Η λέξη «κρανιοτομή» προκαλεί από μόνη της τρόμο. Όμως για κάποιους από τους αρχαιότερους πολιτισμούς που έχουν καταγραφεί στην ιστορία, η συγκεκριμένη πρακτική, ουσιαστικά η δημιουργία μιας τρύπας στο σημείο που πονούσε το κεφάλι του παθόντα - ήταν το μοναδικό διαθέσιμο φάρμακο για τον πονοκέφαλο.
Από την εποχή που ο Ιπποκράτης όρισε τον πονοκέφαλο ως μια κατάσταση πόνου, που οδηγεί τον ασθενή να βλέπει ένα «έντονο φως» μπροστά του, οι ιατρικές πρακτικές έγιναν αισθητά πιο ανθρώπινες και υποφερτές. Ορισμένα από τα διαθέσιμα φάρμακα που σύστηναν οι Ρωμαίοι, οι Έλληνες αλλά και οι Πέρσες γιατροί, τα έχεις σίγουρα και στο ψυγείο σου.
Τσάι με λεμόνι!
(Ή και κανέλα). Έλληνες και Ρωμαίοι είχαν μονίμως το βλέμμα στραμμένο προς τη φύση για την καταπολέμηση των πονοκεφάλων: Χαμομήλι, δενδρολίβανο, κουφοξυλιά, λεβάντα, λεμόνι ήταν τα βασικά «φάρμακα» της εποχής. Κάποιες φορές παρασκευάζονταν ως ροφήματα, ενώ συχνά δινόταν σύσταση να χρησιμοποιηθούν ως μείγμα για πλύσεις του κεφαλιού, συχνά σε συνδυασμό με άλλα υλικά, όπως ωμές πατάτες, λάχανα, κρεμμύδια, ακόμα και σκόρδο.
Κάνναβη ή σκόρδο;
Τον 6ο αιώνα προ Χριστού, οι Πέρσες πειραματίζονταν με κάθε πιθανό βότανο για την καταπολέμηση του πονοκεφάλου. Το έλαιο κάνναβης, αλλά και το έλαιο ιτιάς (από το οποίο, αιώνες αργότερα, προήλθε η χημική ένωση της ασπιρίνης) ήταν ορισμένα από τα φάρμακα που επιλέγονταν συχνά. Παρ' όλα αυτά, οι Πέρσες ήταν ανοικτοί και σε επιρροές από τον ελληνικό ή και τον ρωμαϊκό πολιτισμό. Το σκόρδο, το χαμομήλι, ο κουρκουμάς, η ισπανική λεβάντα, η αρτεμισία και το λάδι τριανταφυλλιάς έγιναν κατά καιρούς η βάση για επιτυχημένες θεραπείες.
Πρόληψη πονοκεφάλου
Εδώ τα πράγματα γίνονται περίεργα. Μια πρόληψη που καταγράφεται στον βρετανικό μεσαίωνα, ενοχοποιούσε τα μαλλιά ως το νούμερο ένα «ένοχο» για τους πονοκεφάλους. Συγκεκριμένα, αν ο παθών δεν είχε πλύνει ή κουρέψει σωστά τα μαλλιά του, τότε υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθεί στο κεφάλι του κάποιο πτηνό και να αφήσει τα αυγά του, προκαλώντας πονοκέφαλο.
Ακούγεται ακραία περίεργο, όμως κάπου εδώ πρέπει να αναλογιστούμε πως η καθαριότητα και ο καλλωπισμός του κεφαλιού δεν ήταν καθόλου δεδομένα στον μεσαίωνα.
