Με νίκη αφιερωμένη σε εκείνες τις ψυχούλες, κομμάτια από την δική του, στον ουρανό της αιώνιας ζωής, ο ΠΑΟΚ μένει σχετικά μεν, αλλά σταθερά, δε κοντά στην κορυφή. Απόλυτα δίκαιη αλλά κι άνετη νίκη για τον σαφώς ανώτερο ΠΑΟΚ. Κυρίως μάλιστα, μετά το 30ο λεπτό… Οι γηπεδούχοι ήλεγχαν τα πάντα κόντρα στον Ατρόμητο. Αν και στο Β΄ ημίχρονο κι ιδιαίτερα μετά το 2-0, οι φιλοξενούμενοι έβρισκαν χώρους. Εκδήλωναν επιθέσεις. Ασκούσαν πίεση και… Μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα; Ο ΠΑΟΚ έφθασε σε τρίτο γκολ. Δεν το πέτυχε. Δεν χαλάσθηκε κιόλας…
Πέραν της αφιέρωσης της νίκης στην μνήμη των αδικοχαμένων αετόπουλων (ήταν 4 Οκτωβρίου 1999, όταν τους βρήκε ο Χάρος στη φτερό), πέρα από τους τρεις βαθμούς σημασία για τον ΠΑΟΚ έχει και κάτι άλλο. Εξίσου σημαντικό κάτι άλλο. Η ανάδυση κι ανάδειξη-του Μαγκομέντ Οζντόεφ ως σκόρερ. Ο γεννημένος στην Τσετσενία μαχητής χαφ «άνοιξε λογαριασμό» με τον ΠΑΟΚ. Έκανε το 1-0 στο 43ο λεπτό. Έστειλε έτσι, την ομάδα του στα αποδυτήρια απαλλαγμένη από το άγχος του 0-0. Έκανε και το 2-0, με πολύ όμορφο γκολ δείγμα της ευφυΐας του,στο 52ο . Απαλλάσσοντας την ομάδα του κι από το άγχος του …ανοικτού 1-0.
Ως εκ τούτων ο Μαγκομέντ Οζντόεφ καθίσταται πλέον, σημαντικός «πυλώνας» του. Δικαιώνει την απόκτηση του. Δικαιώνει και την διαχείριση του από τον Ραζβάν Λουτσέσκου στο μπόλιασμα του. Για να τα λέμε τα πάντα, όλα. Κι εδώ οφείλουμε, να αποδώσουμε εύσημα στον Ρουμάνο προπονητή και περί τούτου αλλά και περί άλλου. Της ανάπτυξης του ΠΑΟΚ σε πολλά επίπεδα.
Τον έχουμε κρίνει ορθά (λέμε εμείς) για πολλά, πάρα πολλά κακώς κείμενα του αλλά… Με την πρωτοφανή, για τα δεδομένα του ΠΑΟΚ, ενδεκάδα και την δίκαιη κι άνετη επικράτηση του δικαιούται εύσημα. Τούτο επειδή. σα να φαίνεται στον ορίζοντα της ομάδας του, η διαμόρφωση ρόστερ ευρειών διαστάσεων. Και δεν είναι μόνον ο Τόμας Μουργκ που από τα αζήτητα εξελίχθηκε σε χρήσιμη μονάδα. Έτσι;
Κατά κανόνα λοιπόν, όσοι αγωνίσθηκαν με τον ΠΑΟΚ άφησαν καλές – δε λέμε τις καλύτερες – εντυπώσεις. Εξαίρεση, ο Μπουανά Σαμάτα. Ο εκ Τανζανίας ορμώμενος φορ μάχεται αλλά δεν βρίσκει χρόνο και χώρο. Ώστε να καταστεί απειλή. Και στην κερκίδα της Τουμπας; «Αχ, θα μας φάει η στεναχώρια, που ζούμε χώρα, που ‘μαστε χώρια», κατά τη λαϊκή επιτυχία Καλδάρα και Βίρβου, για τους φίλους του «δικέφαλου»…
ΥΓ 1 : Ήταν χρόνια …νταλκάς του Ραζβάν Λουτσέσκου μία νίκη μετά από διακοπή του Πρωταθλήματος. Τη χάρηκε – έστω και καλυμμένα - πάρα πολύ ο Ρουμάνος προπονητής. Ήταν έργο του. Χριτς, χρατς.
