Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Η σφυροβολία είναι ένα όχι και τόσο προβεβλημένο αγώνισμα του στίβου στην Ελλάδα. Πολλές φορές οι προσπάθειες των αθλητών δεν προβάλλονται ζωντανά από την τηλεόραση ή το αντίστοιχο κανάλι του youtube που δείχνει μια διοργάνωση. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να φέρει επιτυχίες στην Ελλάδα, με τον Γιάννη Κορακίδη να κατακτά το «χρυσό» μετάλλιο πριν λίγες ημέρες στο Κάλι της Κολομβίας, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Κ20 με βολή στα 79.11μ.
Ο Ελληνας πρωταθλητής του ΓΣ Μανδρών μίλησε στο Metrosport.gr στη συνέντευξη της ζωής του, για όλα. Για τους φετινούς αγώνες και τις επιδόσεις που έκανε, τα συναισθήματά του από την ακύρωση της τεράστιας βολής του στο Παγκόσμιο μέχρι την ένσταση και την κατοχύρωση του χρυσού. Μας μίλησε για το πως ξεκίνησε την σφυροβολία, την επιρροή του αδερφού του, Γιώργου, τον χώρο προπόνησης του στο Κιλκίς και την τεράστια προσπάθεια του προπονητή του, Γιάννη Χρίστογλου. Τέλος, τον ρωτήσαμε για την υποτροφία που του προσφέρθηκε από το Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια Τεκ των ΗΠΑ, τονίζοντας πόσο ενθουσιάστηκε από τις εγκαταστάσεις και το πως αποφάσισε να πάει στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο.
-Στο Πανελλήνιο στη Θεσσαλονίκη τα πήγες πολύ καλά, βγαίνοντας 5ος στην κατηγορία Ανδρών, 3oς στην Κ23 και έκανες ατομικό ρεκόρ 70.05. Ευχαριστημένος από την επίδοσή σου;
«Για το Πανελλήνιο με την 7άρα είμαι ευχαριστημένος, από τη στιγμή που έκανα ατομικό ρεκόρ είμαι χαρούμενος».
-Σε επηρέασε που η σφύρα ήταν πιο βαριά από αυτές που ρίχνεις για την ηλικία σου;
«Δεν έπαιξε κάποιο ρόλο, ξύπνησα καλά, μπήκα συγκεντρωμένος, μπήκα βάση σχεδίου και γι΄αυτό βγήκε αυτή η επίδοση».
-Λίγο αργότερα διαγωνίστηκες και στις Σέρρες στην κατηγορία Κ20.
«Δεν είμαι τόσο ευχαριστημένος, άργησα να μπω στον αγώνα, ήταν με 6άρα σφύρα. Ξύπνησα στην 4η-5η βολή και δεν μου έδωσε μια καλή επίδοση. Βγήκα 2ος με ρεκόρ 77.20».
«Το πίστευα πως θα πάρω μετάλλιο στο Κάλι»
-Πήγες σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση ή άλλη διεθνή τα τελευταία χρόνια;
«Όχι ήταν η πρώτη μου μεγάλη διοργάνωση και ήθελα να αποδείξω ότι δεν έδειξα τα προηγούμενα χρόνια. Μου είχαν ακυρώσει αρκετούς αγώνες διεθνείς αγώνες και δεν ήξερα πως θα το αντιμετωπίσω».
-Ποιος ήταν ο στόχος στο Κάλι;
«Σκεφτόμουν πως μπορώ να βγω μέχρι και πρώτος, το πίστευα πολύ και αισθανόμουν πολύ καλά ψυχολογικά. Η πρώτη προϋπόθεση ήταν να περάσω στον τελικό».
-Πώς ένιωσες όταν είδες την βολή σου να πηγαίνει στα 79.11μ.;
«Ηταν ένα υπέροχο συναίσθημα, όταν κατάλαβα που πήγε άρχισα να πανηγυρίζω».
-Για να γίνεις όμως Παγκόσμιος Πρωταθλητής Κ20 στη σφυροβολία χρειάστηκε μια ένσταση. Ποια ήταν η εναλλαγή των συναισθημάτων σου από τη στιγμή που η βολή σου βγήκε άκυρη μέχρι να ξαναβγεί άκυρη μετά την ένσταση;
«Ηταν απίστευτα τα συναισθήματα. Ο αγώνας είχε άγχος, στεναχώρια, κλάμα. Όταν βγήκα από το γήπεδο δάκρυσα αλλά μόλις μου είπαν οι υπόλοιποι της αποστολής τι έγινε τρελάθηκα. Ηταν απίθανο όλο αυτό».
