν οι φίλαθλοι, οι ακαδημίες, οι οικογένειες, τα κορίτσια να δουν τις ηρωίδες τους να παίζουν σε έναν τελικό;

Και αν το παιχνίδι γινόταν και κανένας δεν επέλεγε να κόψει εισιτήριο, η σκέψη θα ήταν απλή. Δεν ήθελαν, δεν τους αρέσει και οι ίδιες οι αθλήτριες θα σκεφτόντουσαν ότι δεν έγινε κάτι καινούργιο αφού έχουν συνηθήσει να αγωνίζονται σε άδειες κερκίδες. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, όμως, και την αλλαγή αυτή την έχουν φέρει οι ίδιες. Έχουν παλέψει πολύ για να αποδείξουν ότι μπορούν και εκείνες να κλωτσήσουν το τόπι, να μαγέψουν τη στρογγυλή θεά και να προσφέρουν θέαμα και έντονες συγκινήσεις. Και τα κατάφεραν!

Μάλιστα, οι εικόνες από τα ευρωπαϊκά γήπεδα γεννούν την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει ισότητα ανάμεσα στο ανδρικό και στο γυναικείο και παράλληλα, αποδεικνύουν ότι οι φίλαθλοι το παρακολουθούν και διψούν για δράση και στις γυναίκες! Σε διεθνές επίπεδο, η FIFA και η UEFA έχουν επενδύσει σε αμέτρητα προγράμματα για την ανάπτυξή του. Το Women’s Champions League αποκτά ολοένα και περισσότερη προβολή, τα γυναικεία Euro και Μουντιάλ σημειώνουν ρεκόρ τηλεθέασης και προσέλευσης στα γήπεδα.

Aκόμη και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχουν οπαδοί που αφιερώνουν την Κυριακή τους στο ποδόσφαιρο γυναικών, παρακολουθούν στενά την πορεία των ομάδων και πανηγυρίζουν. Πρόσφατο παράδειγμα η Ουνιόν Βερολίνου, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Γερμανίας έχοντας δύο Ελληνίδες στη σύνθεση της, την Αθανασία Μωραϊτου και την Ελένη Μάρκου και πανηγύρισε μαζί με τους φιλάθλους της που γέμισαν το γήπεδο και όχι μόνο και αποθέωσαν τις παίκτριες. 

Στην Ελλάδα η OPAP ARENA γέμισε με 15.000 κόσμο στη φιέστα τίτλου της ΑΕΚ ενώ κάθε φορά που η Εθνική Ομάδα Γυναικών αγωνίζεται στην Κρήτη το γήπεδο γεμίζει. Το ενδιαφέρον υπάρχει. Το κοινό υπάρχει. 

Γιατί, λοιπόν, στερούμε από τα κορίτσια τη δυνατότητα να πάρουν το χειροκρότημα; 

Αυτό το χειροκρότημα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να τους δώσουμε. Γιατί όταν αυτές παλεύουν τριπλά για τα μισά, το λιγότερο που τους αναλογεί είναι το δικαίωμα να σηκώσουν το κύπελλο μπροστά σε κόσμο. Έχουν δώσει τα πάντα για να φτάσουν εδώ. Έχουν ματώσει, έχουν στερηθεί, έχουν παλέψει με προκαταλήψεις. Παλεύουν σε μια άνιση πραγματικότητα. Μικρά συμβόλαια, ελάχιστες παροχές, τραυματισμοί που συχνά μένουν ακάλυπτοι. Αθλήτριες που έχουν ακούσει «θα σε πάρουμε όταν ξαναγίνεις καλά», αθλήτριες που έχουν υπογράψει όρους για εγκυμοσύνη. Βιώνουν τη διάκριση κάθε μέρα και παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν. Αγαπούν το άθλημα και τρελαίνονται κάθε φορά που η μπάλα έρχεται στα πόδια τους. 

