Αγαπητή Metrosport
Hταν αρκετά καμία δεκαριά ματς για να μας δείξει ο Χρήστος Τζόλης ότι είναι ο νέος ανατέλλων αστέρας στον νεφελώδη ουρανό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εμφανίστηκε στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, άρχισε να σκοράρει, να μοιράζει ασίστ, να εντυπωσιάζει με όλες τις κινήσεις και την αυτοπεποίθησή του και, όπως ήταν φυσιολογικό, όχι μόνο καθιερώθηκε πριν καν κλείσει τα 19, αλλά βρέθηκε και στην Εθνική ομάδα.
Ταυτόχρονα, το σύντομο αλλά πειστικό αυτό δείγμα γραφής του πιτσιρικά ήταν αρκετό για να ανοίξει η συζήτηση για το μέλλον του. Πόσο θα μείνει στον ΠΑΟΚ, πότε θα τον πουλήσει ή πότε πρέπει να τον πουλήσει ο ΠΑΟΚ και πόσα χρήματα πρέπει να εισπράξει για την παραχώρησή του.
Τις δεκαετίες του '70, του '80, ακόμη και του '90, θα ήταν αδιανόητο. Τότε οι παράγοντες, οι προπονητές, οι παίκτες και κυρίως οι οπαδοί πανηγύριζαν όταν στην ομάδα τους προέκυπτε ένας ποιοτικός νεαρός ποδοσφαιριστής. «Θα χτίσουμε πάνω του», έλεγαν και τον «έβλεπαν» να πρωταγωνιστεί για πολλά χρόνια με τη φανέλα της ομάδας τους. Με τις υποχρεωτικές 8ετίες και τις 12ετίες στα συμβόλαια, δεν ήταν μόνο εύκολο, ήταν και αυτονόητο. Όποια ομάδα ήθελε έναν παίκτη, τον κρατούσε «δεμένο» επί οκτώ χρόνια και, αν συμφωνούσε μαζί του για ένα δεύτερο συμβόλαιο, τον δέσμευε για άλλα τέσσερα.
Σήμερα ο κάθε ΠΑΟΚ προσπαθεί να υπογράψει με τον κάθε Τζόλη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και, παράλληλα, προσπαθεί να συμφωνήσει μαζί του για όσο το δυνατόν υψηλότερη ρήτρα. Αναγκαστικά, ο κάθε ΠΑΟΚ δεν ενδιαφέρεται να επωφεληθεί από τον κάθε Τζόλη μόνο αγωνιστικά, αλλά και οικονομικά, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι, εφ' όσον συνεχιστεί ομαλά η ανέλιξή του, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα υποχρεωθεί να τον παραχωρήσει. Τόσο γιατί θα βρεθεί η ομάδα που θα καλύψει τη ρήτρα και τις απαιτήσεις του Τζόλη, όσο και γιατί ο ίδιος ο Τζόλης... δεν θα βλέπει την ώρα να αποδράσει από το ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Με άλλα λόγια, χαίρομαι γιατί αυτό το παιδί πρόερχεται από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ και ήδη προσφέρει πολλά, αλλά δεν μπορώ να το απολαύσω γιατί δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει αυτό. Από ένα σημείο και μετά, το μόνο που θα με ευχαριστεί θα είναι να πηγαίνει καλά ο Τζόλης στην ομάδα στην οποία θα μετακινηθεί και θα εύχομαι ο ΠΑΟΚ να βρει έναν άλλο Τζόλη, τον οποίο, όμως, επίσης θα πουλήσει, όπως και τον τρίτο Τζόλη και τον τέταρτο και όλους όσους προκύψουν στο μέλλον. Οπότε, ας υποκλιθούμε όλοι στο αυτονόητο συμπέρασμα: Στο σύγχρονο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ζήτω η μπίζνα. Πετυχημένος είναι όποιος παράγει «εμπόρευμα», το μοσχοπουλάει, γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός οικονομικά και μπορεί να κατακτά τίτλους, παρά τις συνεχείς πωλήσεις. Δεκτό, αλλά, δυστυχώς, με κανέναν Τζόλη δεν μπορούμε πια να ταυτιστούμε και να τον νιώσουμε «δικό μας», επί πολλά χρόνια, «σημαία» της ομάδας μας...
ΥΓ. Ποιος Κούδας, ποιος Κούης και ποιος Χατζηπαναγής θα ταυτιζόταν με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη και τον Ηρακλή, αν οι παίκτες δεν ήταν τότε αιχμάλωτοι των ομάδων τους;
