Όπως και να το κάνουμε και για πολλούς και διαφόρους λόγους, η επιστροφή του Άγγελου Αναστασιάδη στον ΠΑΟΚ μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια ήταν από τα πιο σημαντικά γεγονότα του καλοκαιριού έστω και αν έχουμε διανύσει μόλις το πρώτο δεκαπενθήμερό του.
Η συνέντευξη του Αναστασιάδη την περασμένη Πέμπτη, ενθουσίασε αρκετούς και παράλληλα έδωσε αφορμή για σχόλια, συζητήσεις, καυγάδες είτε μέσα από το facebook είτε μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές που περιλαμβάνουν και συμμετοχές ακροατών.
Επειδή λοιπόν έχω ακούσει πάρα πολλά και έχω διαβάσει πολλά περισσότερα θα ήθελα να αφιερώσω αυτές τις γραμμές σε αυτούς που μιλούν για τον Άγγελο χωρίς τον Άγγελο. Για τους… αυτόκλητους υπερασπιστές του. Γι΄ αυτούς που βιάστηκαν να τον αποθεώσουν ακόμη και για το τελευταίο «και» που είπε στην συνέντευξη Τύπου αλλά και για εκείνους που θέλησαν να τον ερμηνεύσουν.
Ένα είναι σίγουρο: ο Αναστασιάδης είναι ο τελευταίος που θέλει και που απολαμβάνει την παρέλαση αβανταδόρικων δημοσιευμάτων και «μανιφέστων» προς το πρόσωπο του. Είτε προέρχεται από δημοσιογράφους είτε από φίλους του ΠΑΟΚ. Αφενός διότι γνωρίζει, έχοντας ζήσει τον ΠΑΟΚ από την καλή και από την ανάποδη, ότι με την πρώτη στραβή αυτοί που πρώτα θα τρέξουν να τον «σταυρώσουν» είναι αυτοί που από την Πέμπτη τον αποθεώνουν και τον υπερασπίζονται…
Ο Αναστασιάδης ξέρει πολύ καλά ένα πράγμα: σύμμαχός του σε αυτή τη νέα προσπάθεια είναι πρώτα απ’ όλα ο εαυτός του και στη συνέχεια οι ποδοσφαιριστές του. Κανείς άλλος. Δουλεύοντας σκληρά μαζί με τους παίκτες του, θέλει να «χτίσει» δυνατά αποδυτήρια σε πρώτη φάση και στη συνέχεια μια ανταγωνιστική ομάδα. Μόνο έτσι θα επιβιώσει και θα γλιτώσει από ένα περιβάλλον που τα τελευταία χρόνια είναι κάτι παραπάνω από κυκλοθυμικό.
Αν λοιπόν κανείς θέλει και επιθυμεί να σταθεί στο πλευρό του Αναστασιάδη και της προσπάθειας που θα κάνει, έχει μια επιλογή: να τον αφήσει να δουλέψει. Να σεβαστεί τις αποφάσεις του. Σεβασμός στις αποφάσεις δεν είναι ούτε η αποθέωση ούτε η ερμηνεία τους. Είναι το να έχεις υπομονή είτε λέγεσαι δημοσιογράφος είτε οπαδός για να δεις τα αποτελέσματα. Που είναι δεδομένο ότι δεν πρέπει να περιμένεις αρκετούς μήνες για να τα διαπιστώσεις. Γιατί όταν ο Αναστασιάδης λέει «τον Μάιο θα είμαστε καλά» σημαίνει ότι από τον Αύγουστο θα πρέπει να κάνεις σταθερά βήματα προόδου για να έρθει η στιγμή που τον Μάιο θα έχεις ολοκληρώσει με επιτυχία τη διαδρομή…
Έντεκα χρόνια χωρίς τίτλο είναι πολλά για τον ΠΑΟΚ. Σε αυτά τα έντεκα χρόνια, πέρασαν πολλοί, ξοδεύτηκαν αμέτρητα εκατομμύρια ευρώ και εκτός από την πρόκριση επί της Φενέρ και το διπλό στο Λονδίνο, τίποτε άλλο δεν κέρδισε στην ουσία η ομάδα. Οφείλουμε λοιπόν να σιωπήσουμε, να τηρήσουμε σιγή ασυρμάτου, να αποδεχθούμε τον Αναστασιάδη με τα υπέρ και τα κατά του και να του δώσουμε την ευκαιρία να μας αποδείξει ότι μπορεί η ατάκα «τον Μάιο θα είμαστε καλά» να γίνει πράξη. Έντεκα Μάηδες πέρασαν και βρήκαν τον ΠΑΟΚ στην φάπα και στα ανεκπλήρωτα «θα». Ας το καταλάβουν όλοι και κυρίως οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του Αναστασιάδη που ούτε τους γουστάρει ούτε τους έχει ανάγκη.