Το να παρατήσεις μια γυναίκα στα σκαλιά της εκκλησίας για να παίξεις ποδόσφαιρο, φαντάζει και ως συναίνεση σε θανατική ποινή. Για τον Τζον Μπόλντινγκ δεν ισχύει, όμως. Ο Άγγλος έφυγε λίγο λεπτά μετά το τέλος της γαμήλιας τελετής με τη συγκατάθεση της γυναίκας του και του κόστισε απλά μια τσάντα… Mulberry.
Η Τζέιμι είχε αποδεχθεί το πάθος του συζύγου της για το powechair. Εξάλλου, χάρη σε αυτό το άθλημα δεν έμεινε κλεισμένος μέσα στο σπίτι και εγκλωβισμένος πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Φόρεσε τη φανέλα με το νούμερο 8 και έδωσε νόημα στη ζωή του…
Η διάγνωση ήρθε σα μαχαιριά
Γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 1987 και ήταν ο μικρότερος σε μια οικογένεια που είχε ήδη τρία κορίτσια. Σύντομα οι γονείς του άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το μωρό και απευθύνθηκαν σε γιατρό.
Η διάγνωση ήρθε σα μαχαιριά για τον Τζον και τη Σου καθώς έκανε λόγο για μυοπάθεια κεντρικού πυρήνα. Μια σπάνια πάθηση, όπου οι μύες δεν θα μπορούσαν να αυξηθούν με το ρυθμό του μέσου ανθρώπου.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα υπήρχε στα πόδια καθώς, όπως τόνισαν, οι μύες δεν ήταν αρκετά δυνατοί για να σηκώσουν το σωματικό του βάρος και εξήγησαν ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο έως και ακατόρθωτο να περπατήσει το παιδί.
Αμέσως, μετά τη διάγνωση και αφού κατάλαβαν τη σοβαρότητα της κατάστασης, οι δύο γονείς στεναχωρήθηκαν αλλά αποφάσισαν να μείνουν δυνατοί και να παλέψουν ώστε να προσφέρουν στο γιο τους όσο πιο φυσιολογική ζωή γινόταν.
Έτσι, πήραν στο παιδί ένα ζευγάρι από «δαγκάνες». Ρώτησαν το γιατρό και εκείνος συμφώνησε. Το αποτέλεσμα δεν ήταν τέλειο καθώς άρχισε να περπατά σαν πιγκουίνος από άκρη σε άκρη αλλά οι «δαγκάνες» τον κρατούσαν όρθιο και μπορούσε να κινηθεί.
Άλλαξε ομάδα στον πατέρα του
Οι γονείς του επιθυμούσαν ο Τζον να έχει μια ζωή όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να τον κρατήσουν φυλακισμένο σε τέσσερις τοίχους και προσπάθησαν να του δώσουν όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορούσαν.
Ο πατέρας του, λάτρης του ποδοσφαίρου, δεν σκέφτηκε στιγμή να μην μάθει στο γιο του για τη μαγεία που κρύβει η στρογγυλή θεά. Τον έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο για να χειροκροτήσει τις προσπάθειες των παικτών της Μπρέντφορντ.
Ο μικρός ξετρελάθηκε και γρήγορα απέκτησε μια γλυκιά εμμονή με τη μπάλα. Ωστόσο, η Μπρέντφορντ δεν του γέμιζε το μάτι και η Άρσεναλ του έκλεψε την καρδιά. Με λίγη προσπάθεια κατάφερε να κάνει τον μπαμπά του να το δεχθεί. Πήγαιναν μαζί στο γήπεδο και φώναζαν συνθήματα υπέρ των «κανονιέρηδων».
Η πρώτη επαφή με το ποδόσφαιρο
Η μεγάλη επιθυμία του μικρού ήταν να μπορέσει να κλωτσά και εκείνος το τόπι. Έτσι, ο πατέρας του τον πήγε στο Γουίμπλεντον, όπου υπήρχε μια ομάδα ποδοσφαίρου με ειδικές ανάγκες.
Τα μέλη της συναντιόταν εκεί για προπονήσεις μια φορά την εβδομάδα και για τα φιλικά τουρνουά τα σαββατοκύριακα. Στις τάξεις της βρισκόταν άτομα με κάθε είδους αναπηρία, από άνδρες που του έλειπε το ένα χέρι αλλά ήταν δυνατοί στα πόδια μέχρι τον Τζον που περπατούσε πάνω σε μεταλλικές «δαγκάνες».
