Θαρρείς και ήμασταν συνεννοημένοι. Την ίδια μέρα εγώ από αυτή εδώ τη στήλη και ο Γιώργος Λυσσαρίδης από το Metropolis 95,5 ασχοληθήκαμε με μια από τις πολλές χρόνιες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου και συναντηθήκαμε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Εκεί που χάνεσαι στην κυριολεξία προσπαθώντας να βρεις μια άκρη για να ξεπεράσεις την αποστροφή και την απόγνωση διαπιστώνοντας ότι ένας τεράστιος δύσοσμος βόθρος παραμένει χρόνια ολόκληρα ανοικτός, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα με τις αναθυμιάσεις και μολύνοντας το χώρο του δύσμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου.
Έγραφα χθες το πρωί, εδώ στις Ελεύθερες Σκέψεις με τίτλο «φόβος και υποψίες για τη συγκάλυψη των εγκλημάτων της γνωστής συμμορίας», για τις ευθύνες των δικαστικών και διωκτικών αρχών στη συγκάλυψη των περισσοτέρων αθλητικών κακουργημάτων που έμειναν ανεξερεύνητα και αρχειοθετήθηκαν μη τυχόν και έχουν την ίδια τύχη να εξαφανιστούν δηλαδή μυστηριωδώς και τα εν εξελίξει ευρισκόμενα. Ήρθε άμεσα με ραδιοφωνική του παρέμβαση να επιβεβαιώσει με τον πλέον καταλυτικό τρόπο αυτούς τους φόβους μου και ο Γιώργος Λυσσαρίδης αποκαλύπτοντας για του λόγου ή της γραφής το αληθές: «Από το 1990 υπήρξαν 27 περιπτώσεις δολοφονικών επιθέσεων σε διαιτητές. Ούτε οι φυσικοί αλλά ούτε και οι ηθικοί αυτουργοί βρέθηκαν. Όταν λοιπόν επί τόσα χρόνια μένουν ανεξερεύνητες και στο σκοτάδι όλες αυτές οι υποθέσεις τι να περιμένει κανείς και πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι;»
Με το ίδιο σχεδόν σκεπτικό έκλεισα και εγώ τον επίλογο μου στο χθεσινό σχόλιο, υπενθυμίζοντας συγχρόνως στους αναγνώστες μου, ότι μένω αμετακίνητος στις απόψεις μου για το σκοτεινό ρόλο των δικαστικών και διωκτικών αρχών στην διαιώνιση αυτής της παθογένειας με το ακαταδίωκτο, τη συστηματική ασυλία και τον ενταφιασμό των περισσοτέρων αν όχι του συνόλου των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν μέχρι τώρα. Στη ραδιοφωνική παρέμβασή του ο χαρισματικός πρώην ΓΓΑ και πρόεδρος της ΕΠΣΜ, την ιστορία της οποία λάμπρυνε με την παρουσία του, το έργο του και πάνω απ’ όλα με το ήθος του ο νουνεχής και βαθύτατος γνώστης του χώρου, Γιώργος Λυσσαρίδης, στάθηκε και σε άλλες παθογένειες. Αναφέρθηκε και στις σχέσεις Πολιτείας με θεσμικούς παράγοντες με αφορμή τις εκλογές της ΕΠΟ: «Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν χρόνιες παθογένειες. Παραμένουμε θεατές στο ίδιο σκηνικό. Η πολιτική ηγεσία θέλει να αναμειγνύεται στην ποδοσφαιρική οικογένεια, το ίδιο κάνει και η ποδοσφαιρική οικογένεια, φτάνει στα όρια τα οποία είναι της αρμοδιότητας της Πολιτείας. Στην ουσία το αυτοδιοίκητο παραβιάζεται και από τις δυο πλευρές. Αυτοδιοίκητο δεν σημαίνει ασυδοσία. Πρέπει να οριοθετηθούν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Στο εσωτερικό του ελληνικού ποδοσφαίρου υπάρχει εδώ και χρόνια ένα δίπολο απλά διαφορετικού χρώματος και γύρω από αυτό να συντάσσονται διαφορετικού χρώματος δορυφόροι. Οσο δεν υπάρχει συμφωνία κυρίων, το ποδόσφαιρο να παίζεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, θα έχουμε αυτές τις καταστάσεις».
Κλείνω το σχόλιο μου περισσότερο προβληματισμένος και ανήσυχος από κάθε άλλη φορά. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι κάποια στιγμή πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου μια απρόσκλητη σκέψη για να συγκρίνω τον Αυγενάκη με τον Λυσσαρίδη. Ευτυχώς την τελευταία στιγμή απέφυγα τον πειρασμό και ταυτόχρονα και την ... ιεροσυλία.
