Λίγο-πολύ είδαμε στο χθεσινό ματς της Τούμπας ό,τι ακριβώς περιμέναμε. Εναν
ΠΑΟΚ ανομοιογενή, λόγω των πολλών αλλαγών, να προσπαθεί για μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά να χάνει μόνο τρεις ευκαιρίες σε όλο το ματς (με την κεφαλιά του Βαρέλα στο δοκάρι, το κοντινό σουτ άουτ του Σφιντέρσκι και το... μπέρδεμα ανάμεσα σε Κρέσπο και Σφιντέρσκι στο φινάλε) και να υστερεί σε ταχύτητα και δεξιοτεχνία απέναντι στην επίσης ελλιπή Γρανάδα.
Εναν ΠΑΟΚ που δεν κατάφερε να νικήσει, αλλά και που δεν έχασε από τους Ισπανούς, που ήθελαν τους τρίτους βαθμούς για να τερματίσουν πρώτοι στον όμιλο και έτσι πηγαίνει στο ντέρμπι με τον Αρη με καλό ηθικό. Εναν ΠΑΟΚ, ακόμη, που έδειξε αφ ενός μεν ότι θα χρειαστεί να καλύψει κάποιες τρύπες στο ρόστερ του, αφ ετέρου δε ότι θα χρειαστεί αρκετή δουλειά και υπομονή για να αναδειχθούν κι άλλοι αξιόλογοι νεαροί παίκτες όπως ο Τζόλης.
Στα θετικά της βραδυάς το γεγονός ότι η ομάδα δεν δέχτηκε γκολ. Οταν σπάνια κρατάει φέτος ανέπαφη την εστία της, αυτό είναι σημαντικό. Επί τη ευκαιρία, η χρησιμοποίηση του Πασχαλάκη δεν πιστεύω ότι έγινε στα πλαίσια του ροτέισον. Είμαι βέβαιος ότι αυτόν θα εμπιστευτεί ο Γκαρσία στο ντέρμπι με τον Αρη και όχι τον Ζίβκοβιτς. Λογικό θα είναι. Γιατί είναι πολύ πιθανό ο Ζίβκοβιτς να μην έχει ξεχάσει την πολύ κακή εμφάνισή του πέρσι στο “Κλ. Βικελίδης” κι άλλο τόσο πιθανό είναι να μην έχει ξεχάσει ο Πασχαλάκης τη δική του καταπλητική προπέρσινη.
Θετικό γεγονός επίσης η συμμετοχή του Κούτσια, στο ευρωπαικό ντεμπούτο του και του Λύρατζη. Ο Κούτσιας βέβαια σχεδόν δεν ακούμπησε την μπάλα, αλλά η τριβή του με αντιπάλους που και πιο έμπειροι είναι και πολύ μεγαλύτεροι στην ηλικία, μόνο καλό θα του κάνει, πράγμα το οποίο ισχύει και για τον Λύρατζη, αλλά και όλους τους υπόλοιπους νεαρούς του ΠΑΟΚ.
Η μεγάλη απογοήτευση ήταν, για μία ακόμη φορά, ο Τσόλακ. Δεν περιμένει κανείς από αυτόν σώνει και καλά να σκοράρει. Περιμένει, όμως, έστω τα στοιχειώδη. Να κοντρολάρει σωστά, να κινηθεί έξυπνα για να συνεργαστεί με τους συμπαίκτες του και, φυσικά, να απειλήσει την αντίπαλη εστία. Ομως ούτε χθες κατάφερε να κάνει τίποτε από όλα αυτά. Τον βλέπεις, τον... λυπάσαι και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να έχει αυτή την όντως ενδιαφέρουσα προιστορία στην καριέρα του. Η ξέχασε ό,τι ήξερε, ή, για κάποιον λόγο, δεν μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του.
Η Γρανάδα, βέβαια, έχασε περισσότερες ευκαιρίες, αλλά η πιο “χτυπητή” ήταν η ευκαιρία του ΠΑΟΚ λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Αλλες δέκα φορές να επαναληφθεί η ίδια φάση και τις δέκα θα καταλήξει σε γκολ. Αρκεί... να μην αναμιχθεί ο Κρέσπο, όπως έτυχε να συμβεί χθες, ή τουλάχιστον να μην είναι λογικά πτώμα από την κούραση στις καθυσερήσεις.
ΥΓ. Την ήθελε τη νίκη ο Γκαρσία και το έδειξε με τις αλλαγές του, αφού “φόρτωσε” στο δεύτερο ημίχρονο την ομάδα με πιο πολλούς “ενδεκαδάτους” παίκτες. Αυτός σίγουρα το εννοεί όταν λέει “ο ΠΑΟΚ παίζει πάντα για τη νίκη”
