Αγαπητή Metrosport
Mα την αλήθεια, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. Τα ανούσια και τα χωρίς νόημα. “Οποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει, να ζητήσει να φύγει”, μάλωσε ο Ιβάν Σαββίδης τους παίκτες του ΠΑΟΚ. Εχει γίνει εκατοντάδες φορές. Οχι μόνο από τον Ιβάν και όχι μόνο στον ΠΑΟΚ. Το ίδιο λένε όλοι οι διοικητικοί ηγέτες όλων των ομάδων σε όλο τον πλανήτη. Δεν ξέρω, όμως, ούτε έναν παίκτη που να δήλωσε “δεν μπορώ” ή “δεν θέλω”. Λογικό. Πώς είναι δυνατόν να παραδέχεσαι ότι είσαι ανίκανος; Πώς είναι δυνατόν να ομολογείς απέναντι σ' αυτόν που σε πληρώνει ότι, ενώ παίρνεις τα ωραία του τα λεφτά, δεν θέλεις να παίζεις; Αστεία πράγματα.
Υστερα, το αν μπορεί ή δεν μπορεί και το αν θέλει ή δεν θέλει δεν θα το κρίνει ο παίκτης για τον εαυτό του. Αλλοι είναι αρμόδιοι να το κρίνουν και να αποφασίσουν. Με πρώτο τον προπονητή. Δηλαδή περιμένει ο Γκαρσία τον Τσόλακ να του πει ότι ούτε να κοντρολάρει την μπάλα μπορεί; Ο ίδιος δεν το βλέπει; Δεν το ξέρει;
Αν σταθούμε στο ματς με τον Ατρόμητο, που, δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ, έμοιαζε με πολλά από τα άλλα τα φετινά, πρέπει να αναρωτηθούμε. Δεν μπορούσε ή δεν ήθελε ο Τζόλης να στείλει την μπάλα στα δίχτυα με το πέναλτι; Δεν μπορούσε να κάνει μια εύκολη πάσα ή δεν το ήθελε ο Γιαννούλης και έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο;
Φέτος οι γκάφες είναι πολλές. Και με Φερέιρα προπονητή και με Γκαρσία. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ βρίσκουν απίθανους τρόπους να δέχονται γκολ και απίθανους τρόπους να χάνουν γκολ. Τα ονομάζουν “λάθη”, τα ονομάζουν “λεπτομέρειες” και προχωρούν παρακάτω. Αλλά η ομάδα συνεχίζει στο ίδιο γκαφατζήδικο, αυτοκτονικό, μοτίβο. Που σημαίνει ότι δεν είναι τόσο θέμα προπονητή, δεν είνα θέμα ψυχολογίας, δεν είναι καν θέμα ατυχίας. Είναι θέμα ποιότητας. Και η ποιότητα στον φετινό ΠΑΟΚ δεν περισσεύει. Παίκτες που πρόσφεραν πολλά στο πρόσφατο παρελθόν έχουν φύγει, παίκτες που επίσης πρόσφεραν πολλά έχουν κλείσει ή αρχίζουν να κλείνουν τον κύκλο τους και από τους υπόλοιπους λίγοι είναι που μπορούν να υποστηρίξουν τη διεκδίκηση τίτλων. Ανάμεσά τους και αρκετοί νεαροί από τους οποίους είναι παράλογο να ζητάμε τον ουρανό με τα άστρα.
Ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι μεγάλη ομάδα. Μεγάλη ομάδα είναι εκείνη που... φοβάσαι να την κερδίσεις. Που κατεβαίνεις να παίξεις μαζί της και ξέρεις ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσεις. Οπως γινόταν τη χρονιά του δεύτερου νταμπλ, που ο ΠΑΟΚ είχε ξεχάσει πώς είναι η ήττα. Τον φετινό ΠΑΟΚ δεν τον φοβάται κανείς. Ολοι μπαίνουν στο γήπεδο με σκοπό να τον κερδίσουν. Και τα καταφέρνουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αφού, μάλιστα, παίρνουν και... πολύτιμη βοήθεια από τον ίδιο τον ΠΑΟΚ.
ΥΓ. Αρα, καλά τα λέγαμε το Σάββατο, πριν από το ματς. Ετσι κι αλλιώς προοπτική για Πρωτάθλημα φέτος δεν υπάρχει. Ας δουλέψουν για να στρώσουν την ομάδα για του χρόνου κι ας προσπαθήσουν να πάρουν τουλάχιστον το Κύπελλο. Ο βραχνάς του ανέφικτου πρωταθλητισμού μόνο ζημιά μπορεί να κάνει. Να “κάψει” τον Γκαρσία, να αχρηστεύσει και τους λίγους παίκτες που αξίζουν και να τρελάνει όσους, λίγους έστω, οπαδούς του ΠΑΟΚ που επιμένουν να έχουν παράλογες απαιτήσεις από τη φετινή ομάδα.
