The Last Dance: 10 ποδοσφαιρικές version που όλοι θα θέλαμε να δούμε!

Επιμέλεια: Γιώργος Τσαρουχάς

Ο «τελευταίος χορός» του σπουδαίου Μάικλ Τζόρνταν συγκίνησε μέχρι και τους πιο “ψυχρούς” και αποτέλεσε το..φάρμακο κατά του κορονοϊού για τους απανταχού φιλάθλους του αθλήματος. Το ταξίδι στα άδυτα μίας πολυτάραχης ζωής και καριέρας όπως αυτής του MJ, για πολλούς του κορυφαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και συναισθημάτων κερδίζοντας το ενδιαφέρον εκατομμυρίων τηλεθεατών και μας έβαλε σε σκέψεις. Σε αντίστοιχο ποδοσφαιρικό ντοκιμαντέρ, ποιους ποδοσφαιριστές θα θέλαμε να δούμε;

Βγάλαμε μολύβι και χαρτί και σας παρουσιάζουμε μία δεκάδα «συναταξιούχων» ποδοσφαιριστών, η ιστορία των οποίων παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, σε ένα πρότζεκτ που είναι «καταδικασμένο» να πετύχει…

10. Ντένις Μπέργκαμπ (Άρσεναλ)

Ο «Ιπτάμενος Ολανδός» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Όσοι πίστευαν ότι στην μετά Κρόιφ και Φαν Μπάστεν εποχή η Ολλανδία θα σταματήσει να παράγει ποδοσφαιρικές “μηχανές” διαψεύσθηκαν πανηγυρικά όταν ο συγκεκριμένος κύριος πάτησε για πρώτη φορά χορτάρι. Εκπαιδευμένος να..εκτελεί από κάθε πιθανό σημείο εντός ή εκτός περιοχής αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ και δεν άργησε να γίνει ο αγαπημένος «κανονιέρης» της κερκίδας στο Highbury. 109 γκολ και 71 ασίστ σε 402 συμμετοχές και το άγαλμα του έξω από το Emirates δεν άργησε να χτιστεί. Η “γέννηση” ενός από τους πιο ρομαντικούς επιθετικούς της εποχής του, τα πρώτα χρόνια στον Άγιαξ, οι συμβουλές του ποδοσφαιρικού του πατέρα Γιόχαν Κρόιφ και η καθιέρωση του στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του πλανήτη αποτελούν από μόνοι τους αρκετοί λόγοι για να αναβιώσουμε το ένδοξο του παρελθόν. Το δικό του “Last Dance” το χόρεψε στις 15 Απριλίου του 2006 όταν και σκόραρε για τελευταία φορά φορώντας την αγαπημένη του κόκκινη στολή.

9. Χαβιέρ Ζανέτι (Ίντερ)

“Πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το πιο όμορφο άθλημα αλλά και μία ευλογημένη ασχολία, είτε παίζεις μπάλα στο μεγαλύτερο γήπεδο του κόσμου, είτε με τέσσερις φίλους, είναι ένα σχολείο αξιών συναισθημάτων”. Τάδε έφη ο εμβληματικός και επί 19 συναπτά έτη αρχηγός των «νερατζούρι», Χαβιέρ Ζανέτι. Το αργεντίνικο ταμπεραμέντο του, ο ασύγκριτος “εθισμός” του στο άθλημα και η Ίντερ του προσέφεραν τις πιο όμορφες και ταυτόχρονα δύσκολες στιγμές της ζωής του αλλά ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ να υπηρετεί την πιο μεγάλη του αγάπη, την «στρογγυλή θεά». Πώς να μην τον εκτιμήσεις;

 Η καριέρα του αποτελεί από μόνη της μία ταινία. Μία ταινία που τα είχε όλα αλλά σίγουρα τελείωνε με χαμόγελο. Την μέρα που έχασε την μητέρα του, κατακτούσε την κορυφή της Ευρώπης με την Ίντερ. Με λίγα λόγια το πιο όμορφο βράδυ της ποδοσφαιρικής του καριέρας οδηγούσε στο πιο δύσκολο ξημέρωμα της ζωής του. Ο Ζανέτι δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Πολέμησε για τα όνειρα του και έφθασε στο σήμερα με το σπαθί του, να πίνει μπύρες με τους κορυφαίους όλων των εποχών. Το τελευταίο αντίο του «captain Zanetti» έλαβε χώρα στο δεύτερο σπίτι του, το San Siro στις 11 Μαίου του 2014 και ήταν ένα βράδυ που σίγουρα δεν προσφέρεται για συναισθηματικούς. Θυμηθείτε το παρακάτω…

