Ένα χαμόγελο – λένε – είναι η ευτυχία. Και θα την βρεις …κάτω από τη μύτη σου. Άδικο έχουν; Και βέβαια όχι…
Για την αναζήτηση πάντως, αυτής της ευτυχίας - είτε έτσι, είτε αλλιώς – διατίθενται ουκ ολίγοι δρόμου. Σε κάποιους από αυτούς ο Στάθης Παναγιωτόπουλος είναι ιδανικός οδηγός. Κι ως παρουσιαστής στην τηλεόραση (ο … Ντ’ Αρτανιάν του κορυφαίου της ελληνικής tv «Ράδιο Αρβύλα») κι ως παραγωγός στο ραδιόφωνο δεν είναι απλά, δημοφιλής.
Είναι μοναδικά δημοφιλής. Ως διασκεδαστής, ως ψυχαγωγός αλλά κι ως βαθύς (πιο βαθύς… πνίγεσαι) γνώστης μουσικής (expert είναι ο άνθρωπος, για να τα λέμε τα πάντα, όλα) είναι χαρισματικός.
Συν αυτοίς είναι και φίλαθλος. Καθαρός στο πνεύμα. Γνήσιος στην ψυχή…
Είναι όμως, και κάτι άλλο. Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος έχει πηγαίο χιούμορ. Και ξέρετε. Το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, κατά τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Έτσι ακριβώς το διαχειρίζονται οι χαρισματικοί παρουσιαστές του – ως καρντάσια μας κάνουν κι… εθνικά υπερήφανους – και είναι αραγμένοι στο Έβερεστ των Ιμαλαίων της ελληνικής τηλεόρασης. Παρεμπιπτόντως, λέτε να είναι γι’ αυτό και τόσο… φρέσκοι συνεχώς κι αδιαλείπτως ;
Στην Αγγλία βέβαια, πατρίδα του humor και δη του black (και σε αυτό είναι διαπρεπής ο Στάθης Παναγιωτόπουλος) επιμένουν πως «το χιούμορ πρέπει προσφέρεται όπως ένα υπέροχο μεζεδάκι. Το χαβιάρι, επί παραδείγματι». Δεν είναι για χόρταση, δηλαδή. Ως εκ τούτου; Ποτέ μην το πασαλείβουν παντού όπως τη μαρμελάδα!
- Στάθη, τελευταία φορά που πήγες γήπεδο;
- Το καλοκαίρι του 2010 στο Καυτανζόγλειο για να δω τους Judas Priest, αλλά φαντάζομαι δεν είναι αυτό που σας ενδιαφέρει...Για ποδοσφαιρικό αγώνα, αρχές της δεκαετίας του 2000, στην Τούμπα, αλλά δε θυμάμαι πιο ματς.
- Κι η πρώτη;
- Εύκολο. Κοζάνη-Φάρσαλα, μπαράζ για άνοδο στη Β' Εθνική, δεκαετία του ΄70 στην Κοζάνη, με πήγε ο πατέρας μου που υπηρετούσε εκεί. Για την ιστορία, κέρδισε η Κοζάνη.
- Δηλαδή, ποια ομάδα. συμπαθείς;
- Συμπαθώ πολλές ομάδες. Τον ΠΑΟΚ, τη Man United (η πρώτη ομάδα που υποστήριξα ποτέ!) , τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, τον Οικονόμο Τσαριτσάνης, τη Σκόπελο. Αντιπαθώ βαθύτατα όλες τις ΠΑΕ, και πιστεύω ότι θα έπρεπε να εκλείψουν.
- Γούρια έχεις για τις ομάδες σου;
- Όχι, κανένα.
- Η πιο ακραία εκδήλωση του στο γήπεδο;
- Κάποτε ήθελα να πετάξω πέτρα στον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, ντρέπομαι που το λέω, αλλά ήθελα, κι ευτυχώς με συγκράτησαν οι ψυχραιμότεροι της παρέας.
- Στην παρέα του «Ράδιο Αρβύλα» ποια ομάδα κυριαρχεί;
- Τρεις ΠΑΟΚτσήδες, ένας Παναθηναϊκός. Εύκολα.
- Κόντρες έχετε;
- Εδώ δεν έχουμε κόντρες για τη δουλειά ή για τη ζωή, θα έχουμε για το ποδόσφαιρο; Αστεία πράγματα...
- Η βαθύτερη πίκρα από την ομάδα σου;
- Το αίσχος του 1992 με την Παρί Σεν Ζερμέν στην Τούμπα. Εφυγα και είπα, δε θα ξαναπατήσω ποτέ. Θα πάω όμως ξανά σύντομα επειδή θέλει η κοπέλα μου να την πάω και την αγαπώ υπερβολικά για να της πω «όχι».
