Το σκηνικό της αγωνιστικής αν άλλαξε σε κάτι σημαντικά, δεν είναι τόσο η βαθμολογία που ασφαλώς και φυσιολογικά ενδιαφέρει, αλλά η εξαιρετική εικόνα και το μεγαλοπρεπέστατο διπλό του ΠΑΟΚ με το αντίστοιχο μήνυμα το οποίο εξέπεμψε.
Ένα μήνυμα απλό, ευκολονόητο και λακωνικό, που πληροφορούσε τους ενδιαφερόμενους (φίλα προσκείμενους αλλά και επί μονίμου βάσεως συμπλεγματικούς και εχθροπαθείς αντιΠΑΟΚτσήδες) ότι...«ο ΠΑΟΚ είναι καλά». Όπως προαναφέραμε αυτό το σκηνικό που διαταράχθηκε από την σπουδαία εμφάνιση του δικέφαλου σε ότι αφορά τα υπόλοιπα, περιορίστηκε σε μια μετριότατη και πάλι εμφάνιση των πρωτοπόρων οι οποίοι «έφτυσαν αίμα» στην κυριολεξία για να καθυποτάξουν τον αποδεκατισμένο ΠΑΣ.
Στην προσπάθεια τους βοήθησε ένα τραγικό και αθέλητο λάθος του συμπαθέστατου Σάλιακα, με την ασίστ που έδωσε για να έρθει η λύτρωση με το 1-0 στο «Καραϊσκάκης», από τη στιγμή που το δεύτερο γκολ ήρθε στο φινάλε της αναμέτρησης. Τραγική σύμπτωση θα την χαρακτηρίζαμε την περίπτωση, γιατί και στο πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στις δύο ομάδες ο ίδιος παίκτης υπέπεσε στο ίδιο (το επαναλαμβάνουμε αθέλητα) λάθος, τροφοδοτώντας τον σκόρερ Ελ Αραμπί για το μοναδικό γκολ, με το οποίο πήρε τους τρεις βαθμούς στα Γιάννενα ο δαφνοστεφανωμένος.
Εξηγούμεθα για μια ακόμη φορά: Δεν υπονοούμε απολύτως τίποτα. Ήταν πραγματικά δύο λάθη με τη συμπωματική ομοιότητα να μην οδηγεί ούτε σε ίχνη υποψίας.
Στα υπόλοιπα παιχνίδια η ΑΕΚ πέρασε εύκολα και ο Παναθηναϊκός δύσκολα, παίρνοντας τους τρεις βαθμούς, ενώ εντυπωσίασε για μια ακόμη φορά ο Παναιτωλικός. Τέλος, ο Άρης βραχυκυκλωμένος για αρκετό διάστημα, δεν μπορεί να βρει τον καλό του εαυτό και ελπίζει πλέον να αναστρέψει το κλίμα με μια πρόκριση στη Λαμία.
Κλείνοντας το σχόλιο και σε ότι αφορά τον ΠΑΟΚ, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε σίγουροι ότι η ομάδα είναι καλά και όλα εξελίσσονται ομαλά και προγραμματισμένα. Ηδη ολοκληρώθηκε και η δεύτερη μεταγραφή όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί και προαναγγελθεί. Ακολουθεί η «τρίτη» κίνηση.
«Η διαιτησία της πόλης σε κατάθλιψη»
Η ενδιαφέρουσα επιστολή του Νίκου Φιλιππιάδη (τ. διεθνή διαιτητή της ΦΙΦΑ, τ. Καθηγητή εκπαίδευσης της ΟΔΠΕ, τ. Παρατηρητή διαιτησίας της Α΄ Εθνικής και τ. μέλους της επιτροπής εφέσεων ΕΠΟ σε θέματα διαιτησίας), δεν διαφέρει από μία φωνή απόγνωσης ενός από τους πλέον έμπειρους και άτεγκτους του χώρου.
Την φιλοξενούμε μήπως και ξυπνήσουν κάποιες συνειδήσεις που τελούν μονίμως σε λήθαργο και αποφευχθεί η εξαθλίωση και οριστική εξαφάνιση των διαιτητών της Θεσσαλονίκης: «Κύριε Δημήτρη Μπούζα καλημέρα σας. Θα είναι τιμή για μένα αν αυτές μου οι σκέψεις για τη διαιτησία της Θεσσαλονίκης τις συμπεριλάβετε στη στήλη σας «Ελεύθερες Σκέψεις».