8. Ζινεντίν Ζιντάν (Ρεαλ Μαδρίτης-Εθνική Γαλλίας)

Ένας οξυδερκής μπαλαδόρος και συλλέκτης τροπαίων. Ο Ζινεντίν Ζιντάν (σημερινός προπονητής της Ρεαλ Μαδρίτης) έκανε μια ονειρεμένη καριέρα που του επιφύλασσε το πιο τραγικό τέλος. Με σύμμαχο την ποδοσφαιρική του "σοφία" καθήλωνε τους πάντες με το στιλ και την φαντασία του σε σημείο που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε τα πάντα με την Ρεαλ και έγινε λαϊκό σύμβολο των οπαδών στην Μαδρίτη. Αποφάσισε να κλείσει την πόρτα της καριέρας με το εθνόσημο της χώρας του στο στήθος, ωστόσο η μοίρα του επιφύλασσε ένα παιχνίδι που κανείς δεν φανταζόταν. Τη βραδιά της 9ης Ιουλίου του 2006, ο Ζινεντίν Ζιντάν.. μεταλλάχθηκε σε Ζιζού και μας χάρισε μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων που έμελλε να είναι η πιο "μαύρη" δική του. 

Ναι, ο Ζιζού σκόραρε συχνά με κεφαλιές, με αυτή που έδωσε στον διαχρονικά προκλητικό Ματεράτσι, όμως, έβαλε το πρώτο και μοναδικό αυτογκόλ της ζωής του. Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να αποχωρήσει έτσι απλά. Έπρεπε να το κάνει με θόρυβο έστω κι αν ήταν φημισμένος για την «αθόρυβη» πτυχή του χαρακτήρα του. Η Γαλλία, εν τέλη, έχασε το κύπελλο, ο Ζιντάν πήγε νωρίς για το τελευταίο του κρύο ντουζ εντός γηπέδων και όλοι εμείς περιμένουμε κάποιον να μας εξηγήσει τι και πως. Πάντως, σίγουρα, το Βερολίνο δεν του ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, για το δικό του αμφιλεγόμενο "Last Dance" αποτελεί λαϊκή απαίτηση όλων των φίλων του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο).

7. Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν)

Ο Πάολο Μαλντίνι, η σημαία της Μίλαν, ο ορισμός της άμυνας, της τυφλής αφοσίωσης στην ομάδα και στο ίδιο το άθλημα. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος στον πλανήτη που να μην αναγνωρίζει την αξία του και σίγουρα δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα. Μια ηγετική μορφή των γηπέδων που ήρθε να μας διδάξει πόσο κομβική είναι η παρουσία ενός αρχηγού σε μια μεγάλη ομάδα και πόσες θυσίες χρειάζεται να αντέξεις για να φτάσεις στην κορυφή. Μια κορυφή που, για τον ίδιο, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά επέλεξε να την περπατήσει με γυμνά πόδια.Κατάφερε να σηκώσει 5 τρόπαια Champions League, 7 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο Ιταλίας, 5 Σούπερ Καπ της χώρας του, 5 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, δύο Διηπειρωτικά τρόπαια και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Κουραστήκαμε και μόνο που τα γράψαμε.