Φυσικά, τον υποδέχθηκαν εγκάρδια. Ωστόσο, δυσκολευόταν να τρέξει, να πηδήξει και μετά βίας μπορούσε να κλωτσήσει την μπάλα. Ουσιαστικά, έμοιαζε με θεατή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος περίμενε πότε θα έρθει μια πόσα κατευθείαν στα πόδια του.
Όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος σε συνέντευξη του: «Αν ρωτήσετε τους γονείς μου τώρα, θα σας πουν ότι ήταν αποκαρδιωτικό για αυτούς να βλέπουν τον γιο τους να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν μου το έδειξαν ποτέ. Συνέχισαν να με πηγαίνουν στο Γουίμπλεντον γιατί εκεί είχε ποδόσφαιρο και ήξεραν ότι μου άρεσε».
«Τεχνικά πέθανα για ένα λεπτό περίπου στο χειρουργικό τραπέζι»
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η καμπύλη της σπονδυλικής του στήλης άρχισε να επιδεινώνεται. Κάτι συνηθισμένο για άτομα με αναπηρία όπως η δική του, αλλά μόλις στα 13 του χρόνια, οι γονείς του έπρεπε να πάρουν μια σημαντική απόφαση.
Εάν δεν προχωρούσαν σε εγχείρηση, ο Τζον κινδύνευε να μείνει για πάντα καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και αυτό θα έκανε κακό στους πνεύμονες του. Η επέμβαση ήταν σοβαρή και επικίνδυνη. Ήταν ένα παιδί μόλις 13 ετών, με αδύναμους μύες και άσθμα. Οι γιατροί δεν ήταν καθόλου σίγουροι ότι θα βγει ζωντανός μέσα από το χειρουργείο.
Εν τέλει, οι γονείς του έδωσαν τη συγκατάθεση τους και ο μικρός αφέθηκε στα χέρια των γιατρών. Η επέμβαση ήταν τρομακτική. Όχι μόνο γιατί ο βαθμός δυσκολίας της ήταν αυξημένος αλλά και γιατί ο Τζον είχε αλλεργική αντίδραση στην αναισθησία. Έμεινε τεχνικά νεκρός για ένα περίπου λεπτό πάνω στο κρεβάτι, όπως αφηγείται.
«Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ζεσταινόμουν υπερβολικά, ταράχτηκα και ξαφνικά λιποθύμησα. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, είχα αυτή την τεράστια βελόνα στο λαιμό μου».
Η εγχείρηση ήταν επιτυχής. Ο Τζον πέρασε τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο και δεν πήγε σχολείο για πάνω από έξι μήνες. Έπρεπε να φορά ένα «πλαστικό» κοστούμι για να μην αποφύγει τον κίνδυνο να βγει κάτι από τη θέση του.
Η πιο δύσκολη περίοδος είχε φτάσει στο τέλος της και παρότι το καλοκαίρι ήταν αρκετά θερμό, ο μικρός έδειχνε να αντέχει μέσα στο «πλαστικό» αυτό κουτί εφίδρωσης για επτά με οκτώ ώρες την ημέρα.
Ένα φυλλάδιο έδωσε νόημα στη ζωή του
Λίγες μέρες πριν εισαχθεί στο νοσοκομείο και περάσει την πόρτα του χειρουργείου, ο Τζον βρισκόταν στο σχολείο, όπου και έπεσε στα χέρια του ένα φυλλάδιο για ένα τουρνουά powerchair.
«Δεν είχα ακούσει ποτέ πριν για το powerchair και δεν είχα ιδέα για τους κανόνες του. Ο πατέρας μου με είχε πάει να δοκιμάσω το μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο στο παρελθόν, αλλά δεν είχα δύναμη στο πάνω μέρος του σώματος. Αυτό ήταν ουσιαστικά ποδόσφαιρο, αλλά παιζόταν χτυπώντας την μπάλα με την καρέκλα σου» εξηγεί ο ίδιος.
Όταν μίλησε για αυτό στον πατέρα του, εκείνος δεν το σκέφτηκε καθόλου. Έψαξε, βρήκε πληροφορίες και ενημερώθηκε για το πώς θα μπορούσε να το δοκιμάσει. Αφού πήρε τη συγκατάθεση των γιατρών, άρχισε να κάνει κάποιες τροποποιήσεις που χρειαζόταν στο αμαξίδιο για να μπορέσει ο γιος του να παίξει.