Δεν αξίζουν αυτά τα κορίτσια μια γεμάτη κερκίδα; Δεν αξίζουν μια μέρα που θα πουν «ναι ρε φίλε, γι' αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια»; Γιατί να βλέπουμε έναν τελικό από την τηλεόραση, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί; Να χειροκροτήσουμε, να φωνάξουμε, να δείξουμε στα νέα κορίτσια ότι αξίζει να ονειρεύονται να παίζουν ποδόσφαιρο. Γιατί να στερήσουμε από τις ίδιες τις αθλήτριες τη χαρά να σηκώσουν το Κύπελλο μπροστά σε κόσμο; Γιατί να τους πάρεις την εικόνα από τα πρόσωπα που τις στηρίζουν; Γιατί να μην έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη στιγμή όπως την αξίζουν;

Προσπαθούν διπλά και τριπλά. Για να βρουν ώρες να προπονηθούν. Για να δουλέψουν και να σπουδάσουν, γιατί από το ποδόσφαιρο δεν ζουν. Για να σταθούν σε γήπεδα χωρίς προβολείς, χωρίς μεγάλες εγκαταστάσεις, χωρίς τους πόρους που έχουν οι άνδρες. Κι όμως, δεν σταματούν να ονειρεύονται. Να παλεύουν. Να ιδρώνουν. Και φτάνουν σε έναν τελικό, την πιο γιορτινή μέρα της χρονιάς, για να παίξουν μπροστά σε άδειες εξέδρες. 

 Οι ομάδες διαμαρτυρήθηκαν, όπως και ο ΠΣΑΠΠ. Οι παίκτριες εξέφρασαν το παράπονό τους. Και όμως, τίποτα δεν άλλαξε. Κανείς δεν βρέθηκε να πει «ας το δούμε αλλιώς». Να δώσουν το δικαίωμα έστω σε παιδιά από ακαδημίες, σε γονείς, σε σχολεία, σε φίλους να γεμίσουν τις εξέδρες. Έστω μια συμβολική προσέλευση. Κάτι. Όχι, λέει. Για λόγους ασφαλείας. Αν το πρόβλημα είναι η βία, χτυπήστε τη βία, όχι την παρουσία του κόσμου. Μην τιμωρείτε τις αθλήτριες. Μην τις στερείτε το χειροκρότημα, την αγκαλιά του κόσμου, την εικόνα μιας εξέδρας που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό τους για πάντα. 

Και ναι, είναι αλήθεια πως και σε τελικούς ανδρών στο παρελθόν έχει αποφασιστεί να μην υπάρξει κόσμος για λόγους ασφαλείας. Κανείς δεν το παραβλέπει αυτό. Όμως, το ζητούμενο δεν είναι να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο με φόβο. Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή, είναι εικόνες, είναι φωνές, είναι συναισθήματα. Είναι οι φίλαθλοι, οι οικογένειες, οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα στις ομάδες τους. Αν το πρόβλημα είναι η βία, ας το πολεμήσουμε στη ρίζα του. Ας μην στερούμε από το ποδόσφαιρο, ανδρικό ή γυναικείο, την ψυχή του: τον κόσμο. Γιατί χωρίς κόσμο, χωρίς παλμό, χωρίς ζωή στις κερκίδες, το ποδόσφαιρο χάνει το νόημά του.

Αν θέλουμε πραγματικά να προχωρήσουμε, αν θέλουμε το ποδόσφαιρο γυναικών να σταθεί δίπλα στο ανδρικό, πρέπει να το στηρίξουμε εκεί που έχει ανάγκη: μέσα στο γήπεδο. Με κόσμο, με φωνές, με χειροκρότημα. Γιατί καμία αθλήτρια δεν πρέπει να σηκώνει τρόπαιο στη σιωπή. Γιατί το έχουν κερδίσει. Το αξίζουν. Το δικαιούνται.

Το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει ψυχή. Έχει ταλέντο, έχει πάθος, έχει ήρωες. Και ήρθε η ώρα να του δώσουμε τη θέση που του αξίζει. Όχι σε ημερίδες, όχι σε ανακοινώσεις, αλλά εκεί που μετράει. Στο γήπεδο. Με κόσμο. Με παλμό. Με ζωή. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι των ανθρώπων. Όλων των ανθρώπων. Και οι γυναίκες είναι εδώ για να μείνουν.

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news

Μπείτε στην παρέα μας στο instagram

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook

Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube

Βρείτε μας και στο spotify