-Ποιος είναι ο αγώνας που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Ο αγώνας «Σπανίδεια» στο Καυτανζόγλειο, στο βοηθητικό, η σφύρα χτύπησε στα σύρματα, δεν μου μέτρησαν τη βολή σωστά αλλιώς θα είχα κάνει ατομικό ρεκόρ. Μου την μέτρησαν 76.80, μπορεί να ήταν πάνω από 79 μέτρα».
-Η μεγαλύτερη διάκρισή σου πριν το Παγκόσμιο; Τα 77.52 με την 6κιλη; Πως ένιωσες;
«Μέχρι πριν το Παγκόσμιο ήταν στην Κρήτη, τον Μάρτιο. Ημουν πρώτος στον κόσμο στο χειμερινό πρωτάθλημα ρίψεων. Δεν περίμενα πως η βολή μου θα είναι τόσο μεγάλη, βγήκε πάνω στον αγώνα, ήταν πολύ καλή τεχνικά η βολή μου».
«Ο αδερφός μου με παρέσυρε να κάνω σφυροβολία, πλέον βλέπει τις κινήσεις μου»
-Τι σκέφτεσαι όταν αφήνεις την σφύρα να φύγει;
«Καταλαβαίνεις σε κάθε στροφή πως έχεις πάει. Δεν σκέφτομαι κάτι, μόνο αν έχω πατήσει σωστά».
-Βγάζεις κραυγές από όσο έχω μάθει. Αυτό έχει να κάνει με την ένταση που έχεις;
«Εχει να κάνει με την ένταση, βγάζεις τα συναισθήματα που έχεις όλη την χρονιά, τη δουλειά που έχεις κάνει στη βολή. Από το πάθος φωνάζεις, όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις πατήσει πολύ καλά τεχνικά, το φωνάζεις περισσότερο».
-Πως ξεκίνησες τον στίβο και πως κατέληξες στη σφυροβολία;
«Είχα ξεκινήσει επειδή έκανε ο αδερφός μου και με παρέσυρε αρκετά (σ.σ. γέλια). Ο προπονητής του αδερφού μου μου πρότεινε να δοκιμάσω στην 6η δημοτικού, μέρα τη μέρα άρχισε να μου αρέσει και περισσότερο. Μέχρι τότε έπαιζα ποδόσφαιρο και έκανα τάε κβον ντο. Ήμουν λίγο μαγκωμένος γιατί δεν ήξερα τι θα κάνω. Μόνο από τα βιντεάκια που έβλεπα μου άρεσε».
-Ηταν ερέθισμα ο μεγαλύτερος αδερφός σου;
«Ναι τον έβλεπα και μου άρεσε, είναι τεχνικό άθλημα και μου αρέσει. Εχει και λεπτομέρεια που το κάνει ακόμη πιο ωραίο».
-Πως είναι να ασχολείσαι με το ίδιο αγώνισμα με τον αδερφό σου;
«Στην αρχή το έβλεπα σαν να είναι προπονητής μου, έβλεπα τι κάνει για να το μάθω και εγώ. Τώρα πλέον βλέπει εκείνος από μένα (σ.σ γέλια)».
-Η σφυροβολία χρειάζεται περισσότερο δύναμη ή τεχνική;
«Χρειάζονται και τα δύο αλλά το 51% είναι τεχνική και το 49% είναι η δύναμη».
«Δεν έχουμε καν σωστό κλωβό, όλα τα έκανε ο προπονητής μου»
-Μένεις στο Κιλκίς, ανήκεις στον ΓΣ Μανδρών. Πως είναι η ζωή για έναν αθλητή στην επαρχία;
«Εμείς μένουμε κοντά στο Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη, στο χωριό είναι πολύ ήσυχα, αλλά υπάρχουν ερεθίσματα για να σε τραβήξουν. Χρειάζεται θυσίες ο πρωταθλητισμός, εγώ πρέπει να κάτσω σπίτι μου για να ξεκουραστώ αλλά έτσι έφτασα εδώ που είμαι στο παγκόσμιο. Ότι έχουμε τα έφτιαξε ο προπονητής μου, δεν έχουμε καν σωστό κλωβό. Όλα είναι από την τσέπη του προπονητή μου. Εχουμε πολύ καλό γυμναστήριο, αν ήμασταν σε χώρα του εξωτερικού θα μας είχαν στα πούπουλα. Ρίχνουμε σε ένα χωράφι που το έχει φτιάξει ο προπονητής μου, το έκανε γήπεδο. Έρχεται κάθε μέρα από τη Θεσσαλονίκη, λέγεται Γιάννης Χρίστογλου και είναι 70 ετών. Δίνει χρήματα στον σύλλογο για να κρατηθεί η ομάδα. Ηταν γυμναστής στο σχολείο που πηγαίναμε και εγώ και ο αδερφός μου. Με αυτόν ξεκίνησα, είναι σαν πατέρας μου, σκέψου πως πιο πολλές ώρες βλέπω τον προπονητή μου από την οικογένειά μου. Με δυνάμωσε και με πίστεψε. Μου πέρασε τις γνώσεις του και το πάθος του για τον αγώνα».
