Αυτό που συνέβη χθες στο «Κλ. Βικελίδης» είναι αδιανόητο, μυθικό και ιστορικό. Μια κατάρα έφυγε, μια κατάρα που ήθελε τον Αρη να μην κερδίζει ομάδα από το πρώην ΠΟΚ σε παιχνίδι μιας ευκαιρίας.
Κι έγινε με σενάριο το οποίο θα μπορούσε να το υπογράψει με φαρδιά πλατιά… σφραγίδα ο Χίτσκοκ γιατί πολύ απλά τέτοιου είδους ανατροπές σε τέτοιας σημασίας αγώνα, δύσκολα συναντά κανείς. Στο 75’ όλα έδειχναν χαμένα με την ΑΕΚ να στρογγυλοκάθεται στο 0-2 έχοντας το ευρωπαϊκό εισιτήριο στην τσέπη της. Βάδιζε άνετη στο χορτάρι, σίγουρη για τη νίκη της. Κι εκεί έγινε το «πραξικόπημα», σε μια στιγμή όπου η εκνευρισμένη κερκίδα είχε αρχίσει να συμβιβάζεται με μια ακόμη «καταραμένη» ήττα.
Ο Αρης του τελευταίου 15πτου ήταν σαν το μανιασμένο σκυλί. Δάγκωνε ό,τι και όποιον έβρισκε μπροστά. Πάτησε στα πόδια του όταν ο Λούις Πάλμα τον κράτησε όρθιο με το γκολ που πέτυχε σ’ ένα σημείο όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα ερχόταν κάτι καλό. Τότε, ο Άρης έπεσε πάνω στην ΑΕΚ και την κατασπάραξε, διαπιστώνοντας ότι αυτή δεν είχε απλά πανικοβληθεί αλλά έπαθε ό,τι είχε προηγηθεί για τον Αρη. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση και την ψυχολογία του αγώνα.
Αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα του Αρη έως ότου νιώθει τον παγωμένο τοίχο στην πλάτη του. Φοβήθηκε πολύ περισσότερο απ’ ότι έπρεπε τον αντίπαλό του, έως ότου αντιληφθεί ότι τον «έπνιγαν» τα περιθώρια. Μέχρι το 75’ ήταν σα να έβλεπες άλλη ομάδα στο γήπεδο. Μια ομάδα η οποία είχε υποχωρήσει και εγκαταλείψει λόγω της πίεσης του αγώνα. Γι’ αυτό η ανατροπή είναι μυθική και ιστορική.
Ενδεχομένως και διδακτική για το μέλλον καθώς είναι η πρώτη φορά (στη σύγχρονη ιστορία) όπου ο Αρης παίρνει αυτό που θέλει απέναντι σ’ έναν εκ των μεγάλων της Αθήνας. Σε αγώνα της… μιας ζαριάς. Και τώρα μπορεί να καταστρώσει το πλάνο του για την Ευρώπη. Μακάρι να μην εφαρμοστεί το σχέδιο των πολλών αλλαγών στο ρόστερ καθώς συγκεκριμένοι παίκτες πρέπει να ανανεώσουν τα συμβόλαιά τους.
