Εχω αναφερθεί πολλές φορές στη διάρκεια της σεζόν στα χαρακτηριστικά που διαθέτει ο Αρης και την ποιότητα των παικτών του, τόσο ως προς τις βασικές επιλογές όσο και ως προς τις εναλλακτικές λύσεις, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε… βάθος στον πάγκο.
Είναι ένα εξαιρετικό ρόστερ αυτό που διαθέτουν οι «κίτρινοι», ειδικά αν δει κανείς και αναλύσει την σχέση ποιότητας-τιμής. Διότι ο Αρης δεν ξόδεψε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να δημιουργήσει αυτό το ρόστερ.
Αντιθέτως, κινήθηκε με σχετική μετριοπάθεια στο οικονομικό κομμάτι, αφού δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να ξοδέψει πολύ περισσότερα χρήματα. Οφείλουμε, λοιπόν, να ομολογήσουμε ότι οι επιλογές της τελευταίας διετίας ήταν ευστοχότατες.
Γι’ αυτό και μπορεί ο Μάντζιος να κοιτάζει στον πάγκο και να μην τον πιάνει πανικός, αλλά να αισθάνεται εμπιστοσύνη, να έχει την σιγουριά ότι κάθε παίκτης του τον οποίο θα καλέσει για να ρίξει ως αλλαγή στο ματς, όχι απλά θα κάνει τη δουλειά του αλλά είναι πιθανό να αποδειχθεί και ρυθμιστής ενός αγώνα.
Το είδαμε για μία ακόμη φορά προχθές στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης. Η είσοδος του Σίλβα, κατά κύριο λόγο, αλλά και του Μάνου, ήταν ο κύριος λόγος της μεταμόρφωσης του Αρη. Ενός Αρη που παρέπαιε στο πρώτο ημίχρονο, που δεν έβρισκε λύσεις, που διέτρεχε σοβαρότατο κίνδυνο να χάσει τον έλεγχο του ματς και στο δεύτερο ημίχρονο ήταν άλλη ομάδα, πολύ κοντά στα στάνταρντς που μας έχει συνηθίσει και έκανε πολύ εύκολα τα πράγματα.
Θα το πω για μια φορά ακόμη: ο Αρης αλλάζει. Στο αγωνιστικό σκέλος χτίζεται σωστά, έχει σοβαρό προγραμματισμό, κάνει μελετημένες κινήσεις, έχει αποκτήσει δυναμική η οποία δικαιότατα του έδωσε τη δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και τον έχει καταστήσει μεγάλο φαβορί για την διατήρηση αυτής της θέσης και μετά το τέλος των πλέι οφ.
Παρότι θα τελειώσει και φέτος χωρίς τίτλο, κι αυτό είναι ένα βάρος ασήκωτο για τους «κίτρινους», σε όλα τα υπόλοιπα είναι απόλυτα πετυχημένος και με εξαιρετικές προοπτικές για να παραμείνει σε αυτό το επίπεδο και τα επόμενα χρόνια…