-Οι εγκαταστάσεις πως είναι στο Κιλκίς;
«Δεν έχει κάτι τρελό, έχει πολύ κόσμο και εμείς θέλουμε να είμαστε συγκεντρωμένοι οπότε δεν πηγαίνουμε στο Δημοτικό Στάδιο. Ενα ταρτάν έβαλαν, και για εμάς δεν δίνουν το παραμικρό».
-Μαζί με τον πρωταθλητισμό, είχες και το σχολείο. Πως καταφέρνεις να τα συνδυάζεις;
«Ηταν δύσκολο να το συνδυάσω, έκανα προπόνηση τρεις ώρες το απόγευμα, στα 16 μου έκανα πρωινή προπόνηση πριν πάω σχολείο. Η καραντίνα μου έκανε κακό, δεν έπιασα για έξι μήνες σφύρα».
«Επαθα πλάκα με το γυμναστήριο στο Βιρτζίνια Τεκ, το σχόλιο της Στεφανίδη δείχνει τι άνθρωπος είναι»
-Πως προέκυψε η υποτροφία στις ΗΠΑ;
«Επαιξε μεγάλο ρόλο ο αδερφός μου που με τράβηξε προς τα εκεί, ένα παιδί από το χωριό με έφερε σε επαφή με τον προπονητή και τα βρήκαμε. Με καθοδήγησε για να πάω στην Αμερική ο αδερφός μου. Είναι μια αθλητική υποτροφία. Είχα προτάσεις πάνω από 10 πανεπιστήμια. Η πρώτη πρόταση «έσκασε» πέρυσι τον Ιούνιο στο Πανελλήνιο Κ20 στο Καυτανζόγλειο με την 6άρα, είχα ρίξει 71.00μ. και είχα βγει τρίτος».
-Ηταν κάτι που το ήθελες πολύ; Γιατί γενικά η πόλη σου στέλνει σφυροβόλους στο Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια Τεκ.
«Ο συναθλητής μου ήταν εκεί, ο προπονητής ήταν καλός και με έφερε στη στιγμή να υπογράψω. Επαιξε σημαντικό ρόλο ο προπονητής. Πήγα για τέσσερις ημέρες τον Απρίλιο στο Πανεπιστήμιο, οι εγκαταστάσεις ήταν πάρα πολύ καλές, είχα πάθει πλάκα με το κλειστό γυμναστήριο, ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Η πόλη είναι όμορφη και μου άρεσε, δεν θύμιζε Αμερική και είναι ήσυχα. Υπάρχει 100% υποτροφία στα δίδακτρα, μισθό κάθε μήνα, φαγητό, τον πρώτο χρόνο μένεις σε εστίες που είναι καινούριες. Στην ουσία είσαι επαγγελματίας αθλητής. Δεν έχει διαλέξει ακόμη τι κατεύθυνση θα πάρω, είμαι ανάμεσα στη φυσικοθεραπεία, τη διατροφολογία και την ψυχολογία. Τον πρώτο χρόνο κάνεις γενικά μαθήματα και μετά επιλέγεις».
-Είδα πως όταν ανακοίνωσες πως σε δέχθηκαν από το Πανεπιστήμιο, σου σχολίασε η Ολυμπιονίκης του επί κοντώ, Κατερίνα Στεφανίδη, και έδειξε πρόθυμη να σε βοηθήσει. Το περίμενες;
«Μόνο που μου σχολίασε είναι κάτι πολύ καλό, φαίνεται πόσο καλός άνθρωπος είναι. Αλλες στο επίπεδό της δεν θα ασχολιόταν καν και αυτό δείχνει τον χαρακτήρα της. Αν την ρωτήσω κάτι για την Αμερική είμαι σίγουρος πως θα μου απαντήσει, αν και δεν έχουμε μιλήσει ακόμη».