Χρόνια τώρα, προσπαθώ να καταλάβω πως αυτή η ομάδα, ο Απόλλων Καλαμαριάς, όπως τον μάθαμε όλοι μας από μικρά παιδιά, δεν έχει την δυναμική που θα έπρεπε να έχει μία ομάδα, που κουβαλάει μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, μία ολόκληρη ιστορία, ένα λαό ολόκληρο, που στο πρόσωπο του Απόλλωνα, θα μπορούσε να βρει την ομάδα που θα τον εκπροσωπεί.
Είναι μία ομάδα συμπαθής, όμως δεν αρκεί. Ο Απόλλων θα έπρεπε με νορμάλ συνθήκες να ανήκει στην κατηγορία των «μεγάλων» στην Ελλάδα και να μην διανοείται να βολοδέρνει σε μικρότερες κατηγορίες. Άλλη κουβέντα όμως αυτή. Μεγάλη, αλλά όχι επί του παρόντος. Το τελευταίο διάστημα, ο Απόλλων, αποτελεί ένα φαινόμενο που όμοιο του δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στην Ελλάδα. Οι ίδιοι παίκτες, που έμοιαζαν να μην έχουν δυνατότητες για κάτι παραπάνω, έχουν μεταμορφωθεί προς το καλύτερο. Ο Απόλλων που ήταν προτελευταίος στην βαθμολογία, έφθασε στο σημείο να μετράει έξι νίκες σε επτά παιχνίδια και να αποκτά έστω και λίγο την χαμένη του αίγλη. Κυρίως, δείχνει να είναι κοντά στον ρεαλιστικό στόχο που είχε διαμορφωθεί και αφορούσε την παραμονή στην κατηγορία.
Είναι θαύμα; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Στην ζωή όμως και στο ποδόσφαιρο πολλά πράγματα δεν γίνονται τυχαία. Ο Απόλλων έφθασε στο χείλος του γκρεμού και κάπου εκεί, ένας άνθρωπος που ουδέποτε το έπαιξε παράγοντας και δε νομίζω ότι ακόμη το συνειδητοποιεί πως είναι, ο Αβραάμ Περσίδης, είπε το «ναι» για να μπει μπροστά. Ένας γνήσιος Απολλωνιστής. Τίμιος, αξιοπρεπής, γνωστός στην πλατιά μάζα των οπαδών και της αγοράς της Καλαμαριάς. Ένας άνθρωπος που είχε την ικανότητα να κάνει αυτό που κανένας άλλος δεν μπορούσε πραγματικά. Να συσπειρώσει τον κόσμο, να φέρει κοντά ανθρώπους που αγαπούν την ομάδα και να την βοηθήσουν αληθινά. Με 50, με 100, με 1000 Ευρώ; Ο καθένας με όσα μπορούσε. Ήξεραν ότι όσα θα δώσουν, θα μπούνε στα ταμεία. Θα φθάσουν στις τσέπες των παικτών. Θα γίνουν μπάλες, φανέλες, φόρμες. Από τον Απόλλωνα έλειπαν τα βασικά. Κυρίως όμως έλειπε η αξιοπιστία. Η εμπιστοσύνη. Και φυσικά η ψυχολογία.
Ο Αβραάμ Περσίδης μπορεί ποτέ να μην ήταν παράγοντας, όμως είναι σίγουρο ότι ως παράγοντας πλέον του Απόλλωνα, θα πασχίσει για να κάνει το καλύτερο. Είναι συναισθηματίας. Όμως έκανε και το σωστό. Το αυτονόητο. Ξέρει ότι.. δεν ξέρει. Είναι πολύ σημαντικό. Παρακολουθεί χρόνια ποδόσφαιρο. Ξέρει τον Απόλλωνα απ΄ έξω. Πιθανώς έχει γνώσεις για την ομάδα που ελάχιστοι μπορούν να έχουν. Από την ουσία του ποδοσφαίρου όμως δεν μπορεί να ξέρει. Ο άνθρωπος κουρέας είναι. Όμως είναι και ο πρώτος που το αναγνωρίζει. Έβαλε μπροστά τον Καρατζιοβαλή που ξέρει. Εν λευκώ. Εμπιστεύτηκε τον Πολαετίδη που νοιώθει Απόλλωνα. Μίλησε στην καρδιά των παικτών. Τους έπιασε στο φιλότιμο. Ανέλαβε το συναίσθημα. Μόνο αυτός μπορούσε! Κυρίως, άπαντες γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να βγάλει χρήματα από τον Απόλλωνα με… πλάγιους τρόπους. Δεν το έχει καν στο μυαλό του. Δεν μπορεί να το έχει. Θα χάσει τον ύπνο του. Δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει με το μέτωπο ψηλά όπως κάνει μέχρι σήμερα.
Ο σημερινός Απόλλων είναι αληθινά μία ομάδα που αξίζει κανείς να παρατηρεί. Είναι μία προσπάθεια, που αξίζει την στήριξη του κόσμου της και κυρίως αξίζει την δική μας προσοχή. Διότι κάνει κάτι που ελάχιστες ομάδες μπορούν και έχουν τολμήσει. Κι αληθινά, είναι από τις πιο ρομαντικές και όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες που εκτυλίσσονται κάθε μέρα στα γραφεία του Απόλλωνα και κυρίως στο τερέν. Στα ενενηντάλεπτα, που αυτή η ομάδα παίζει με την ψυχή της για να βάλει φέτος τις βάσεις, ώστε του χρόνου με τους ίδιους ανθρώπους στην διοίκηση, να μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό. Οι άνθρωποι άλλωστε που σήμερα έχουν την ομάδα, είναι οι πρώτοι που μέσα τους, στην καρδιά τους, δεν θα συμβιβαστούν με οτιδήποτε διαφορετικό…