«Όταν έφτασα εκεί, στο κέντρο αποκατάστασης με όλους τους άλλους παίκτες, ένα από τα πρώτα πράγματα που με εντυπωσίασε ήταν ότι ποτέ πριν δεν είχα ξαναβρεθεί γύρω από τόσα άτομα με αναπηρία σε ένα μέρος. Υπήρχαν μερικά άτομα στο σχολείο μου και προφανώς είχα παίξει στο Γουίμπλεντον, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό . Ήταν σαν να ήμασταν όλοι ίδιοι, σε ίσους όρους ανταγωνισμού. Γνώρισα ανθρώπους εκείνη την ημέρα που έμειναν φίλοι μου από τότε» παραδέχεται.
Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν αρκετά απλοί και δε δυσκολεύτηκε να τους μάθει. Η ουσία, εξάλλου, ήταν να διασκεδάζουν κάνοντας κάτι που αγαπούσαν πολύ. Έγινε ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας, σημείωσε αρκετά γκολ και την οδήγησε στην κατάκτηση του τουρνουά. «Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα σαν το άτομο που θα μπορούσε να είναι ο ντριμπλέρ, ο δημιουργός, ο σκόρερ».
Φιλικά στην Ιαπωνία
Τρεις εβδομάδες μετά το πρώτο του κερδισμένο τουρνουά, το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε και οι γονείς μου μίλησαν με κάποιον από το Middlesex FA. Είχαν δει τον Τζον και τις ικανότητες του και ήθελαν να του προσφέρουν μια θέση σε μια ομάδα που θα ταξίδευε στην Ιαπωνία για κάτι φιλικά.
Με τη σύμφωνη γνώμη γιατρών και γονέων, ο Τζον μπήκε στην ομάδα. Ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευε και θα αποχωριζόταν τους γονείς του. Δεν στεναχωρήθηκε καθόλου καθώς ήξερε ότι θα εκπροσωπήσει τη χώρα του. Ήξερε ότι δεν ήταν «λιοντάρι» αλλά δεν θα έχανε την ευκαιρία να γίνει.
«Το καλύτερο κομμάτι ήρθε ακριβώς πριν από το πρώτο μας παιχνίδι, όταν μας δόθηκε μια τσάντα με φανέλες της Αγγλίας για να παίξουμε. Πήρα μια φανέλα από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αν μπορείτε να τη θυμηθείτε. Μία με ενιαία κόκκινη γραμμή κάτω από τη μία πλευρά και στο πίσω μέρος το νούμερο 8», θυμάται.
Έκτοτε, έγινε ο αριθμός του και το powerchair η αιτία για να αγαπήσει το αμαξίδιο του και τη ζωή γενικότερα. Έμαθε κάθε λεπτομέρεια και όλες τις ιδιορρυθμίες του, ήξερε πως να το χρησιμοποιεί στο παιχνίδι ενώ δεν έπαψε να μελετά τους κανόνες που ενίοτε άλλαζαν από χώρα σε χώρα.
Έφυγε από το γάμο για να παίξει ποδόσφαιρο
Η ζωή έφερε στο δρόμο τη Τζέιμι. Ο Τζον ήταν ερωτευμένος με τη νεαρή κοπέλα και της ζήτησε να παντρευτούν. Αφού εκείνη δέχθηκε, ορίσθηκε η ημερομηνία της τελετής και οι ετοιμασίες άρχισαν.
Εκείνη την περίοδο, θα γινόταν ένα τουρνουά powerchair και ήθελε σαν τρελός να λάβει συμμετοχή. Η διοργάνωση ήταν στην Ιρλανδία και αποφάσισε να το συζητήσει με τη μέλλουσα γυναίκα του.
Όπως διηγείται, την κοίταξε στα μάτια, έπιασε το χέρι της και της είπε: «Μωρό μου, ξέρεις πόσο σημαίνει αυτό το άθλημα για μένα… υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να μου επιτρέψουμε να παίξω ποδόσφαιρο;
Και, φυσικά , αυτός ο γάμος σημαίνει πολλά και για τους δυο μας… απλά πρέπει πραγματικά να πάω να παίξω σε αυτό το τουρνουά. Μου κόστισε μια (πολύ ακριβή) τσάντα Mulberry, αλλά συμφωνήσαμε ότι μπορούσα να κάνω το γάμο και μετά να πάω βιαστικά στο αεροδρόμιο για να πάω στην υπόλοιπη ομάδα στην Ιρλανδία για το τουρνουά!».
Η Τζέιμι κατάλαβε το πάθος του και δέχθηκε ακόμη και το γεγονός ότι έφυγε μόλις τελείωσε η τελετή. Ηταν το στήριγμα του και τον βοήθησε να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
