Αυτοί οι ποδοσφαιριστές που κατά τον προπονητή τους το περασμένο Σάββατο δεν μπορούσαν -όχι βέβαια επειδή δεν ήθελαν- να ακολουθήσουν αγωνιστικά αυτό που θα ήθελε ώστε ο Απόλλων να αποφύγει την εντός έδρας ήττα από τον Πλατανιά, κατάφεραν πέντε μέρες μετά να πάρουν ένα πολύ σημαντικό διπλό σε μια δύσκολη έδρα.
Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Εκεί που δεν θα πάρεις κάτι για πολλούς λόγους (από ένα τραγικό λάθος, μια κακή εμφάνιση ή μια σφαγιαστική διαιτησία), θα το πάρεις σε ένα επόμενο, μόνο που τα ίδια θα ισχύουν για τον αντίπαλό σου. Στο «ταμείο» όμως, κατά μεγάλο ποσοστό, θα πάρεις αυτό που αξίζεις.
Η τοποθέτηση περί σκέψεων αποχώρησης του Δημήτρη Καλαϊτζίδη είχε λοιπόν τον σκοπό της, τουλάχιστον όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος. Αφύπνισε λίγο περισσότερο τους ποδοσφαιριστές σε αυτή την δύσκολη καμπή του πρωταθλήματος, σε αυτή που ο Απόλλων πρέπει να μείνει όρθιος αγωνιστικά και ψυχολογικά, εν όψει της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου, στην οποία όλοι περιμένουν την μεταγραφική ενίσχυση. Άλλο λόγο πραγματικά δε βρίσκω για το timing των συγκεκριμένων δηλώσεων, από τη στιγμή που όπως ο ίδιος ο προπονητής του Απόλλωνα επεσήμανε (και σε αυτό συμφωνούν όλοι), πως η μοναδική σανίδα σωτηρίας των κοκκινόμαυρων είναι η συμμετοχή του στη Super League 2 της επόμενης περιόδου, με έσοδα πάνω από 800.000 ευρώ. Άλλο τίποτα πέραν της μάχης και της υπομονής ως τον Ιανουάριο τουλάχιστον δεν μπορεί να γίνει. Η εικόνα προφανώς και δεν πείθει για κάτι περισσότερο από αυτό.
Η ομάδα έστω και με 13 παίκτες έβγαλε αντίδραση λοιπόν. Κράτησε το μηδέν και πήρε τη νίκη σε… μηδέν χρόνο, με τον γιο Γιάννη να… «αφιερώνει» στον πατέρα. Σαν ένα ραντεβού με το «κάρμα». Η νίκη αυτή φυσικά θα πρέπει να έχει και συνέχεια, μέχρι τα Χριστούγεννα, διότι ακολουθούν δύσκολα παιχνίδια και τίποτα απολύτως δεν έχει κριθεί ακόμη. Ψυχραιμία. Ούτε πανηγυρισμοί χωρούν, ούτε «εκρήξεις», ούτε… στεναχώριες. Και το τελευταίο το αναφέρω, διότι μου φαίνεται οξύμωρο οποιοσδήποτε φίλος αυτής της ομάδας να στεναχωριέται «μέσα» του για μια νίκη, ή να αισθάνεται δικαιωμένος για μια ήττα, ανεξάρτητα από τα «πιστεύω» του για συγκεκριμένα πρόσωπα. Συνέβαινε και στην εποχή Δαμήλου, βέβαια, στην εποχή Χαραλαμπίδη ή και Ανατολίτη, ακριβώς το ίδιο, ανάλογα με τη συμπάθεια που… ενέπνεε ο καθένας.
Φυσικά και είναι δικαίωμα κάθε φιλάθλου να διαμαρτυρηθεί, να παραπονεθεί, να εκφράσει τον πόνο του, να κάνει κριτική ή και να μην πάει στο γήπεδο. Και να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, αν και εφόσον αυτός χτυπάει, κατά την κρίση του. Και η αλήθεια είναι πως για όλες αυτές τις αντιδράσεις έχει δοθεί δικαίωμα τα τελευταία χρόνια. Όμως, μέσα σε όλα αυτά ας μην το ξεχνάμε: Η ομάδα είναι ομάδα, η αγάπη είναι αγάπη και ο Απόλλων είναι Απόλλων, ανεξάρτητα από Καλαϊτζίδη, Δαμήλο, Χαραλαμπίδη και Ανατολίτη. Ο Απόλλων κερδίζει ή χάνει, ο Απόλλων σώζεται ή υποβιβάζεται.