Μπορεί ο Πρωθυπουργός να είναι αποκλειστικά και δικαιολογημένα αφοσιωμένος στη διαχείριση καταστάσεων εξαιρετικής κρισιμότητας. Όμως κάποιοι έμπιστοι συνεργάτες του πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να νιώθουν το χρέος να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, πέρα από μια τυπική ενημέρωση του, για την προστασία του κύρους της Κυβέρνησης. Γιατί αυτά που συνέβησαν στο «μεγάλο λιμάνι» όπως και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν από εκπροσώπους της Πολιτείας (Δήμαρχο Πειραιά και Υφυπουργό Αθλητισμού) ιντριγκάρουν και εξοργίζουν σε απόλυτο βαθμό την κοινή γνώμη.
Η οποία αναρωτιέται αν είναι δυνατόν σε μια χώρα που σήμερα εισπράττει θαυμασμό, σεβασμό και παγκόσμια εκτίμηση για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την πανδημία, μια δράκα κακοποιών γνωστών (κι ας τους αποκαλούν από φόβο και σκοπιμότητα άγνωστους) δρα με περισσή άνεση, χωρίς να αντιμετωπίζει ούτε υποψία άμεσης αντίδρασης από την Πολιτεία και τα θεσμικά της όργανα. Είναι γνωστό το τι συνέβη αυτές τις μέρες στον Πειραιά. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε απόψεις τις οποίες καταθέσαμε στο χθεσινό μας σχόλιο.
Το γεγονός ότι στο… μεγάλο λιμάνι κάποιοι ντόπιοι (σίγουρα) αναβίωσαν σκοτεινές εποχές διαπομπεύσεων και επικηρύξεων, με στόχο την κατατρομοκράτηση ανυποψίαστων πολιτών αυτό τα λέει όλα. Ακόμη περισσότερα όμως λένε...οι ψίθυροι και τα ψελλίσματα του Δημάρχου και τα ακατανόητα και ασυνάρτητα του Υφυπουργού Αθλητισμού (στην πρώτη δήλωση του), ο οποίος δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε το όνομα της πόλης που συνέβησαν όλα αυτά τα εξοργιστικά και ανεκδιήγητα. Με τη σειρά τους έρχεται το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ του λεκανοπεδίου, είτε με την ένοχη σιωπή του, είτε με την κουτοπόνηρη υποβάθμιση και συγκάλυψη του να ολοκληρώσουν την γενική εικόνα ενός απίστευτου ευτελισμού.
Είναι τραγικό ο Έλληνας πολίτης να υφίσταται τέτοιου είδους περιφρονητικές συμπεριφορές και δοκιμασίες, όχι μόνο σε επίπεδο ενημέρωσης, αλλά και Κυβερνητικής αντίδρασης. Τα γεγονότα του Πειραιά και οι… δηλώσεις Αυγενάκη όπως ήταν επόμενο έφεραν στο προσκήνιο ένα μεγάλο ερωτηματικό που κυκλοφορούσε τώρα τελευταία και αφορούσε το πως, ποιοι και με ποια μέθοδο τον ανέσυραν από τη ναφθαλίνη, από εκεί που τον είχε στείλει οργισμένος ο Πρωθυπουργός, μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η διάτρητη και αμαρτωλή επιτροπή η οποία έστησε.
Οι καλά γνωρίζοντες τι συμβαίνει στο κυβερνητικό επιτελείο επισημαίνουν ότι μέσα στη σύνθεση του υπάρχει ένα ισχυρό ερυθρόλευκο μπλοκ του οποίου ηγείται η αδερφή του Πρωθυπουργού Ντόρα, κουμπάρα – ως γνωστόν – του προέδρου του Ολυμπιακού. Όπως όλοι επίσης γνωρίζουν υπήρξε μία και η πρώτη κόντρα ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και στο εν λόγω μπλοκ, όταν ο Μαρινάκης απαίτησε να πάρει το χρίσμα του υποψηφίου της Νέας Δημοκρατίας για το Δήμο Πειραιά, ο κολλητός του Μώραλης.
Κάτι που το αρνήθηκε ο Πρωθυπουργός δίνοντας το χρίσμα στον αντίπαλο του κύριο Βλαχάκη (αδερφό του ηρωικού πιλότου). Υπήρξε όμως και μια δεύτερη κόντρα πάλι ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και στο ερυθρόλευκο μπλοκ, μετά την απόφαση και άμεση αντίδραση να κατατεθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη η τροπολογία που έβαζε ένα προσωρινό εμπόδιο στο να εφαρμοστεί η απόφαση της διάτρητης επιτροπής Αυγενάκη, η οποία εξυπηρετούσε σε απόλυτο βαθμό τις επιδιώξεις και την μεθόδευση του Ολυμπιακού.
Και στις δύο κόντρες υπήρξε μια φοβισμένη αντίδραση από τα ΜΜΕ του Μαρινάκη με υπαινιγμούς αντιπολιτευτικούς οι οποίοι όμως αγνοήθηκαν πλήρως από τον Πρωθυπουργό. Οι παροικούντες λοιπόν την Νεοδημοκρατική κοινότητα και γνωρίζοντες καλά τα εσωτερικά της Κυβέρνησης καταθέτουν την ανωτέρω άποψη. Ότι δηλαδή αυτό το μπλοκ βρήκε ευκαιρία τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός είναι στοχοπροσηλωμένος στη διαχείριση τεραστίων προβλημάτων, να ανασύρουν από τα αζήτητα τον κολλητό τους (εκεί που τον είχε στείλει ο Πρωθυπουργός) και να τον ξαναβάλουν στο «παιχνίδι».
Ένα «παιχνίδι» που τους όρους τους επιβάλλουν οι ίδιοι. Το σενάριο λογικοφανές υιοθετείται και διακινείται. Ο χρόνος θα δείξει ποιες θα είναι οι εξελίξεις και αν τελικά δεν μπει φραγμός στη δράση της ενδοκυβερνητικής ερυθρόλευκης φράξιας.
ΥΓ: Αν δεν υπήρχαν κάποιες θαρραλέες φωνές δημοσιογράφων αλλά και των θυμάτων (Παπαθεοδώρου Θωμαϊδης, Βέργης), η ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών και η καταγγελία του ΠΣΑΤ, σίγουρα η κοινή γνώμη δεν θα μάθαινε τίποτα από ότι συνέβη στον Πειραιά. Η «σιωπή των αμνών» ωστόσο για τις αφίσες της ντροπής με τις επικηρύξεις, τις απειλές και τις άθλιες διαπομπεύσεις, προβληματίζει αλλά και συγχρόνως αποκαλύπτει ότι το αθλητικό παρακράτος παραμένει ακόμη ισχυρό.
