H αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν δέχτηκε ακόμη γκολ σαν αυτό που δέχτηκε ο Αρης στη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, εξ αιτίας της γκάφας του Κουέστα. Αλλά... ΜΟΝΟ τέτοιο γκολ δεν δέχτηκε. Δέχτηκε πολλά άλλα, με χοντρά και χαζά προσωπικά λάθη. Μέχρι και... τακουνάκι-αυτογκόλ είδαμε.
Εγινε σε όλη τη σεζόν κυρίαρχο θέμα συζήτησης η αμυντική λειτουργία του ΠΑΟΚ. Δικαιολογημένα. Χάθηκαν πολλά ματς άδοξα. Ουσιαστικά χάθηκαν πρόωρα οι δύο πιο σημαντικοί στόχοι. Η πρόκριση σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και η κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Εμειναν οι στόχοι που αποτελούν παρηγοριά. Η κατάκτηση του Κυπέλλου και η δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα, που δεν προσφέρει τίποτε άλλο εκτός από ένα κάποιο πρεστίζ.
Ακόμη κι αυτούς όμως τους στόχους της παρηγοριάς θα κινδυνεύσει να τους χάσει ο ΠΑΟΚ αν παρουσιάσει στους “τελικούς” που απομένουν την ίδια αδυναμία. Κι αν ταυτόχρονα δεν λειτουργήσει καλύτερα επιθετικά. Γιατί βαθμοί δεν χάθηκαν μόνο από τα λάθη στην άμυνα, αλλά και από τις αδυναμίες που υπάρχουν και στην οργάνωση του παιχνιδιού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ματς του πρώτου γύρου με τον Αρη. Ο ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε σε ήττα με ένα ανύπαρκτο πέναλτι. Η άμυνά του ήταν μια χαρά. Δεν επέτρεψε στον Αρη να δημιουργήσει κλασική ευκαιρία. Αλλά δεν επρόκειτο να κερδίσει ακόμη και σε πέντε 90λεπτα γιατί ήταν ανύπαρκος επιθετικά. Η με τον Βόλο, στον Βόλο, όπου επίσης δεν υπήρχε δημιουργικά.
Σε άλλα ματς, πάλι, όπως στο 2-2 με τον Απόλωνα, του έφταιγε η άμυνα, του έφταιγε όμως και η επίθεση που θα μπορούσε να πετύχει τρία και τέσσερα γκολ βάσει ευκαιρών. Και σε πολλά άλλα δημιούργησε ελάχιστες ευκαιρίες, όντας φλύαρος και προβλέψιμος, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Στην ουσία μιλάμε για ένα αλαλούμ. Για έναν ΠΑΟΚ με τον οποίο δεν βγάζεις άκρη. Με μια ομάδα με πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά και με μικρή απόσταση ανάμεσα στην καλή και την κακή απόδοσή της. Μια ομάδα που στηρίζεται περισσότερο στις εξάρσεις των λίγων αληθινά ποιοτικών παικτών της, του Τζόλη, του Αντρίγια Ζίβκοβιτς, του Βεϊρίνια, του Ουάρντα, του Σβαμπ και του Γιαννούλη μέχρι να φύγει. Δίπλα τους με μάλλον θετικό πρόσημο είναι μόνο ο Ινγκασον, ο Κρμέντσικ και ο Σφιντέρσκι. Ολοι μαζί είναι πολύ λίγοι μέσα στις... τέσσερις δεκάδες ποδοσφαιριστών που χρησιμοποιήθηκαν από την αρχή της σεζόν.
ΥΓ. Ενόψει του αγώνα με τον Αρη, αρκεί νομίζω μία επισήμανση. Πρόκειται για το αυτονόητο. Για να κερδίσει ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί να είναι πολύ σοβαρός και προσεκτικός αμυντικά, ώστε και χαζά γκολ να αποφύγει αλλά και να αδρανοποιήσει τους αξιόλογους μεσοεπιθετικούς του αντιπάλου του. Θα χρειαστεί όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Να εξουδετερώσει τον πολύ καλό αμυντικό μηχανισμό του Αρη, γιατί αυτός είναι κυρίως που τον κρατά ψηλά στη βαθμολογία.
Ναι, ο Αρης πήρε πολλά παιχνίδια με “μισόν-μηδέν”. Δεν πρέπει, όμως, να στεκόμαστε στο “μισό”. Πρέπει να αξιολογούμε σωστά το “μηδέν”. Γιατί αυτό το “μηδέν” είναι για τον ΠΑΟΚ περίπου άγνωστη έννοια...