Δίπλα στο όνομα του ταιριάζουν απόλυτα τρεις λέξεις. Πάθος, δυναμισμός, πίστη. Όλα αυτά τον έφτασαν στο ζενίθ του παγκοσμίου αθλητισμού και δεν γίνεται να μην τον ξεκινήσεις στην εντεκάδα με τους κορυφαίους που πέρασαν ποτέ από το άθλημα. Πρόσφατα και εν μέσω πανδημίας αποτέλεσε και αυτός ένα από τα κρούσματα του φονικού ιού στην χώρα του αλλά όπως αποδείχθηκε δεν τον αγγίζει ούτε ο κορονοϊός. Στις 24 Μαΐου του 2009 έδωσε την τελευταία του παράσταση μπροστά στην δεύτερη οικογένεια του, όπως αποκαλεί ο ίδιος τους οπαδούς της Μίλαν και αποχαιρέτησε μια για πάντα την αγαπημένη του συνήθεια, το ποδόσφαιρο. Εκείνο το απόγευμα, όπως είναι λογικό, ράγισαν καρδιές και κάθε οπαδός της Μίλαν θα το φυλάει για πάντα στην ψυχή του.

6. Έρικ Καντονά (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)

Ο Γάλλος «βασιλιάς» του Όλντ Τράφορντ. Ο Έρικ Καντονά μπήκε στην ποδοσφαιρική μας ζωή το 1983 με σκοπό να αλλάξει την ιστορία του αθλήματος και εν μέρη τα κατάφερε. Για πολλούς αλαζόνας, υπερόπτης και απροσάρμοστος, για άλλους παιχταράς, ηγέτης και.. βασιλιάς! Ο ίδιος κέρδισε με την συμπεριφορά και την αγωνιστική του ταυτότητα όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ωστόσο ποτέ κανείς δεν αμφισβήτησε την ποδοσφαιρική του αξία. Για τους φίλους των "Κόκκινων Διαβόλων" ήταν ένας Θεός ανάμεσα σε κοινούς θνητούς, για αυτό τον λόγο και ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος παίκτης που φόρεσε ποτέ την φανέλα της Γιουνάιτεντ. Αποτέλεσε τον πρώτο αθλητή που έδωσε (κυριολεκτικά) κλωτσιά στις ρατσιστικές αντιλήψεις και πιο συγκεκριμένα σε έναν οπαδό της Κρίσταλ Πάλας που του έκανε φραστική επίθεση κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, πίσω στο 1985. 

Οι ριζοσπαστικές του απόψεις προκαλούσαν πάντα ποικίλες αντιδράσεις, αλλά ο ίδιος δεν επηρεάστηκε ποτέ από αυτές. «Όταν πεθάνω η τέφρα μου να σκορπιστεί στο Όλντ Τράφορντ», δήλωνε ο King Eric που δεν έπαψε ποτέ να είναι ερωτευμένος με την "δική του" Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ένας ασυμβίβαστος, γεννημένος πρωταγωνιστής που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Αυτός είναι ο Έρικ Καντονά, με το δικό του «Last Dance» να μην θυμίζει σε τίποτα όλα τα άλλα. Δείτε το και δεν θα αργήσετε να καταλάβετε το γιατί.

5. Αντρέα Πίρλο (Mίλαν-Γιουβέντους)

Ο Αντρέα Πίρλο αποτελούσε ανέκαθεν τον μαέστρο μιας καλά συγχρονισμένης ορχήστρας. Ο ποδοσφαιριστής, το "μυαλό" των αγωνιστικών χώρων που έδωσε άλλη αξία στις κάθετες μπαλιές και μας έκανε να αγαπήσουμε-εκτιμήσουμε τις ασίστ όσο και τα γκολ. 'Εχτισε το όνομα και τον ποδοσφαιρικό του μύθο στην Μίλαν με την οποία κέρδισε τα πάντα. Το απαράμιλλο στιλ του - εντός και εκτός γηπέδων - ταίριαξε αρμονικά και με τους 3 μεγάλους του Ιταλικού ποδοσφαίρου (Ίντερ,Μίλαν,Γιουβέντους) αποδεικνύοντας στο φίλαθλο κοινό ότι το όνομα του συνδεόταν άμεσα με την λέξη επιτυχία. Ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε το παιχνίδι και η σχεδόν άρτια σύνδεση του με αθλητές του δικού του βεληνεκούς τον καθιστούν απαραίτητο κρίκο στην αλυσίδα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Μία φράση του μπορεί να περιγράψει ιδανικά την λογική και την νοοτροπία νικητή που (όπως φαίνεται) πάντα είχε. «Δεν αισθάνομαι πίεση. Δεν δίνω δεκάρα γι αυτήν. Το απόγευμα της Κυριακής 9ης Ιουλίου στο Βερολίνο, κοιμόμουν και έπαιζα Playstation. Το βράδυ πήγα και κέρδισα το Παγκόσμιο Κύπελλο.» Τόσο απλά. Ένας πραγματικός κύριος των γηπέδων που κατάφερε να αφήσει την δική του πινελιά στον ήδη πολυχρωματισμένο πίνακα του ευρωπαικού ποδοσφαίρου!

