Οι καριέρες δύο θρύλων του τρόμου που άλλαξαν για πάντα το τοπίο του είδους ξεκίνησαν με διαφορά λίγων ετών. Ο Stephen King, γνωστό όνομα σε όλους, έχει γράψει πολυάριθμα μυθιστορήματα που έχουν μετατραπεί σε επιτυχημένες ταινίες, ξεκινώντας με το πρώτο του βιβλίο, το «Carrie», το 1974. Η καριέρα του George A. Romero ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν εργάστηκε για τον Fred Rogers στο «Mister Rogers' Neighborhood», καθώς και οι δύο ζούσαν στο Πίτσμπουργκ.
Ωστόσο, ήταν το 1968, όταν ο Romero δημιούργησε τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών», που η ζωή και η καριέρα του μεταμορφώθηκαν για πάντα.
Η ταινία έχει απήχηση σε πολλά επίπεδα, από το σχόλιό της για τις φυλετικές σχέσεις μέχρι την αντανάκλαση των ανησυχιών της εποχής του Βιετνάμ. Πάνω απ' όλα, παραμένει μια τρομακτική ταινία, ένα αριστούργημα τρόμου.
Σύμφωνα με τον King, μια συγκεκριμένη σκηνή από αυτή την ταινία ξεχωρίζει ως η πιο τρομακτική που έχει δει ποτέ, θέτοντας ένα σημείο αναφοράς για τους μελλοντικούς δημιουργούς ταινιών τρόμου.
Το 2008, ο Stephen King έγραψε ένα άρθρο για το Entertainment Weekly με τίτλο Why Hollywood Can't Do Horror. Ο υπότιτλος εξηγούσε γιατί ο King πίστευε ότι το σύγχρονο Χόλιγουντ είχε χάσει την ικανότητα να δημιουργεί πραγματικά τρομακτικές ταινίες.
Παρόλο που ο τρόμος γνώρισε μια αναζωπύρωση τα τελευταία χρόνια, το 2008 ήταν μια πιο σκοτεινή περίοδος για το είδος.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μερικές ταινίες κατάφεραν να ξεχωρίσουν, και το «The Strangers» του Bryan Bertino ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η ταινία, που επαινέθηκε για την απλότητά της, περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει από μια εισβολή σε σπίτι από τρεις μασκοφόρους δράστες χωρίς γνωστό κίνητρο. Ο King θαύμασε την ταινία, αλλά εντυπωσιάστηκε λιγότερο από παραγωγές υψηλότερου προϋπολογισμού. Ο ίδιος απέδωσε αυτή τη διαφορά στον προϋπολογισμό, αποκαλύπτοντας ότι οι ταινίες που τον τρόμαξαν περισσότερο ήταν όλες παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού.
Η άποψη του King ήταν ότι οι πιο τρομακτικές ταινίες συχνά προέρχονται από μέτρια μέσα, αναγκάζοντας τους σκηνοθέτες να βασίζονται στη δημιουργικότητα και την ατμόσφαιρα και όχι στα ειδικά εφέ. Η «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» αποτελεί παράδειγμα αυτής της αρχής. Η σκληρή, ασπρόμαυρη κινηματογράφηση της ταινίας, σε συνδυασμό με τον αδυσώπητο ρυθμό και τα ενοχλητικά θέματα, δημιουργεί μια ανησυχητική ατμόσφαιρα που λίγες ταινίες τρόμου έχουν φτάσει. Για τον King, μια σκηνή συγκεκριμένα συμπυκνώνει τον τρόμο της ταινίας: όταν οι αναστημένοι νεκροί εμφανίζονται για πρώτη φορά και οι επιζώντες συνειδητοποιούν το πλήρες εύρος της δυσχερούς θέσης τους.
