Αγαπητή
Metrosport
Κάπου-κάπου,
μ΄αρέσει να ασχολούμαι με τους «μεγάλους»
της Αθήνας. Δεν το κάνω από πίκα, αλλά
για να καταδείξω παθογένειες από τις
οποίες υποφέρουν πολύ συχνά και οι δικές
μας ομάδες. Παθογένειες οι οποίες πρέπει
να αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή.
Σα να λέμε, δηλαδή, δείτε τις σαχλαμάρες
των Αθηναίων και μην κάνετε κι εσείς τα
ίδια. Σκεφτείτε αλλιώς, ενεργήστε
αλλιώς...
Στην ΑΕΚ
τέλειωσαν οριστικά και αμετάκλητα όλα
τα αφηγήματα. Του Γιαννίκη που έφτιαξε
ομαδάρα, της ομαδάρας που θα «χτυπήσει»
Πρωτάθλημα και της ομαδάρας που θα πάει
στον τελικό για να πάρει το Κύπελλο.
Τώρα, απλά προσπαθούν, με κατεβασμένα
αυτιά, να κρατήσουν την τρίτη θέση και
τους φταίνε ο... λαθέρ Γιαννίκης και ο...
σφιχτοχέρης Μελισσανίδης.
Στον
Παναθηναϊκό, αντίθετα, δεν λένε να το
βάλουν κάτω. Τους αρέσει η τραμπάλα. Μία
κάτω και μία επάνω. Από το ανάθεμα για
τη μικρή ομάδα που έκανε ο Αλαφούζος
και την κρατάει αιχμάλωτη μακριά από
την επίτευξη στόχων, στην αποθέωση του
Γιοβάνοβιτς, που δίνει ταυτότητα στον
Παναθηναϊκό, που χτίζει νοοτροπία και
που, σιγά-σιγά, δημιουργεί μια ομάδα η
οποία παίζει πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, άρα
δεν θα αργήσει να κατακτήσει και τίτλους.
Ηταν αρκετή
η νίκη επί του ουραγού Απόλλωνα, ο οποίος
στα πρώτα λεπτά του αγώνα «αυτοκτόνησε»
προσφέροντας δώρο δύο πέναλτι στον
Παναθηναϊκό, για να αρχίσουν πάλι τις
θριαμβολογίες και τις αισιόδοξες
προβλέψεις. Τις οποίες, βέβαια, θα
ξεχάσουν στην επόμενη σφαλιάρα. Ομως...
Υπάρχει ένα
τεράστιο όμως. Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος,
δεν τρώει κουτόχορτο. Ο φίλαθλος κάθε
ομάδας, βλέπει και ξέρει να κρίνει. Δεν
παραμυθιάζεται από την προπαγάνδα της
τραμπάλας. Απόδειξη;
Ιδού τέσσερα
ενδεικτικά σχόλια φιλάθλων του
Παναθηναϊκού, κάτω από... δοξαστικό άρθρο
για τον Παναθηναϊκό μετά τη νίκη επί
του Απόλλωνα.
* Το πρώτο:
«Κερδίσαμε τον ουραγό αφού προηγηθήκαμε
με δύο πέναλτι. Αυτό έγινε και τίποτε
περισσότερο. Το Κύπελλο και τα πλέι οφ
θα δείξουν τι κάνουμε».
* Το δεύτερο:
«Σοβαρό παιχνίδι φέτος δεν έχουμε πάρει.
Μπορεί να φαίνεται μίρλα, αλλά είναι
πραγματικότητα. Μόνο τον Αρη στη Λεωφόρο
πήραμε και αυτός χάλια είναι. Οπότε, ας
αφήσουμε τα ψευτοπανηγύρια και ας
αρχίσουμε να παίρνουμε και κανένα σοβαρό
παιχνίδι για να μιλήσουμε για βελτιώσεις.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι
παίζουμε καλύτερη μπάλα σε σχέση με
πέρσι».
* Το τρίτο:
«Κάτσε να κερδίσουμε κανένα ντέρμπι
και μετά μιλάμε για άλλα γούστα».
* Το τέταρτο:
«Πάλι αρχίσαμε τους ύμνους. Τον τελευταίο
νικήσαμε με δύο πέναλτι και ένα αυτογκόλ.
Αφήστε την ομάδα να ρολάρει, να φανεί
το μέταλλό της στο Κύπελλο και τα
ξαναλέμε. Βαρεθήκαμε...»
Καταλάβατε;
Σίγουρα ναι. Αλλοι το λένε γκρίνια και
αρνητισμό. Εγώ το ονομάζω ρεαλισμό. Μόνο
με ρεαλιστές οπαδούς που αναγνωρίζουν
την αλήθεια μπορεί να είναι υγιής μια
ομάδα και να μην πνίγεται συνεχώς στην
εσωστρέφεια και στις ψευδαισθήσεις, οι
οποίες γεννούν προσδοκίες που είναι
καταδικασμένες να μείνουν ανεκπλήρωτες.
ΥΓ. Και μη
μου πείτε ότι οι ψευδαισθήσεις και οι
υπερφίαλες προσδοκίες δεν ταλαιπωρούν
συχνά και τους «μεγάλους» της
Θεσσαλονίκης...
Στέλιος Απ.
Γρηγοριάδης