- Η μεγαλύτερη χαρά σου;
- Το Πρωτάθλημα του 1985 για τον ΠΑΟΚ βεβαίως, βεβαίως. Και το Τσάμπιονς Λιγκ του ΄99 της Man Utd βεβαίως, βεβαίως,… Επίσης!
- Ποιόν αθλητή του παρελθόντος θαυμάζεις και γιατί;
- Τον Tommie Smith, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μεξικό, για την ανεκτίμητη στιγμή της απονομής, με την υψωμένη γροθιά με το μαύρο γάντι και το σκυμμένο κεφάλι. Επειδή η χειρονομία αυτή υπήρξε κομβική για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κι επειδή απέδειξε ότι μπορείς να είσαι αθλητής, ενεργός πολίτης και υπόδειγμα ανθρώπου. Σπάνιο φαινόμενο.
- Του παρόντος;
- Θαυμάζω τον αδελφό μου τον Κώστα (ΣΣ: Συντάκτης του μπάσκετ του ΠΑΟΚ στα «Σπορ» του Δημήτρη Μπούζα, την 10ετία του ’90 και πλέον, νομικός) που έχει μανία με το τρέξιμο, στα 47 του τρέχει μαραθωνίους, χωρίς αξιώσεις πρωταθλητισμού, για το κέφι του και το σώμα του και την ψυχή του.
- Η γνώμη σου για την διαιτησία;
- Επειδή με ρωτάς για την ελληνική διαιτησία στην ουσία, και όχι γενικά, είναι βαθιά διεφθαρμένη, από την κορυφή ως τα νύχια, κι αυτό δεν είναι η γνώμη μου, είναι η αντικειμενική, αποδεδειγμένη αλήθεια.
- Πέρα από ποδόσφαιρο άλλα ευγενή αθλήματα;
- Το μπάσκετ, φυσικά. Δεν ξέρω αν η αυτόνομη κατάδυση (scuba diving) θεωρείται άθλημα, αν είναι, αυτό είναι το απολύτως αγαπημένο μου. Ασχολούμαι εδώ και τέσσερα χρόνια, έφτασα να γίνω εκπαιδευτής, και είναι η μεγάλη μου αγάπη.
- Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στην ομάδα σου;
- Deep Purple : “Perfect Strangers”
- Ο Ιβάν Σαββίδης στον ΠΑΟΚ.
- Δεν έχω άποψη. Μέχρι στιγμής δίνει καλά δείγματα, αλλά δε μπορώ να διώξω μια νότα καχυποψίας, κυρίως επειδή πολλά έχουμε δει από «επενδυτές» στο παρελθόν, όχι μόνο στον ΠΑΟΚ.
- Τι προσδοκάς από αυτόν μετά τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ;
- Από αυτόν δεν προσδοκώ τίποτα. Εκανε, φέτος, όλες τις σωστές κινήσεις, και δε με ενδιαφέρει και πολύ το θέμα, για να είμαι ειλικρινής.
- Ποιο φαγητό θα ετοίμαζες εάν φιλοξενούσες τον Ιβάν Σαββίδη;
- Δεν ξέρω, θα τηλεφωνούσα στο Δημήτρη Σκαρμούτσο, που έχει μαγειρέψει για τον Ιβάν Σαββίδη και θα μάθαινα, εκ τους ασφαλούς!
- Ταξιδεύεις πολύ. Ξένους αγώνες βλέπεις;
- Ελάχιστες φορές έχω πάει σε ματς, σε μικρές κατηγορίες της Αγγλίας. Ωραία ήταν.
- Ποια ομάδα εκτός Ελλάδας σε γοητεύει;
- Η Man United, από μικρός. Ημουν πέντε χρονών το 1968 όταν κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με κορυφαίο τον Τζορτζ Μπεστ. Ρώτησα τον πατέρα μου, επειδή το θέμα κυριαρχούσε στις εφημερίδες, τι σημαίνει “Μπεστ”. Μου είπε. “ο καλύτερος”. Οπότε έκρινα ότι αυτόν ήθελα να ακολουθώ, επειδή ήταν ο καλύτερος. Κατά συνέπεια και την ομάδα του.
- Κορυφαία μουσική στον κόσμο;
- Θέμα προσωπικού γούστου. Εμένα τίποτα δε με συγκλονίζει όσο το ροκ εντ ρολ.
- Κορυφαίος μουσικός;
- Και πάλι θέμα γούστου, ο αγαπημένος μου πάντα ήταν ο μακαρίτης ο Jon Lord, οργανίστας και ιδρυτής των Deep Purple.