4. Φραντσέσκο Τότι (Ρόμα)

Ο αρχηγός των αρχηγών. Τι μπορεί να πει κανείς για τον Τότι. Πιστός «στρατιώτης» της Ρόμα, χάρισε σε αυτήν όλο του το "είναι" και θα αποτελεί για πάντα το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της. Σε σύγκριση με τους υπόλοιπους της σχετικής λίστας, μπορεί να μην κατέκτησε τόσα τρόπαια ή να μην είχε σημαντικές διακρίσεις, ωστόσο κέρδισε με την αξία του και με μοναδικό του «όπλο» την αγάπη για την πόλη και την ομάδα τον σεβασμό μέχρι και του πιο ορκισμένου εχθρού του. Μετά από 28 χρόνια αφοσίωσης και 785 ματς με τους «τζιαλορόσι», ο ρομαντικός ευεργέτης της «Αιώνιας Πόλης» είπε το τελευταίο του αντίο στις 28 Μαίου του 2017 σε μία βραδιά που λύγισαν μέχρι και τα.. κάγκελα στο Ολίμπικο. Οι εικόνες από εκείνη την μέρα έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό άθλημα. Είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στον πλανήτη. Ο Capitano της Ρώμης αποχαιρέτησε το κοινό του, τους φίλους του, όπως τους αποκαλεί, με δάκρυα στα μάτια αλλά και μία σηκωμένη γροθιά. Έφυγε με τον ίδιο τρόπο που ήρθε, σαν νικητής! 

3. Ροναλντίνιο (Μπαρτσελόνα)

Για τον Ρόνι δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά. Αποτελεί από μόνος του αρκετός λόγος για να παρακολουθήσεις την ζωή του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έστω κι έτσι θα βρει τρόπο να σε ντριπλάρει, να σου ξεφύγει και να σε κάνει να αγαπήσεις λίγο παραπάνω το τόπι. Ένας μάγος που μέχρι και σήμερα δεν ξέρουμε από που και πώς κατέβηκε στην Γη μας. Δεν υπάρχει φίλος του αθλήματος που να μεγάλωσε χωρίς να έχει έστω μία αφίσα του στο δωμάτιο του, ένα αντίθετο σενάριο είναι σχεδόν «προσβολή» προς το ίδιο το άθλημα. Από τις απόμακρες και φτωχικές φαβέλες του Ρίο κατάφερε να χορέψει Σάμπα όλη την Ευρώπη και να δημιουργήσει την δική του αποικία στον «ιερό ναό» της Μπαρτσελόνα, το Camp Nou! 

Αν δεν ερχόταν στην πορεία ένα πιτσιρίκι από την Αργεντινή για να του "κλέψει" την φανέλα με το νούμερο 10 θα λέγαμε ότι ήταν και ο μόνος που το είχε καταφέρει. Mπορεί στο σήμερα να προβληματίζει με τις εξωγηπεδικές του περιπέτειες όμως αρκεί να δει κανείς τον τελευταίο του χορό στην "Μασσία" για να τα ξεχάσει όλα στην στιγμή. Ένα χαμογελαστό παιδί που δεν σταμάτησε ποτέ να χορεύει. Αυτός είναι ο Ronaldo De Assis Moreira "Ronaldinho"...