Η διαιτησία της Θεσσαλονίκης σε κατάθλιψη. Το χθες και το σήμερα. Κάποτε η πόλη μας ήταν περήφανη για τη διαιτησία της Θεσσαλονίκης, για το σύνολο των διαιτητών και τους πετυχημένους διαιτητές της. Οι οποίοι σφύριζαν κάθε Κυριακή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, από Διδυμότειχο μέχρι Χανιά και Λασίθι.
Ορμητήριο το κέντρο της Αθήνας (το Hotel Τιτάνια) από όπου ξεκινούσαμε κάνοντας τον σταυρό μας και απλωνόμασταν σε όλο το λεκανοπέδιο αλλά και προς Πελοπόννησο και νησιά, με τη σκέψη όλων μας εκτός από την προσωπική μας ικανοποίηση, να γίνουμε και πρεσβευτές της πόλης μας. Είναι πέρα ως πέρα αληθές ότι όλα τα σωματεία και κυρίως της Αθήνας, ζητούσαν από τη Θεσσαλονίκη διαιτητές.
Το ίδιο και από κοντινούς συνδέσμους οι οποίοι μονίμως ήθελαν την βοήθεια μας. Όλα αυτά ωστόσο ανήκουν στο παρελθόν. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, όπως θα έλεγε και ο εθνικός μας υμνογράφος Διονύσιος Σολωμός. Το σήμερα; Λιτότητα – μιζέρια – και φτώχεια. Ο σύνδεσμος Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε χειμερία νάρκη με ελάχιστες έως μηδενικές δραστηριότητες. Θα προσπαθήσω να αποφύγω την διαδικασία να προσάψω ευθύνες, γιατί αυτό είναι ηλίου φαεινότερο.
Παραμελήθηκε, δέχθηκε χτυπήματα από τον κάθε ξενόφερτο και χρυσοπληρωμένο αρχιδιαιτητή (τεράστια ευθύνη της ΕΠΟ...αρκεί να βολευόμαστε «συν...γυναιξί και τέκνοις»). Καρατομήθηκαν εν μία νυκτί 15 νέοι μας διαιτητές 30 έως 35 χρόνων για χατίρια και βίτσια Περέιρα, Μαρίν και των συντρόφων τους. Κι αυτό χωρίς καμία αντίδραση ούτε από τον σύνδεσμο μας, ούτε από την Ένωση μας.
Όλα ξεχάστηκαν, όλα συγχωρέθηκαν. Οι διαιτητές απομακρύνονται και εγκαταλείπουν καθώς δεν υπάρχουν κίνητρα που θα μπορούσε να τα προσφέρει η ΕΠΟ. Παντελής αδιαφορία για τους νέους διαιτητές αλλά και για το εθνικό μας συγκρότημα. Ο σύνδεσμος Θεσσαλονίκης μαραζώνει.
Δεν νομίζω να μας τιμά ότι έχουμε τρεις διαιτητές στη Σούπερ Λίγκα. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος αν και διεθνής διαιτητής (επιλήσμονες πατήρ και υιός προς το πρόσωπο μου) δεν δικαίωσε τον τίτλο του διεθνή διαιτητή με τις μέχρι τώρα διαιτησίες του. Ο Άγγελος Αγγελάκης καλός μεν, αλλά δύσκολα να χριστεί διεθνής διαιτητής με τα σημερινά ευρωπαϊκά δεδομένα (μακάρι να διαψευστώ).
Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Στάθη Γκορτσίλα, αλλά και αυτόν του στέρησαν τον τίτλο του διεθνή διαιτητή για χατίρι... του λιμανιού. Στη Σούπερ Λιγκ 2 διατηρούμε μόνο τον Ματθαίο Βουρνέλη και μετά το χάος.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του και οι ευχές και προσευχές όλων μας στο Σ.Δ.Π.Θ της ΕΠΣΜ των παλαιών και νέων διαιτητών και παραγόντων, αλλά και των δημοσιογράφων. Οι οποίοι όλοι μαζί θα πρέπει να ενωθούν και μακριά από τα προσωπικά τους να βοηθήσουν την διαιτησία της Θεσσαλονίκης να γίνει και πάλι η μητρόπολη, ο φάρος της ελληνικής διαιτησίας.
ΥΓ1: Ας ξεχάσουμε το παρελθόν γιατί πιάνει τόπο στο παρόν και δυσκολεύει το μέλλον.
ΥΓ2: Το ποιος διοικεί μου είναι τελείως αδιάφορο και μακριά από μένα. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία».
