Τι ψάχνεις;

Παπαμιχαήλ: «Θέλω ένα μετάλλιο, δεν έχω φτάσει στην κορυφή»

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Ατομικό ρεκόρ σημείωσε ο Αλέξανδρος Παπαμιχαήλ στα 35χλμ στο βάδην στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξήχθη στο Όρεγκον των ΗΠΑ.

Ο αθλητής μίλησε στο Metrosport.gr για την επίδοση και την εμπειρία των ΗΠΑ, τις τρεις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και εξέφρασε την επιθυμία του να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση.

Επιπλέον, αναφέρθηκε στις εγκαταστάσεις, στη χαμηλή χρηματοδότηση και την ελλιπή στήριξη και προβολή του αθλήματος.

«Αγωνιζόμουν με πυρετό, διαλύει τον αγώνα του αθλητή ο νέος κανονισμός

Στο Όρεγκον έκανες ατομικό ρεκόρ. Είσαι ικανοποιημένος με την επίδοση σου;

«Είμαι ικανοποιημένος με την επίδοση μου γιατί πέτυχα ατομικό και πανελλήνιο ρεκόρ ενώ αγωνιζόμουν με πυρετό. Είχα την ατυχία να αρρωστήσω δύο μέρες πριν τον αγώνα και αυτο με επηρέασε αγωνιστικά. Πιστεύω πως αν ήμουν καλά, θα μπορούσα να κυνηγήσω μια πιο γρήγορη επιδοση».

Πώς ήταν η εμπειρία στις ΗΠΑ;

«Μέναμε στο Όρεγκον, στην καρδιά του στίβου. Το κλίμα ήταν πολύ καλό».

Σύμφωνα με το νέο κανονισμό, ο αθλητής μένει εκτός για δύο με τρία λεπτά στις πολλές παρατηρήσεις. Είναι κάτι που βοηθάει;

«Δεν βοηθάει καθόλου. Είναι μειονέκτημα γιατί οι κριτές δίνουν πιο εύκολα παρατηρήσεις, είναι πιο αυστηροί και ουσιαστικά, διαλύει τον αγώνα του αθλητή. Είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να μπορέσει να τον ολοκληρώσει».

«Δεν θεωρώ ότι έχω φτάσει στην κορυφή»

Έχεις συμμετάσχει τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι κρατάς από την κάθε συμμετοχή;

«Καθε συμμετοχή είναι ξεχωριστή, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Ξεχωρίζω σίγουρα την πρώτη απ' τις άλλες δύο καθώς κατάφερα να πετύχω δύο πανελλήνια ρεκόρ τόσο στα 20κμ όσο και στα 50κμ. Κρατάω όμως όλες τις εμπειρίες καλές και άσχημες, όλες μου έχουν μάθει από κατι. Προσωπικά, είτε πρόκειται για Ολυμπιακούς Αγώνες είτε για Παγκόσμιο το αντιμετωπίζω το ίδιο, αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις».

Θεωρείσαι ένας από τους καλύτερους βαδιστές. Τι σε ωθεί να συνεχίσεις;

«Η αγάπη μου για το αγώνισμα. Δεν υπάρχει άλλος λόγος που συνεχίζω. Αγαπώ τον αθλητισμό και συνεχίζω να αγωνίζομαι».

Πόσο εύκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή και διατηρηθείς σε αυτή;

«Η κορυφή είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Είναι δύσκολο να φτάσεις και θεωρώ ότι δεν έχω φτάσει (γέλια). Τον προσωπικό μου στόχο, τον οποίο δεν θέλω να αποκαλύψω, δεν τον έχω πετύχει. Είναι σημαντικό όμως που έχω καταφέρει να έχω διάρκεια. Είναι δύσκολο να φτάσεις στην κορυφη και ακόμα πιο δύσκολο να παραμείνεις εκει. Βλέπουμε πολλούς αθλητές να εμφανίζονται απότομα και μετά να σκάνε σαν πυροτεχνήματα».

Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχεις ένας αθλητής για να πετύχει στο άθλημα;

«Πρέπει να έχεις ταλέντο, αντοχή, να μπορείς να σπάσεις τη λεκάνη σου και να βαδίσεις. Δεν μπορεί να σπάσει ο καθένας τη λεκάνη. Χρειάζεται, επίσης, υπομονή, επιμονή και θέληση».

