Εκεί που ξεμύτησε ο ήλιος στον ουρανό της Τούμπας, εκεί κρύφθηκε πάλι. Έγινε πάλι, μολυβένιος. Με λίγα λόγια; Σκούρα τα πράγματα, ξανά. Πως και γιατί; Πολύ απλά, επειδή ο ΠΑΟΚ ως σύνολο προπονητών και παικτών ναι, μεν μάχονται. Και καταβάλλουν όλα τα άλλα. Τούς μάχεται και τους καταβάλλει δε, ο κακός, ο στραβός κι ο ανάποδος εαυτός τους.
Και δεν γίνεται, να φταίνε μόνον οι παίκτες για την βαριά συννεφιά. Φταίει κι ο προπονητής. Κρίνεται κι αυτός εκ των αποτελεσμάτων. Για αποφυγή δε, πάσης παρεξήγησης… Η παράθεση εξήγησης. Η απόδοση ευθυνών στον Ραζβάν Λουτσέσκου δε σημαίνει καταδίκη του. Μην τρελαθούμε κιόλας!
Για να λέμε πάντως, την πάσα αλήθεια… Με δεδομένη την απόδοση του Άντερσον Εσίτι στην Κοπεγχάγη και με δεδομένη την στενότητα άλλων επιλογών… Ποιος δε θα εμπιστευόταν τον Νιγηριανό; Γνωρίζοντας βέβαια, τα υπέρ και τα κατά του… Θα φρόντιζε, να τον προστατεύουν οι συμπαίκτες του από τις παγίδες του Ολυμπιακού. Δε θα τον όριζε κι αφετηρία οργάνωσης του παιγνιδιού του ΠΑΟΚ.
Εξ αρχής κατέστη ηλίου φαεινότερο πως ο Άντερσον Εσίτι ήταν στόχος ανηλεούς… double team. Για να δανειστούμε την έννοια τού όρου από το μπάσκετ. Όντας δε, απροστάτευτος… Έκανε το πρώτο λάθος υπό τέτοια πίεση ώστε η φάση να εντάσσεται εντός ορίων φάουλ. Έκανε και το δεύτερο λάθος επειδή το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Έτσι βρέθηκε ο ΠΑΟΚ με διπλό νοκ ντάουν στα σκοινιά του «Γ. Καραϊσκάκης» πριν κακά καλά λήξει το Α΄ ημίχρονο.
Αυτός ο «δικέφαλος» όμως, με το υπέρβαρο φορτίο των ελλείψεων και με τον κακό, τον στραβό κι ανάποδο εαυτόν του να του βάζει συνεχώς τρικλοποδιές και με το 2-0 κόντρα στον Ολυμπιακό να τού συνθλίβει την ψυχολογία… Σήκωσε τα «κεφάλια» του! Βρήκε έστω λίγη δύναμη ψυχική και πνευματική μετά την πλήρη αδυναμία. Έγιναν διορθωτικές αλλαγές. Ξαφνιάσθηκε από την τροπή του αγώνα κι ο Ολυμπιακός. Άλλον ΠΑΟΚ περίμενε κι άλλος ήρθε αλλά…
Τ’ είχες ΠΑΟΚ, τ’ είχα πάντα! Ατυχία κι αστοχία τον ρήμαξαν. Αν κι οι ευκαιρίες τις οποίες δημιούργησε ήταν ελάχιστες συγκριτικά με παρελθόντες αγώνες. Κι η μπάλα την οποία έπαιξε δεν ήταν δα και για θαυμασμό. Απλά, η απόλυτα αρνητική εικόνα μέχρι το 45ο λεπτό έγινε μερικώς θετική, μετά.
Το δοκάρι δε, του Γιάννη Μιχαηλίδη θα μπορούσε - εάν η μπάλα βρισκόταν στα δίχτυα - να αλλάξει άρδην τη ροή του αγώνα. Υποθετικά. Ναι, αλλά με υποθέσεις δεν κερδίζεις στο ποδόσφαιρο!
Κι εδώ επιμένουμε. Το μεγαλύτερο λάθος τού ΠΑΟΚ ως σύνολο προπονητών και παικτών είναι η μη διόρθωση των λαθών του. Και στη άμυνα και στην επίθεση. Κυρίως μάλιστα, η μη διόρθωση των ατομικών λαθών. Με τα Γιάννινα, με τον Βόλο εντός και με τον Ολυμπιακό εκτός ο ΠΑΟΚ χάρισε ευκαιρίες στους αντιπάλους του. Κι αυτοί πέτυχαν γκολ. Πήραν βαθμούς.
Και δε λέμε – αλίμονο - πως ο ΠΑΟΚ την Κυριακή ήταν καλύτερος του Ολυμπιακού. Για το Α΄ ημίχρονο δε το συζητούμε ήταν σαφώς χειρότερος. Στο Β΄ ισορρόπησε. Κατά πως ήδη είπαμε: Ξάφνιασε τον Ολυμπιακό με την ανάκαμψη του. Δίχως να παίξει καλή μπάλα. Δίχως να δημιουργήσει σοβαρές ευκαιρίες…
Η ουσία είναι πως ήδη ο ΠΑΟΚ έχει χάσει πέντε βαθμούς εντός και τρεις εκτός έδρας. Για τις τρέχουσες δυνατότητες του και συγκριτικά με τις επίσης, τρέχουσες δυνατότητες των αντιπάλων του υπάρχουν προοπτικές κάλυψης. Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη;
Όσο ο καλός ΠΑΟΚ (όσο καλό μπορεί, να τον φτιάξει το υπάρχον ρόστερ του) δεν απαλλάσσεται από τον σφικταγκάλιασμα του κακού, στραβού κι ανάποδου εαυτού του… Προκοπή δεν έχει!
Και για να έχει προκοπή μέχρι τέλους Δεκεμβρίου είναι ευθύνη του Ραζβάν Λουτσέσκου. Από αρχές Ιανουαρίου είναι και του Ιβάν Σαββίδη! Σαφές…
