Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε μετά από τα αίσχη που ζήσαμε στο ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακός, η συζήτηση ενόψει της πιθανότητας να χρειαστεί σύντομα να τεθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο αντιμέτωπο με νέα επεισόδια, να είναι ότι τον τελικό του κυπέλλου θα τον κάνουμε σε άλλη χώρα ή θα τον κάνουμε κεκλεισμένων των θυρών.
Είναι απίστευτο αλλά απολύτως ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα φαινόμενα βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, της παντελούς έλλειψης βούλησης από την πλευρά της Πολιτείας να παρέμβει ουσιαστικά, να… σπάσει αυγά, να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Το να διακόπτεις το πρωτάθλημα όταν υπάρχουν επεισόδια, ή να ψάχνεις σε ποια χώρα θα κάνεις το επόμενο ντέρμπι υψηλής επικινδυνότητας, ή να καταφεύγεις στη λύση της διεξαγωγής χωρίς την παρουσία θεατών, δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν σκοπεύεις να παρέμβεις αποφασιστικά, αλλά ότι με ημίμετρα θέλεις προσωρινά να βρεις μια διέξοδο και… έχει ο Θεός για αργότερα.
Τα ίδια και τα ίδια εδώ και χρόνια, με λιγοστές εξαιρέσεις, οι οποίες δεν ήταν, βέβαια, δυνατό να οδηγήσουν σε κάτι εμφανώς καλύτερο.
Το ποδόσφαιρό μας εξακολουθεί να πηγαίνει παρέα με το ποδόσφαιρο τριτοκοσμικών χωρών, να μην κάνει καμία πρόοδο, να μην δημιουργεί προϋποθέσεις για να απευθυνθεί σε περισσότερο κόσμο.
Υποταγμένο στη βία, στη διαφθορά, στη δράση κυκλωμάτων του υποκόσμου, αδυνατεί να ακολουθήσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, που είναι χαρά, διασκέδαση, θέαμα, απόλαυση.
Κι όλα αυτά με τις ευλογίες της Πολιτείας, υπό την έννοια ότι δεν κάνει τίποτε για να σταματήσει αυτή την κατρακύλα, με την ανοχή της ΕΠΟ, της λίγκας, με μεγάλο κομμάτι των media να μην τα καταδικάζει συλλήβδην αλλά ανάλογα με τα συμφέροντα της ομάδας που στηρίζει.
Με την ευκαιρία, καλό θα είναι και οι ποδοσφαιριστές κάποια στιγμή να… ξεβολευτούν από εύκολες δηλώσεις του τύπου “η βία δεν είναι ανίκητη”, όπως λένε, ανάμεσα σε άλλα, σε χθεσινή τους ανακοίνωση, και να κάνουν κάτι πιο δραστικό.
Οπως, για παράδειγμα, όταν υπάρχουν επεισόδια σε ένα γήπεδο πρώτοι αυτοί να αποχωρούν, να μην περιμένουν κανένα διαιτητή να διακόψει το παιχνίδι και να μην συμμορφώνονται σε κανενός είδους προτροπή από παράγοντες των ομάδων τους, αδιαφορώντας για μικροσυμφέροντα και βάζοντας πάνω απ’ όλα τον αγώνα για ποδόσφαιρο χωρίς βία.
Εχουν τα κότσια να το κάνουν; Αν έχουν, μπορεί η βία να νικηθεί. Γιατί η βία είναι ανίκητη, επειδή κανείς δεν προσπαθεί, πραγματικά, να τη νικήσει…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (19/3)