2. Ντέιβιντ Μπέκαμ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)

Ίσως η πιο ξεχωριστή «περσόνα»-προσωπικότητα της λίστας. Η ζωή του Ντέιβιντ Μπέκαμ αποτελεί ένα καλοστημένο ριάλιτι στο οποίο όλοι θα θέλαμε να πρωταγωνιστούμε! Ξέχωρα από την πολυάσχολη εξωγηπεδική του ζωή, το μόντελινγκ, τις ιδιαίτερες κομμώσεις του και τον γάμο του με την Βικτόρια Μπέκαμ, μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που «γέννησε» ποτέ το Νησί. Όλοι ήθελαν να του μοιάσουν, όλοι ήθελαν να πάρουν λίγη από την λάμψη του με τον ίδιο να αποτελεί το απόλυτο icon της δεκαετίας των 90's. Έζησε μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες και λατρεύτηκε σε κάθε ποδοσφαιρική του "στέγη". Έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την οποία έπαθε «υπερκούπωση» στα έντεκα χρόνια παρουσίας του στον σύλλογο.

 Ένας αληθινός θρύλος που φρόντισε να μας προσφέρει έναν αξέχαστο "τελευταίο χορό". Πάνε 7 χρόνια από εκείνη την βραδιά στο Παρίσι. Μία βραδιά που ο Ντέιβιντ δύσκολα θα ξεχάσει. Στα δάκρυα του κατά την αποχώρηση από το “Park de Princes” μπορεί κανείς να “χωρέσει” όλες τις στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας που μας χάρισε χάρη σε αυτό το «φαρμακερό» δεξί του πόδι. Το ήθος και την προσωπικότητα ενός αθλητή που ήξερε πως να τραβά πάνω του όλα τα βλέμματα αλλά και τα φλας των φωτογράφων. Η απεριόριστη αγάπη του Μπέκαμ προς το άθλημα επιβεβαιώνεται και εξελίσσεται διαρκώς ακόμα και μετά την απόσυρση του από την ενεργό δράση...

1. Ρονάλντο (Ίντερ-Ρεαλ Μαδρίτης)

Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλος στην θέση νούμερο 1. Το φαινόμενο του ποδοσφαίρου, ο στράικερ με το «δολοφονικό» ένστικτο, ο ήρωας της παιδικής μας ηλικίας. Ο Ronaldo Luis Nazario de Lima ήρθε για να μας δείξει ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα αρκεί να μάθεις να τρέχεις πίσω από αυτά. Ένα παιδί που εξελίχθηκε σε φαινόμενο και κρίθηκε αρκετά σκληρά στο ξεκίνημα της καριέρας του αλλά κατάφερε να κλείσει το ποδοσφαιρικό του κεφάλαιο όντας (για πολλούς) το κορυφαίο 9άρι της ιστορίας του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Καθόλα την διάρκεια του αξέχαστου ποδοσφαιρικού του ταξιδιού πέρασε από τις Μίλαν,Μπαρτσελόνα, Ίντερ για να έρθει η απόλυτη καταξίωση με την φανέλα της "Βασίλισσας" Ρεαλ με την οποία και πέτυχε 105 γκολ σε 177 εμφανίσεις. Εξωπραγματικό! Ένα "πολυβόλο" που απλά δεν ήθελες να σταματήσει να πυροβολά. Μετά από 18 χρόνια στον χώρο και περισσότερα από 400 επίσημα παιχνίδια έριξε την τελευταία του.. κανονιά στις 13 Νοεμβρίου του 2010 κόντρα στην ομάδα που τον ανέδειξε (Κρουζέιρο). Το ποδοσφαιρικό του παραμύθι μόλις είχε λάβει τέλος και από τότε και έκτοτε απλώς απολαμβάνει τις ανέσεις ενός «συνταξιούχου»...

Εσκεμμένα απουσίαζαν από την λίστα ορισμένα «ιερά τέρατα» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Πελέ ή ο Τζώρτζ Μπεστ. Τις δικές τους ιστορίες μπορείτε να τις δείτε στα παρακάτω αναγραφόμενα ντοκιμαντέρ που έχουν ήδη κυκλοφορήσει και σας τα συνιστούμε ανεπιφύλακτα.

Diego Maradona (2019)

Pele: Birth of a Legend (2016)

George Best: All by Himself (2016)

Johan Cruyff: En un momento dado (2004)

Όσο για τους σημερινούς «εξωγήινους» του αθλήματος (Mέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο κτλπ) ευχή όλων μας είναι να κάνουμε καιρό μέχρι να δούμε το δικό τους "Last Dance".