Άλλη μια απώλεια που μέσα σε όλα όσα επώδυνα προκύπτουν από άποψη γοήτρου και βαθμολογίας, σε αναγκάζει να σταθείς σε διαπιστώσεις που ήθελες να τις αφήσεις στην άκρη. Γιατί σου προκαλούσαν ανησυχία και προβληματισμό, αλλά και φόβο πως το κακό δεν έχει τελείως απομακρυνθεί. Είναι αλήθεια πως κάπου και κάπως ο κόσμος του
ΠΑΟΚείχε αρχίσει να νιώθει πιο αισιόδοξος τώρα τελευταία.
Μερικά θετικά αποτελέσματα και μια βελτίωση στην εικόνα της ομάδας του έδιναν το δικαίωμα και την ελπίδα ότι κάπως άλλαζαν τα πράγματα και ότι το άγχος και η πίεση διαρκείας με τα γνωστά και συχνά σκωτσέζικα ντουζ σιγά – σιγά αραίωναν.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο αποδεικνύεται πως δύσκολα θα γίνει. Οι λόγοι προφανώς υπάρχουν, είναι μπροστά μας και ίσως εμείς δεν θέλουμε να τους κοιτάξουμε κατάματα γιατί μας φοβίζουν. Πολύ περισσότερο και να τους αποδεχθούμε. Και χθες όμως ήρθε η σκληρή πραγματικότητα να μας τους υπενθυμίσει και να τους επιβεβαιώσει συγχρόνως.
Η εμφάνιση σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα κινήθηκαν σε αντίθετες διαδρομές. Μας προσγείωσαν ωστόσο σε αλήθειες που μας προειδοποιούσαν αλλά εμείς γυρνούσαμε την πλάτη σε αυτές. Είτε γιατί τις σκέπαζε ένα θετικό αποτέλεσμα (έστω και αγχωτικό), είτε είχαμε την διάθεση εκ προϊμίου να τις αγνοήσουμε γιατί θέλαμε να μην διαταραχθεί το καλό κλίμα και η καλή ψυχολογία που υπήρχε. Τι είδαμε λοιπόν χθες; Κάτι που συνέβη πολλές φορές. Η ομάδα να κυνηγάει την ουρά της με μια άμυνα πραγματική κερκόπορτα.
Αλήθεια πόσους χαμένους βαθμούς χρεώνεται αυτό το κομμάτι της ενδεκάδας; Ίσως εδώ ταιριάζει εκείνο το λαϊκό... «που πας ρε Καραμήτρο με τέτοιο χάλι». Στραβά μάτια κάναμε όλοι πλην ελαχίστων που φώναζαν πως οι άσχετοι που είχαν ξεγυμνώσει το ρόστερ χωρίς να φροντίσουν εγκαίρως να καλύψουν τα τεράστια κενά, είναι πίσω από όλη αυτή τη μεγάλη ζημιά.
Ο Γιανούλης έφυγε. Η θέση άδειασε. Η λύση ήταν έτοιμη (ο έμπειρος και αξιόλογος παίκτης Φεράρι), αλλά δεν τους γυάλιζε στο μάτι. Αυτοί είχαν κάτι άλλο στο νου τους κι αυτό το άλλο καθυστερούσε ακόμη να έρθει παρά το γεγονός πως η ομάδα κραύγαζε απεγνωσμένα ότι θέλει άμεση ενίσχυση. Το αποτέλεσμα; Ο άμοιρος κόουτς να ψάχνει να βρει λύσεις συνεχώς, επιστρατεύοντας κι έναν άπειρο πιτσιρικά (Περέιρα) προκειμένου να μπαλώσει δυσαναπλήρωτα κενά.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η μεσαία γραμμή. Σχεδόν ανύπαρκτη σε μεγάλα διαστήματα όλων των αναμετρήσεων με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάτι που δεν δικαιολογεί και σε αυτήν την περίπτωση, την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των υπευθύνων (ο Γερμανός τεχνικός διευθυντής και οι συνεταίροι του), να γυρίσουν την πλάτη στο τεράστιο κενό που έχασκε.
