Κατάλυση
της ποδοσφαιρικής λογικής. Θα περάσει
καιρός, για να δοθεί εξήγηση για ό,τι
συνέβη το βράδυ της 24ης Ιουνίου στο "Κλ.
Βικελίδης" και ίσως να μην αξίζει τον
κόπο για σπατάλη φαιάς ουσίας, τη στιγμή
που δεν θα έχει αντίκρισμα.
Οσα
έπρεπε να γίνουν από πλευράς τεχνικής
ηγεσίας (επιλογές παικτών, τακτική,
αλλαγές κατά τη διάρκεια του ματς),
έγιναν και με το παραπάνω. Ο Μίκαελ
Ενινγκ άφησε στην άκρη τα "κολλήματα",
έκανε κοουτσάρισμα επιπέδου και
δικαιώθηκε για περίπου 95 λεπτά.
Κι,
όμως ρε γ@...το, δεν αποδείχθηκαν ικανά,
ώστε να δώσουν την πρόκριση στον τελικό
του Κυπέλλου Ελλάδας.
Σε
όποια γλώσσα κι αν ξεσπάσουν οι
ποδοσφαιριστές του Αρη, θα έχουν το
δίκιο με το μέρος τους. Οσα "what the f..."
κι αν εκστομίσουν, δεν θα πάρουν απάντηση
στο ερώτημα γιατί, στο τέλος, έβλεπαν
να πανηγυρίζουν οι παίκτες της ΑΕΚ.
Αν
ο Αρης έπιανε ανάλογα στάνταρ απόδοσης,
κατά τη διάρκεια του Πρωταθλήματος,
τότε η 5άδα θα έμοιαζε λίγη. Στο ματς της
χρονιάς -μιας και το "μέχρι το επόμενο"
δεν ήρθε- ο Θεός του Πολέμου ήταν εκεί.
Εδωσε
τη μάχη του και άγγιξε την απόλυτη
ποδοσφαιρική θέωση, αλλά ο εξαγνισμός
50 χρόνων έμεινε στη μέση.
Ουδείς
μπορεί να ψέξει κανέναν. Ολοι προσπάθησαν,
όλοι έκαναν το αδύνατο... δυνατό, μόνο
που η τύχη, αν υπάρχει, έλεγε... ΑΕΚ.
Εστω
κι έτσι, ο Αρης μεγάλωσε. Σε δύο χρόνια
επέστρεψε στη Super League, βγήκε δύο φορές
στην Ευρώπη κι έφτασε μέχρι τον ημιτελικό
Κυπέλλου.
Κάποια
πράγματα, απλώς, τα αφήνεις πίσω και
προχωράς.