«Δεν υπάρχει στήριξη και προβολή – Είμαστε πίσω στις υποδομές»

Έχεις ζήσει κάποια περίεργη εμπειρία στα ταξίδια σου;

«Τις πιο περίεργες καταστάσεις τις έζησα όλες μαζί νομίζω τα τελευταία δύο χρόνια, στο Τόκιο όμως ήταν η πιο περίεργη εμπειρια λόγω του covid. Μπήκα (άδικα) καραντίνα λίγες μέρες πριν τον αγώνα, κατι που δε με βοηθησε ψυχολογικά καθως επηρεάστηκε όλο το πρόγραμμα της προετοιμασίας μου».

Είσαι ικανοποιημένος με τη χρηματοδότηση;

«Όχι. Δεν νομίζω να είναι κανείς ευχαριστημένος. Δεν υπάρχει η απαραίτητη στήριξη και η προβολή. Είναι ένα άθλημα ξένο στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο έχουμε και λιγότερους αθλητές. Δε νομίζω να αλλάξει κάτι στη δική μας γενιά, στις επόμενες δύο ίσως».

Είσαι ευχαριστημένος με τις εγκαταστάσεις;

«Είμαστε πολύ πίσω στις υποδομές. Όταν πηγαίνουμε σε αγώνες έξω, κοιτάμε και αναρωτιόμαστε γιατί. Έχουμε πολλά ταλέντα και απλά χάνονται γιατί τραυματίζονται. Αυτό που μας σώζει εμάς είναι ότι μπορούμε να προπονηθούμε εκτός γηπέδου. Εγώ γυμνάζομαι στην Καρδίτσα αλλά τις περισσότερες φορές φεύγω έξω για προετοιμασία. Ο προπονητής μου είναι από Σλοβακία ο Matej Spisiak και εδώ στην Ελλάδα με βοηθάει και ο Παναγιώτης Χαραμης.. Μου δίνουν πρόγραμμα και το ακολουθώ».

Τι θα ήθελες να αλλάξει:

«Θα ήθελα να αλλάξουν πολλά. Θα ήθελα να υπάρχει μια άλλη προσέγγιση. Δεν γίνεται όλες οι υποδομές να είναι για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Στην Ελλάδα ως αθλητές στίβου καλούμαστε να είμαστε επαγγελματίες ως αθλητές ενώ υστερουμε στο κομμάτι των υποδομών».

«Αν δεν με στήριζε η οικογένεια μου, δεν θα μπορούσα να κάνω πρωταθλητισμό»

Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;

«Προπονούμαι καθημερινά περίπου τέσσερις με έξι ώρες».

Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;

«Είναι ένας συνδυασμός χιλιομέτρων και έντασης».

Υπήρξε κάποιος τραυματισμός που σε παίδεψε;

«Έχω μια τριετία που ταλαιπωρήθηκα αρκετά στο ισχίο. Δεν υπήρχε χρόνος για ξεκούραση και με πήγε πίσω. Ευτυχώς, πηγαίνει καλύτερα και θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει 100% καλά».

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον στίβο; Γιατί επέλεξες το βάδην;

«Στην ουσία με ανακάλυψε ο πρωτος μου προπονητής, ο Σάκης Δεληγιάννης, είναι και αυτός απ' την Καρδίτσα και αγαπά πολυ το αγωνισμα μας. Με παρακαλούσε για ένα χρόνο να κάνω βάδην. Δοκίμασα κάποια στιγμή και κέρδισα το πρώτο πανελλήνιο. Εκεί άρχισα να τα βλέπω πιο σοβαρά».

Δοκίμασες και άλλα αθλήματα;

«Ναι. Έχω κάνει κολύμβηση, τένις, βόλεϊ, μπάσκετ και πολεμικές τέχνες. Ο αθλητισμός είναι ένα μεγάλο σχολείο για εμένα».

Πόσο σημαντική είναι η συμβολή του προπονητή σου;

«Ο πρώτος προπονητής μου ήταν μια σημαντική σελίδα στην καριέρα μου. Με βοήθησε πολυ και με βοηθάει ακόμα και σημερα. Άλλαξα προπονητες στη συνέχεια και όλοι είχαν κάποια μαθηματα να μου δωσουν. Νιώθω τυχερός με τη συνεργασία που έχω τώρα τοσο με τον Matej όσο και με τον Παναγιώτη γιατί μου παρέχουν σημαντική βοήθεια και στηριξη. Ωστόσο, το δικό μας το αγώνισμα απαιτεί προσωπική δουλειά. Αν δεν δουλέψεις μόνος σου, ό,τι και να σου κάνει ο προπονητής δεν θα πετύχεις κάτι».

Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σου;

«Ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτική. Αν δεν με στήριζαν, δεν θα μπορούσα να κάνω υψηλό αθλητισμό».