Επαναλαμβάνουμε ότι αυτή η αναζήτηση λύσεων εκ των ενόντων δεν βοηθούσε στη σταθεροποίηση ενός βασικού σχήματος και μια σταθερής αγωνιστικής πορείας. Με 18 τελικές, πάνω από 10 κόρνερ και 70%-30% κατοχή μπάλας, το 2-2 επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Και δεν είναι μάλιστα και η πρώτη φορά. Αναφερόμενοι στη νοοτροπία που επικρατεί και η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της αφορά την διαχείριση των σημαντικών παραμέτρων της ορθολογικής ενίσχυσης του ρόστερ, θέλουμε να υπενθυμίσουμε και να τονίσουμε όσο γίνεται πιο έντονα, τις ευθύνες που υπάρχουν και οι οποίες ακόμη δεν έχουν αποδοθεί για όλο αυτό το μπάχαλο.
Στο προχθεσινό παιχνίδι ήταν ορατή διά γυμνού οφθαλμού η αδυναμία της αριστερής πλευράς που έμεινε σχεδόν παράλυτη σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Ο νεαρός
Περέιραάπειρος, δεν βγήκε μπροστά να ντουμπλάρει τον
Τζόλημε συνέπεια ο τελευταίος να μείνει εκτός αγώνα στο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε.
Η διαφορά φάνηκε όταν μπήκε ο χαρισματικός
Καγκάβακαι από εκείνη την πλευρά έστησε την αφετηρία της επιθετικής του έμπνευσης και δημιουργίας το δίδυμο Καγκάβα -
Ουάρντα. Τα δύο γκολ των αντιπάλων ήρθαν το ένα από το νέο παιδαριώδες και ασυγχώρητο λάθος του Ελ Καντουρί και το άλλο από μια από τις λίγες αντεπιθέσεις των φιλοξενούμενων, που δεν βρήκαν καμία αντίσταση από τη μεσαία γραμμή αλλά και από τους υπόλοιπους αμυντικούς που ακινητοποιήθηκαν, λόγω έλλειψης αντανακλαστικών και στοιχειώδους αλληλοκάλυψης.
Ο ΠΑΟΚ σαφέστατα αδικείται από το σκορ. Το κακό είναι όμως ότι και ο ίδιος αδικεί τον εαυτό του. Από τους παίκτες του ξεχώρισε ο συγκινητικός και ουσιώδης Ουάρντα (αλήθεια πως αισθάνεται η φάρα των επικριτών του; Νιώθουν καθόλου την ανάγκη να του ζητήσουν συγνώμη;). Ο Σβαμπ άντεξε για ένα ημίχρονο. Ο Μουργκ και πάλι στα ρηχά. Απαράδεκτος και μοιραίος ο Ελ Καντουρί, μαχητικός ο Ίνγκασον. Όσο για τον Καγκάβα, μιλάμε για παίκτη πολύ υψηλού επιπέδου, η διαχείριση του οποίου επιβάλλει σεβασμό στο ταλέντο του, αλλά και ιδιαίτερη προσοχή σε όσους επιλεγούν να συνεργαστούν μαζί του.
ΥΓ: Για να αντιληφθείτε πως «βλέπουν» τα πράγματα εκεί στον ΠΑΟΚ (θέμα νοοτροπίας δηλαδή) μερικοί από τους φίλα προσκείμενους εκπροσώπους της ενημέρωσης, προχθές πανηγύριζαν και διατυμπάνιζαν ότι μια πιθανή πώληση του Πέλκα με πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ – επίσημη πρόταση της Ρούμπιν Καζάν - θα άφηνε ένα αξιόλογο ποσό - κάτι ψιλά δηλαδή – για τον ΠΑΟΚ, που είχε φροντίσει να το βάλει σαν όρο στο συμβόλαιο πώλησης! Αντί δηλαδή να ταρακουνηθούν και να τα σύρουν στον άσχετο που έκανε τη συμφωνία και ο παίκτης πουλήθηκε με 1,2 εκατομμύρια ευρώ και μέσα σε ένα μήνα ήρθε πρόταση για 10 εκατομμύρια ευρώ, του έδιναν και συγχαρητήρια. Αυτή είναι δυστυχώς η νοοτροπία που καλλιεργείται και διατηρείται στον «όλο οργανισμό ΠΑΟΚ». Με την βοήθεια βέβαια και κάποιων πρόθυμων που συγκαλύπτουν τα πάντα.
