Αγαπητή Metrosport
Γίνονται αυτά; Και όμως γίνονται. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται το θύμα να είναι ο ΠΑΟΚ. Συνηθισμένα πράγματα...
Το σενάριο στο Περιστέρι ήταν εφιαλτικό. Ηταν ένα σίριαλ θαυμάτων. 0-1 στο πρώτο ημίχρονο αντί για 0-3, 1-2 στο 82', αλλά ένα χαμένο τετ α τετ, μια προσωπική γκάφα, η γκαντεμιά και μια ολιγωρία στην άμυνα συνεργάστηκαν άψογα για να φέρουν μια μεγαλοπρεπή ήττα με 3-2.
Αν μιλάμε για τον τίτλο στον Πρωτάθλημα, “άντε και του χρόνου”. Ρεαλιστικά αυτή είναι η αίσθηση που έχει αυτή τη στιγμή κάθε οπαδός του ΠΑΟΚ. Υπάρχει όμως και το Κύπελλο. Αλλά και κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Μια οργανωμένη και μεθοδική προσπάθεια ώστε από τώρα να μονταριστεί η ομάδα της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Εκείνη που θα είναι ικανή να διεκδικήσει και πάλι με αξιώσεις το νταμπλ...
Ο ΠΑΟΚ, μολονότι προβλέψιμος στην ανάπτυξή του, με τις πλαγιοκοπήσεις και τις σέντρες, χωρίς καν προσπάθεια να επιτεθεί από τον άξονα κατά μέτωπο, ήταν κυρίαρχος του παιχνιδιού σε όλο το πρώτο ημίχρονο, δημιούργησε καλές ευκαιρίες, έχασε το πέναλτι με τον Τζόλη και σκόραρε με τον Σφιντέρσκι, από την προώθηση και τη σέντρα ακριβείας του Τζόλη. Ετσι οι παίκτες του πήγαν στα αποδυτήρια με αυτό που άξιζαν και δικαιούνταν. Βέβαια, σύμφωνα με την εικόνα του αγώνα και με δεδομένο ότι η δική τους εστία δεν κινδύνευσε ποτέ, θα έπρεπε ήδη να έχουν σιγουρέψει τη νίκη με ένα ακόμη ή και με δύο γκολ, αλλά αυτό είχε ενδιαφέρον να δούμε αν και πώς θα συμβεί στο δεύτερο ημίχρονο.
Δίπλα στον Τζόλη, τον Ζίβκοβιτς, τον Βιειρίνια και τον Σφιντέρσκι που έκαναν τα περισσότερα στα πρώτα 45 λεπτά, δεν βρέθηκε κανείς άλλος να συμπαρασταθεί, πέρα από τον Σβαμπ, που μοίρασε κάποιες ωραίες πάσες, αλλά, πολύ σύντομα, στο δεύτερο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ έκανε δύο φορές χαρακίρι με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην κάνει το 2-0 στο χαμένο σουτ του Σφιντέρσκι από πολύ κοντά, αλλά και να δεχτεί την ισοφάριση μετά το μοιραίο λάθος του Γιαννούλη. Η κατάρα του γκολ εις βάρος του σε κάθε γκάφα είχε χτυπήσει για μια ακόμη φορά.
Στο μεταξύ, η ομάδα έδειχνε αποσυναρμολογημένη και μετά το 1-1 το ζητούμενο ήταν αν θα επιβάλει πάλι τον ρυθμό της, ή θα τα χάσει και θα “πνιγεί” στον εκνευρισμό και το άγχος, όπως έγινε στη Λάρισα.
Βλέποντας να επικρατεί γενική σαστιμάρα, ο Γκαρσία πέρασε στο ματς όλους τους μέσους και επιθετικούς που είχε στον πάγκο και ένας από αυτούς, ο Ουάρντα, έκανε με κεφαλιά το 2-1, στο 82'. Ωστόσο οι παίκτες του ΠΑΟΚ έμειναν στους πανηγυρισμούς, κατορθώνοντας μέσα σε ελάχιστα λεπτά το ακατόρθωτο. Να φύγουν ηττημένοι. Με τον γεροΛάζαρο να κάνει πάρτι στην περιοχή τους, την μπάλα να παίζει σαδιστικό παιχνίδι με καραμπόλες και τον Χαρίση να πετυχαίνει, μετά από... τέσσερα χρόνια, ένα γκολ, το τρίτο όλο κι όλο της καριέρας του! Κι ύστερα με μια αντεπίθεση που βρήκε όλο τον ΠΑΟΚ κοιμώμενο, μέσα στη φούρια του να προηγηθεί και ξεχνώντας ότι υπάρχει και μια δουλειά που λέγεται άμυνα.
Πολύς ο θυμός γι΄αυτή την ήττα, αλλά δεν ωφελεί σε τίποτε. Ετσι κι αλλιώς προοπτικές για Πρωτάθλημα είχε φανεί προ πολλού ότι δεν υπάρχουν. Ωφέλιμο θα είναι να δουλέψει η ομάδα με ηρεμία με μια άλλη προοπτική. Την επόμενη χρονιά. Χωρίς το άγχος του πρωταθλητισμού.
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
